Μία από τις πλέον επικίνδυνες έννοιες του σύγχρονου νεοελληνικού βίου, όπως τον διαμόρφωσε αισθητικά το τρίπτυχο Αλλαγή-Βιντεοταινίες-Σκυλάδικα πίσω στη δεκαετία του 1980, είναι αυτή του «χαβαλέ». Μια λέξη που μπορεί να περιγραφεί με διάφορους τρόπους, οι οποίοι όμως όλοι τους καταλήγουν συνήθως στην απενοχοποίηση των στιγμών εκείνων όπου εκτονωνόμαστε με κάτι το χαζό και το χονδροειδές. Ο χαβαλές λοιπόν, που δεν αντιλέγω πως όντως αποτελεί μια μορφή εκτόνωσης απέναντι σε μια ολοένα και πιο γκρίζα καθημερινότητα, έχει γίνει κάτι σαν νεανική ιδεολογία τα τελευταία είκοσι και βάλε χρόνια, με αποτέλεσμα να λειτουργεί ως άλλοθι για την έλλειψη στοιχειώδους γούστου και προβληματισμού.Ο λόγος που αρχίζω την κριτική μου στο ντεμπούτο άλμπουμ των Αθηναίων Trendy Hooliguns με μια παράγραφο σχετική με τον χαβαλέ, είναι ότι κυρίως πάνω σε αυτή τη διάθεση δείχνει να έχει χτιστεί το Ξύπνημα Των Χαζών – όσο δηλαδή μπορώ να καταλάβω από τους στίχους, που, αν και ελληνικοί, πνίγονται συχνά σε τέτοιον ορυμαγδό, ώστε καταλήγουν ακατάληπτοι (δεν περιλαμβάνονται και στο booklet). Το μουσικό δε βάθρο τίτλων όπως “Μπανάνα”, “To ’Χασα”, “Μωρή”, “Ταχεία Κένωσις” (αυτό με συμμετοχή από Πλοκάμι Του Καρχαρία), “Κωλομέρη” ή “Πιτσίνι” χτίζεται από βαρβάτους μεταλλικούς ρυθμούς, οι οποίοι δείχνουν να έχουν θητεύσει με πώρωση στους Rage Against The Machine και στο λεγόμενο «ακραίο metal» γενικότερα.Το Ξύπνημα Των Χαζών είναι ένας δίσκος που δεν αντέχει σε κριτική. Δεν ξέρω αν οι Trendy Hooliguns ζήλεψαν την (όποια) δόξα των Ανώριμων, οι οποίοι είναι σαφώς πιο ικανοί στο σατιρικό metal, πάντως εδώ καταθέτουν κάτι που δεν έχει απολύτως τίποτα να πει. Οι μελωδίες χτίζονται μιμητικά προς τις επιρροές της μπάντας, με ανάλογη πράγματι ένταση και κάποια καλά παιξίματα (ειδικά εκ μέρους του βασικού κιθαρίστα Θέμη «Fad» Ιωάννου), δίχως όμως την παραμικρή προσωπικότητα πέρα από αυτό το επίπεδο. Την ένταση αυτή συχνά δυσκολεύεται να ακολουθήσει ο τραγουδιστής (και κύριος στιχουργός) των Trendy Hooliguns, Παρασκευάς Βασίλης, ο οποίος καταλήγει να σκεπάζεται από τον θόρυβο των οργάνων σε κάμποσες περιστάσεις – αν και πρέπει να του αναγνωρίσω ότι μιμείται πολύ καλά τις τραγουδιστικές πρακτικές του ακραίου metal χώρου. Ακόμα και καλύτερα όμως να ήταν τα πράγματα στη σύνθεση μελωδιών και στο μικρόφωνο, με τέτοιους στίχους – νομίζω από τους πλέον ακαλαίσθητους που έχουν ακουστεί τελευταία στην ελληνόφωνη δισκογραφία – δεν πάει κανείς πουθενά. Εκτός, βέβαια, αν, όπως είπαμε, έχει ιδεολογικοποιήσει κι αυτός τον χαβαλέ. Οπότε δεν αποκλείεται να ξεκαρδιστεί και να θεωρήσει πως ανακάλυψε μια «μπαντάρα» στους Trendy Hooliguns. Εμένα θα μου επιτρέψετε, πάντως, να διαφοροποιηθώ πλήρως από κάτι τέτοιο, έστω και προσπαθώντας να διατηρήσω το χιούμορ μου...
