Η Μαρίνα Ζαφειρίου είναι πρωτοεμφανιζόμενη στη δισκογραφία και τούτο εδώ το cd αποτελεί το πρώτο της βήμα. Χαρμάνι το ονομάζει και είναι μια σειρά από 16 ρεμπέτικα και αρχοντορεμπέντικα τραγούδια,που επανακτελούνται από την ίδια και την κομπανία της. Το ρεπερτόριο περιλαμβάνει τραγούδια γνωστά (“Έμαθα Πως Είσαι Μάγκας”, “Το Καλντερίμι”, “Λίλη Η Σκανταλιάρα”), άλλα λιγότερα γνωστά (“Η Νέα Μερακλού”, “Σκληρή Καρδιά”) και ένα ολοκαίνουργιο (“Αν Ευχόμουν”), γραμμένο από τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο. Η επιλογή των τραγουδιών ακολουθεί τη λογική ενός καλοκουρδισμένου διασκεδαστικού προγράμματος σε νεορεμπέτικο στέκι. Νομίζω άλλωστε ότι αυτός ήταν και ο σκοπός της Ζαφειρίου όταν ηχογραφούσε αυτό το cd - να αποτυπώσει δηλαδή το διασκεδαστικό tempo που χαρακτηρίζει τις ζωντανές εμφανίσεις της. Και ανάλογη είναι η επιλογή των τραγουδιών. Από τη μία έχουμε τραγούδια ελαφριάς και περιπαιχτικής θεματολογίας όπως “Τα Βατράχια” του Κώστα Σεϊτανίδη και το “Κόκορας” του Βασίλη Τσιτάνη και από την άλλη έχουμε τραγούδια τα οποία διαπνέονται από έντονη φεμινιστική διάθεση. Με το ερμηνευτικό της ύφος και το στήσιμό της, η Μαρίνα Ζαφειρίου μπορεί μέχρι ενός σημείου, να υποστηρίξει τα τραγούδια αυτά. Μια σύγχρονη μαγκιόρα ρεμπέτισσα, που δεν διστάζει να παίξει μπαγλαμαδάκι και να φορέσει καβουράκι κόντρα στην επιτηδευμένη θηλυκότητα μιας κοινότυπης τραγουδίστριας του πάλκου. Έτσι, τραγούδια σαν τα “Η Νέα Μερακλού”, “Η Γυναίκα Που Ψηφίζει”, ή “Η Μόρτισσα Της Κοκκινιάς” γίνονται ο βασικός σκελετός του προγράμματος. Όμως, η Ζαφειρίου τα προσεγγίζει μονόπλευρα. Βολεμένη στην ερμηνευτική της μανιέρα, επαναπαυμένη στο ρόλο που έχει επιλέξει ώστε να προσεγγίζει τα τραγούδια, κινείται επιφανειακά, χωρίς ποτέ να αγγίζει ένα δεύτερο επίπεδο ερμηνείας πιο ουσιαστικό και πιο συγκινησιακό. Σίγουρα τραγουδά από καρδιάς και με περισσή δόση αγάπης - αυτό της αναγνωρίζεται απόλυτα. Όμως είναι κάποιες φορές που δεν αρκεί αυτή η στάση απέναντι στο τραγούδι. Ο επαναπροσδιορισμός σήμερα είναι αναγκαίος σε τέτοια μουσικά είδη όπως είναι το ρεμπέτικο. Χρειάζεται λοιπόν, πειραματισμός για να αναδομηθεί το τραγούδι, να περάσει σε νέους ακροατές και να μην καταλήξει μουσειακό είδος αδιάφορης ακρόασης. Είναι προφανές ότι ο σκοπός της Ζαφειρίου δεν ήταν η επαναπροσέγγιση η οποία επικαλούμαι παραπάνω, άλλωστε ο τίτλος Χαρμάνι δηλώνει εκ τον προτέρων ή τουλάχιστον σε προϊδεάζει για τις προθέσεις της. Θέλει να προκαλέσει μια γλυκιά αναπόληση, που φέρει αρώματα από το παρελθόν, και να διεγείρει τη μνήμη επαναφέροντας ρομαντικές εικόνες και αισθήσεις του χθες. Από κει και πέρα, οι φωνητικές της ικανότητες δεν σε ενθουσιάζουν και η ζυγαριά δεν γέρνει προς το μέρος της όταν αναμετράται με τραγούδια στα οποία έχουν αφήσει το στίγμα τους άλλες μεγάλες φωνές, εδραιωμένες πια στο κοινό υποσυνείδητο: Το “Καλντερίμι” λ.χ. είναι ακόμα στιγματισμένο από τη φωνή της Πόλυ Πάνου όπως και η “Λίλη Η Σκανταλιάρα” από τη σχετικά σύγχρονη ερμηνεία της Αλεξίου. Δυστυχώς το cd δε θα προσελκύσει κοινό πέραν του αναμενόμενου. Αγγίζει τα όρια του φολκλόρ, πράγμα που το καθιστά προϊόν για πώληση προς ανυποψίαστους τουρίστες. Οι λάτρεις του ρεμπέτικου δεν θα ικανοποιηθούν και μάλλον θα ανατρέξουν στις πρώτες αυθεντικές εκτελέσεις για να απολαύσουν τα κομμάτια αυτά.
