Κρατώντας μια διακριτική και σεμνή στάση, ο Γιάννης Νικολάου, εδώ και είκοσι και πλέον χρόνια, αθόρυβα, αλλά πολύ ουσιαστικά (τόσο ως μέλος των Λαθρεπιβατών αρχικά, όσο και με τη solo καριέρα του), υπηρετεί το καλό ελληνικό τραγούδι - ξεκινώντας από το έντεχνο και λαϊκό και φτάνοντας μέχρι την pop και την ethnic. Αυτή την ευρεία γκάμα ήχων και συναισθημάτων μας προσφέρει και στο καινούργιο του album Δε Φταίω Εγώ Που Μεγαλώνω, το οποίο αποτελείται από 8 παλιότερες συνθέσεις, από τα πρώτα του βήματα μέχρι πιο πρόσφατες δημιουργίες του, αλλά και 4 καινούριες.Ο λυρισμός και η ποιητική διάθεση, κύριο χαρακτηριστικό των συνθέσεων του Νικολάου, εξακολουθούν να είναι παρόντες, όπως φαίνεται και από το εναρκτήριο και καινούργιο “Κρυμμένο”, μια ρομαντική μπαλάντα, με τους μεταφυσικούς στίχους του ίδιου και τη γλυκιά ερμηνεία του να βρίσκουν στόχο κατευθείαν τις ευαίσθητες χορδές του καθενός. Από τη νέα συγκομιδή αξίζει να σταθούμε και στο αυτοκριτικό “Εκείνο Που Φοβόμουνα”, ένα πανέξυπνο τραγούδι σε στίχους Ηλία Κατσούλη, το οποίο στηλιτεύει τα σημάδια αστικοποίησης που οι περισσότεροι εμφανίζουμε από κάποια φάση και μετά, αλλά και στο συγκινητικό, αφιερωμένο και εμπνευσμένο από τους Beatles, “Για Τα Τραγούδια Σας Ευχαριστώ”. Από κει και πέρα έρχονται τα παλιά, διαχρονικά τραγούδια του Νικολάου να μας (ξανα)δώσουν αφορμή για σκέψεις και συναισθήματα. Από το υπαρξιακό “Δε Φταίω Εγώ Που Μεγαλώνω”, με τη δυνατή ερμηνεία του Πάνου Κατσιμίχα, μέχρι το γλυκόπικρο “Ανησυχώ”, γνωστό από τη φωνή της Ελένης Δήμου, και από το αγαπησιάρικο “Νύχτα Γλυκιά Καλοκαιριού” - εδώ σε ένα υπέροχο ντουέτο με τον Παντελή Θαλασσινό - μέχρι το σπαρακτικό “Ίχνος”, που πρωτοακούσαμε με τη Λένα Αλκαίου. Συνθέσεις απλές, στέρεες, χωρίς περιττά στολίδια μα με ουσία και βάθος, που καταδεικνύουν την παιδεία, το ταλέντο, αλλά και την αισθητική του δημιουργού τους.Ωστόσο, εντύπωση προκαλεί η απουσία μιας πιο pop πλευράς του συνθέτη με επιτυχίες όπως το “Απόψε Λέω Να Μην Κοιμηθούμε” και το “Ταξίδι Στο Όνειρο”, τα οποία, έχω την αίσθηση, ότι θα συνεισφέρανε σε μια μεγαλύτερη ηχητική και υφολογική πολυμορφία και θα διαφοροποιούσαν τη χαμηλών τόνων διάθεση του album - κάτι που σε ορισμένα σημεία φαίνεται να χρειάζεται. Την παραπάνω άποψη ενισχύει και η latin εκδοχή του γνωστού “Του Αυγούστου Η Φωτιά”, που αποτελεί μια απολαυστική uptempo στιγμή του δίσκου. Ιδιαίτερη μνεία χρειάζεται και η εξαιρετική ενορχήστρωση των κομματιών από τον ίδιο τον συνθέτη και τον Τάσο Ζαφειρίου, οι οποίοι, χρησιμοποιώντας μια μεγάλη ποικιλία οργάνων - σύγχρονα και παραδοσιακά - αλλά επιλέγοντας, την ίδια ώρα, απλές και λιτές φόρμες, αναδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο τις αρετές των συνθέσεων. Άκρως γοητευτική είναι όμως και η ερμηνεία του Νικολάου. Μακριά από εύκολους εντυπωσιασμούς και υπερβολές, τραγουδάει με απλότητα, αλλά και πάθος, με έντονο συναισθηματισμό, αλλά και μέτρο. Ένα μέτρο που δεν χάνει ακόμα και στις πιο φορτισμένες στιγμές, με αποκορύφωμα τη συγκλονιστική ερμηνεία του στο “Ίχνος”. Δεν ξέρω αν ο Γιάννης Νικολάου γνωρίζει ποιος φταίει που μεγαλώνουμε, αυτό που σίγουρα, όμως, ξέρω είναι ότι με τα λόγια, τις μουσικές και τη φωνή του κάνει εδώ και χρόνια αυτό το μεγάλωμα πιο υποφερτό και - γιατί όχι; - πιο όμορφο.
