Πετυχημένος όχι μόνο ποιητικώς αλλά και σε επίπεδο αυτοσημειολογείας ο τίτλος της καινούργιας δουλειάς του Ιωαννίδη. Και αυτό γιατί η αλήθεια είναι ότι στον χώρο που χοντρικά κινείται έχουμε μπουχτίσει με μινόρε και πολυμασημένες εκφράσεις – οπότε μία βροχή και δη νεροποντή ενδύεται και το ρόλο του καθαριστή ενίοτε. Το γράφω αυτό διότι, εκτός σπερματικών στιγμών, στην προηγούμενη πορεία του Ιωαννίδη θα ομολογήσω ότι έβρισκα σχεδόν μεταλαμπαδευμένη την ερμηνεία του, σαν να βρισκόταν δέσμιος της ίδια της φόρμας που υπηρετούσε. Να όμως που εδώ απελευθερώθηκε και μάλιστα με παραπάνω από αξιόλογα αποτελέσματα. Μπορεί προσωπικά να βρήκα κάτι παραπάνω από υπερβολικό τον κολοφώνα κριτικής συναδέλφου σε άλλο περιοδικό, ο οποίος έγραψε ότι η Νεροποντή είναι ο σημαντικότερος δίσκος της ελληνικής δισκογραφίας των τελευταίων ετών (χωρίς να θέλω να υποτιμήσω σε καμιά περίπτωση την αξία που όντως διαθέτει), αλλά είναι φανερή η γόνιμη εξέλιξη του Ιωαννίδη. Κατ’ αρχάς, νομίζω ότι θα συμφωνήσει οποιοσδήποτε ακούσει αυτό τον δίσκο ότι μιλάμε όντως για μία από τις πλέον άρτιες ηχογραφήσεις στην ημεδαπή τα τελευταία χρόνια. Η μίξη αλλά και οι πηγές της βρίσκονται σε υψηλότατο επίπεδο και αυτό φαίνεται είτε μιλάμε για τις ηχογραφήσεις της Βουλγαρικής Συμφωνικής του Κρατικού Ραδιοφώνου είτε για τη Βυζαντινή Χορωδία Πλωτίνος Ροδοκανάτης. Ερχόμενοι στο συνθετικό τομέα θα πρέπει να παρατηρήσουμε τη διχογνωμία που πολύ φυσιολογικά βρίσκει στο διάβα του ο Ιωαννίδης. Οι παλαιότερες φόρμες τον κρατούν δέσμιο σε νόρμες τις οποίες πιστεύω ότι τις έχει κατακτήσει και ξεπεράσει (“Εις Μνήμην”) και πέρα του συναισθήματος δεν έχουν κάτι καινούργιο να δώσουν. Το καλό νέο είναι ότι ο τραγουδοποιός έκανε γενναία βήματα προς πάσα κατεύθυνση, τόσο ως προς την έκδηλη και φροντισμένη παρουσία της κλασικής μουσικής στις ενορχηστρώσεις, όσο και ως προς τους στίχους. Κάπως έτσι φτάνουμε ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα, το “Πατρίδα”, διότι σε ένα κλίμα όπως αυτό που διαμορφώθηκε κατά τα νέα Δεκεμβριανά – όπου ο καθείς πήρε την πύρινη ρομφαία ώστε να καθηλώσει τον οιονδήποτε διαφωνούσε – ο Ιωαννίδης κινήθηκε με σωφροσύνη και δέος απέναντι σε ό,τι διέβλεψε. Πως χάνουμε δηλαδή το πραγματικό σημείο τήξης, την αυτοδιάλυση του κοινωνικού ιστού. Αλλά ο Ιωαννίδης ανιχνεύει, μελετά και απορεί για πολλά ακόμα ζητήματα γύρω του. Το παιδί, η σύντροφος, η ζωή σαν λύτρωση της ίδιας της ζωής. Έχει την τύχη βέβαια να συνοδεύεται από μία θαυμάσια ομάδα μουσικών (και τεχνικών όπως είπαμε παραπάνω). Και σαν μουσικός ο οποίος καταλαβαίνει ότι το δημιούργημα του παίρνει το 100% της οντότητας του χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους, τους αποδίδει τα εύσημα σε οποιοδήποτε σημείο του δίσκου του δίνεται η ευκαιρία – είτε στις σημειώσεις, είτε αφιερώνοντας την τελευταία σύνθεση του δίσκου στον θαυμάσιο Μιχάλη Σιγανίδη, το μπάσο του οποίου χαρακτηρίζει τη Νεροποντή. Και σωστά πράττει ο Ιωαννίδης. Πάρτε για παράδειγμα το “Είπα Να Ζήσω”, είναι τραγούδι ορόσημο για τη μουσική του άλμπουμ. Το ριφ συναρπάζει, καταφέρνει να αποδώσει την αγωνία του συνθέτη, του όποιου συνθέτη, να καταλάβει τον κόσμο που τρέχει γύρω του. Οι στίχοι, αν και θα μπορούσαν άνετα να υπάρχουν σε κάποια παλαιότερη σύνθεση του Ιωαννίδη, εντούτοις αυτή τη φορά έχουν μια ζέση πείρας και γνώσης που έλειπε από παλαιότερα έργα του. Η κορύφωση του τραγουδιού έρχεται όμως αγάλι-αγάλι όταν ο Ιωαννίδης την παραδίδει σε έκταση χρόνου στο φωνητικό σύνολο που τον συνοδεύει. Το οποίο, σε χρόνους σύμμεικτους με το κλαρίνο του Αχαλινωτόπουλου και με στέρεη ρυθμική βάση, απογειώνει τη σύνθεση προς μια καινούργια πρόταση, αποκλείοντας το φολκλόρ. Στη Νεροποντή ο νικητής είναι η μουσική και οι μουσικοί. Υπήρξε από τα χέρια του Ιωαννίδη, σε πρώτη φάση, ένα πολύ καλό τέμπλο μουσικής, ζεστό σαν ξύλο. Και τότε ήρθαν οι μουσικοί και απογείωσαν το τέμπλο σε καμβά αποτύπωσης αυθεντικών συναισθημάτων. Και αυτό δεν έχει καμία σχέση με το πόσο καλοί μουσικοί είναι. Αυτό είναι βάση. Αν δεν υπήρχε η καλή συνεννόηση και ανθρώπινη ζεστασιά στην ηχογράφηση θα ακούγαμε έναν άλλο δίσκο (και έχουμε ακούσει πολλούς τέτοιους με θαυμάσιους οργανοπαίχτες και μετρονομημενα χτυπήματα αλλά φευ...).
