Πέρασε ο καιρός που ένας νέος δίσκος της Καίτης Γαρμπή αποτελούσε είδηση. Για να ξανασυμβεί αυτό χρειάστηκε ένα τρικ: χρειάστηκε αυτό το Καίτη Γαρμπή-Μουσική: Νίκος Αντύπας δίπλα στον τίτλο Καινούργια Εγώ , ώστε να σταθείς λίγο παραπάνω στο νέο της άλμπουμ με το κακόγουστο...φρουτώδες artwork και να πεις «τι πράγμα;!». Βέβαια εδώ υπάρχει και ένα πολύ σημαντικό ερώτημα: ποιος είναι αυτός που θα δώσει βάση σε ένα τέτοιο τρικ. Ο παλιός οπαδός της «Καιτούλας» δεν ξέρει (μάλλον) ποιος είναι ο Νίκος Αντύπας – άσε που (μάλλον) ακούει Πέγκυ Ζήνα τώρα και δεν τον απασχολεί πια η Γαρμπή. Άρα μένει ο παλιός μη-οπαδός, ο οποίος ξέρει τόσο τον Νίκο Αντύπα όσο και την Καίτη Γαρμπή. Αυτός θα κοντοσταθεί και θα ξύσει το κεφάλι του με απορία – και ίσως θα κάνει και την κίνηση να ψωνίσει το Καινούργια Εγώ, με την ίδια λογική με την οποία δοκιμάζει φιλέτο κροκόδειλου σε κάποιο εστιατόριο. Υπάρχει, βέβαια, ένα στόρι συνάντησης της Γαρμπή με τον Αντύπα χάρη στη μεσολάβηση του Παναγιώτη Στεργίου – ο οποίος παρουσιάζεται στο άλμπουμ με την ιδιότητα του μουσικού, στο μπουζούκι και στις κιθάρες. Στο δικό μου όμως μυαλό υπάρχει και ένα προγενέστερο της συνεργασίας αυτής μα παρεμφερές στόρι, το οποίο αφορά παλιά αστέρια της λαϊκής πίστας σε αναζήτηση καινούργιου ρεπερτορίου και νέων τρόπων επιστροφής στην επικαιρότητα. Θυμήθηκα ξαφνικά την Πίτσα Παπαδοπούλου να παύει να αναρωτιέται αν καίνε τζάμπα οι λάμπες και να τραγουδά Σωκράτη Μάλαμα. Τη Λίτσα Διαμάντη να κάνει Μια Στροφή. Τη Δήμητρα Παπίου να αλλάζει τις νύχτες με τα νάζια με εκείνες τις α-λα-Κραουνάκη νύχτες που μένουν. Βλέπω στα προσεχώς των όσων έχω να γράψω τον Βασίλη Καρρά να τραγουδά (μεταξύ άλλων) Ξαρχάκο. Δεν έχει σημασία τι από τα παραπάνω ισχύει για την καινούργια Καίτη Γαρμπή και τι όχι. Δεν με ενδιαφέρει και τόσο. Με ενδιαφέρει ότι το Καινούργια Εγώ είναι ο καλύτερος δίσκος στην καριέρα της Καίτης Γαρμπή. Χωρίς πλάκα. Ένας δίσκος όχι σπουδαίος, αλλά αξιοπρεπής και με ενδιαφέροντα σημεία. Δεν είναι δήθεν η συνεργασία: ο Αντύπας παίζει συντηρητικά αλλά ουσιαστικά, σαν τη (φετινή) Λάρισα όταν ήρθε στην Αθήνα να αντιμετωπίσει τις ομάδες της πρωτεύουσας και του λιμανιού της στην κανονική ποδοσφαιρική σαιζόν. Έχει τις κάπου μεταξύ pop, λίγης electronica και λαϊκών ηχοχρωμάτων φόρμουλές του, προσέχει να μη φάει γκολ και κοιτάει μήπως βάλει και κανένα. Τρώει τελικά κανα-δυο – τι ήταν πάλι αυτό το “Αν Μ’ Αγαπάς”; – αλλά βάζει και δυο-τρία: τα ραδιόφωνα ήδη παίζουν (δικαίως) το “Σ’ Αγαπώ Σε Μισώ”, εσείς ανακαλύψτε όμως το “Με Ποιο Αντάλλαγμα”, ακούστε και το “Αυτό Αξίζω” και βγάλτε τα δικά σας συμπεράσματα. Το δελτίο τύπου της Sony-BMG δεν το πιάνει το κόλπο στο Καινούργια Εγώ. Αναλώνεται να μας λέει για το Θηρίο – συμμετέχει στο “Καινούργια Εγώ”, χαλώντας ένα κατά τα άλλα όμορφο τραγούδι με τον ίδιο τρόπο που το άχρωμο rappin’ του παρείσφρησε αταίριαστα και στα υπέροχα “Μαύρα Μεσάνυχτα” της Μαρίας Ιακώβου πέρυσι – αλλά δεν μας λέει τα ουσιώδη. Ότι δηλαδή η Γαρμπή έβγαλε επιτέλους ένα ευπρόσωπο σύνολο τραγουδιών, απόλυτα συντονισμένο στις όχι σπουδαίες ερμηνευτικές της δυνάμεις. Το οποίο είναι ανώτερο από κάποιους δίσκους της λεγόμενης «ποιοτικής όχθης» (χαζό πράγμα αυτό με τις όχθες, το ξέρω). Δεν είναι καμιά δισκάρα – είναι αρκετά συμβατικά τα μονοπάτια όπου κινούνται τα παιξίματα, οι εντάσεις του και οι ενορχηστρώσεις του – αλλά είναι ΟΚ, παίρνει πανάξια ένα 6 στα 10 στη δική μου βαθμολογική ζυγαριά. Το θέμα είναι αν η Καίτη Γαρμπή έχει πράγματι τη διάθεση να χτίσει κάτι πάνω σε αυτή τη νέα βάση ή αν τώρα που αναντίρρητα επέστρεψε στην επικαιρότητα θα το ρίξει πάλι στα τραγούδια-συνθήματα.
