Τελικά ποιος είναι ο Yosebu; Τα μολυβένια σύννεφα ρίχνουν βαριά τη σκιά τους στον τριγωνικό σχηματισμό των αποδημητικών πουλιών που κοσμεί το εξώφυλλο του παρθενικού προσωπικού project όχι ενός εκπροσώπου της ηλεκτρονικής σκηνής προερχόμενο από τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου - όπως ίσως να προδιαθέτει η επωνυμία του καλλιτέχνη - αλλά του Βασίλη Γιουβρή. Ο Βασίλης, μαζί τον Σάββα Καραμπίνο συναπαρτίζουν τα «ακρόποδα» (Acropod), έχοντας ήδη προσθέσει στο μουσικό τους χαρτοφυλάκιο το προ τριετίας άξιο deep house του Tales Beyond Τhe Unknown, συμμετέχοντας ταυτόχρονα και σε αρκετές από τις εξαιρετικές συλλογές τις Klik Records. Το οπισθόφυλλο όμως προειδοποιεί και συνάμα νουθετεί: «File Under Cimematic Downtempo»! Αν νομίζετε πως αυτού του είδους τα credentials αρκούν για να απαντηθεί η αρχική ερώτηση, τότε απλώς πλανάστε…Από τα πρώτα ηλεκτρακουστικά θροΐσματα του “Monogram” φτάνει στα αυτιά του ανυποψίαστου ακροατή ένας ανοίκεια θερμός, σχεδόν ελεγειακός ήχος, προϊόν σταυροβελονιάς από διαλεχτά samples, loops και break beats, καθώς και από παντοειδή έγχορδα, κιθάρες, φωνές και περιβαλλοντικούς ήχους. Η ονειρική ατμόσφαιρα χτίζεται τόσο σταδιακά όσο και αναπάντεχα στο “Finding A Cloud To Ride”, με τη groovy μπασογραμμή να αποτελεί τη ραχοκοκαλιά και τις ριπές εγχόρδων από το παρασκήνιο - άλλοτε εμβατηριακές και άλλοτε ταξιδιάρικες - να απογειώνουν το τραγούδι, κάνοντάς το ιδανικό soundtrack για σουρεαλιστικούς εφιάλτες. Η σκουρόχρωμη ορχηστρική παλέτα συνεχίζει να αυλακώνει το στακάτο groove του “Soulsin”, θέτοντας εαυτό συνυποψήφιο μαζί με το απόκοσμα λυρικό “Divine Form” για να επενδύσει ηχητικά τα πλουμιστά, καλειδοσκοπικά κάδρα ενός Wong Kar-Wai. Είναι ένα μικρό επίτευγμα το πώς συγκεράζεται η σχεδόν αναγεννησιακή κιθαριστική συγχορδία του “Treat Me Right” με ογκώδη, παχιά drum beats χωρίς το ένα στοιχείο να λειτουργεί εις βάρος του άλλου. Είναι όμως ακόμα πιο αξιοθαύμαστη η μετάβαση - μετά τη στάση του μετρονομικού “Symbosium” - από το μούχρωμα του δειλινού στα χρυσαφένια κρέπια του “You Will See”, ενός εθιστικού deep house παλαιάς κοπής, προορισμένο να ακουστεί παντού: από πασαρέλες αμφισεξουαλικών μόδιστρων και ποζεράδικα στέκια της παραλιακής, έως σε εκείνο το beach bar της συμφοράς των καλοκαιρινών διακοπών ενδιαμέσου Mika και James Blunt. Μια soul φωνή η οποία στοχεύει ψηλά μαζί με κλασική house ρυθμολογία με ίντριγκα και κέφι έρχεται απλά να υπενθυμίσει ότι η μαζικότητα δεν αναιρεί την ποιότητα - τρέμετε απανταχού Danger Mouse! Επιστρέφοντας στα λυρικά, χαμηλότονα ηχοτοπία του “My Garden”, επανακαλύπτουμε τη σπάνια ικανότητα του Yosebu να υποβάλει, χτίζοντας έργα σχεδόν χατζιδακικής ομορφιάς και απλότητας. Το δε εξαίσιο single “Rosetta Stone” ξεκινά με τον ήχο της θάλασσας, συνεχίζει τον δρόμο του με μια μονότονη μελωδία η οποία χάνεται στα βάθη του χρόνου, για να αφεθεί ολοκληρωτικά στην άχλη των υπέροχων εγχόρδων που το ντύνουν. Πριν από μερικά χρόνια φάνταζε ουτοπικό το σκηνικό της πληθώρας ποιοτικών albums ελληνικής προέλευσης και παραγωγής, προερχόμενα από σχετικά άγνωστους στο ευρύ κοινό καλλιτέχνες που έχουν ασπαστεί τόσο τις δυνατότητες της τεχνολογίας όσο και τους κώδικες της επονομαζόμενης «Do It Yourself» μανιέρας και αισθητικής. Το τρέχων γίγνεσθαι δείχνει πως κάτι αλλάζει. Σε αυτό εξέχουσα θέση κατέχει ο Yosebu, ο οποίος, μολονότι δεν έχει εκπαιδευτεί μουσικά, διαθέτει το χάρισμα να αναπλάθει ήχους σε εικόνες τόσο φορτισμένες συναισθηματικά και τόσο καλαίσθητες ώστε, ανεξαρτήτως μουσικών πεποιθήσεων, δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς. Και αν καθώς προχωράτε προς το ράφι του δισκοπωλείου και πάρετε στα χέρια σας το cd στραβομουτσουνιάσετε από την «αλμυρή» τιμή του - όπως και στις περισσότερες κυκλοφορίες της Klik Records - μη διστάσετε ούτε στιγμή: είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου το αρχικό ερώτημα αξίζει να απαντηθεί.
