Ο έβδομος προσωπικός δίσκος του Ορφέα Περίδη με τίτλο Κάποιον Aγαπάει Aκόμα περιλαμβάνει δέκα καινούργια τραγούδια (συν μία unplugged εκτέλεση του ομώνυμου) στο γνώριμο ύφος του τραγουδοποιού, όπως έχει διαμορφωθεί στα 15 και πλέον χρόνια της καριέρας του. Με τη διαφορά βέβαια ότι στη συγκεκριμένη δουλειά τα λαϊκά στοιχεία που υπήρχαν σε παλαιότερους δίσκους έχουν περιοριστεί αισθητά, αφήνοντας περισσότερο χώρο για τα πιο δυτικότροπα χαρακτηριστικά της τραγουδοποιίας του. Ακουστικές και συγκρατημένα ηλεκτρικές μπαλάντες, χαμηλόφωνες ερμηνείες, ενδοσκοπικοί στίχοι που εστιάζουν κυρίως στην εξερεύνηση των ανθρώπινων σχέσεων - με άλλοτε μελαγχολική και άλλοτε κριτική ή ακόμα και σκωπτική διάθεση - είναι τα στοιχεία τα οποία κυριαρχούν στο άλμπουμ. Οι χαμηλοί, εν γένει, τόνοι του Περίδη δεν καταδεικνύουν φυσικά την έλλειψη δυναμικής. Κάθε άλλο! Στον "Χωρισμό", με τη συμβολή μόνο ενός πιάνου, αποδίδεται με ευστοχία η δύσκολη συναισθηματική κατάσταση του τίτλου χωρίς αχρείαστους μελοδραματισμούς. Εξαιρετικό και το ρυθμικό "Όλη Τη Νύχτα Περπατώ", που αξιοποιεί υπέροχα το νυχτερινό αστικό τοπίο για να αποδώσει μια αντίστοιχη ψυχολογική φόρτιση. Στο κάπως πιο εξωστρεφές "Ψευδώνυμο" πάλι, ο Περίδης δηλώνει την πρόθεσή του να αποτινάξει από πάνω του καθετί κάλπικο και ο τρόπος που το κάνει μοιάζει ιδιαίτερα πειστικός. Στο δε "Τώρα Είναι Τώρα" καταφέρνει να «φωτογραφίσει» κάποιες καθημερινές, φαινομενικά ασήμαντες, στιγμές μιας σχέσης, για να επιχειρηματολογήσει για το ότι και στο «ασήμαντο» παρόν μπορούν να κρύβονται «της ζωής τα δώρα». Στο ίδιο ακριβώς κλίμα, αλλά λιγότερο επιτυχημένα, κινούνται και τραγούδια σαν τα "Κάποιον Αγαπάει Ακόμα" και "Κλέφτη Έρωτα". Από την άλλη, ως μάλλον αποτυχημένο θα χαρακτήριζα τον τρόπο που μελοποίησε ο Περίδης το ποίημα του Τίτου Πατρίκιου "Όταν Κοπάζει Ο Θόρυβος", αφού το τελικό αποτέλεσμα ελάχιστα καταφέρνει να διατηρήσει από το αρχικό περιεχόμενο του ποιήματος. Κάπως αδιάφορο και το "Μες Στον Υπόνομο", αφού δεν αξιοποιούνται ιδιαίτερα οι αρκετά ανατρεπτικοί και έξυπνοι στίχοι (που βασίζονται σε ποίημα κάποιου με το ψευδώνυμο Τζώρτζ Ραντίλβα). Αντίθετα η μελοποίηση κάποιων στίχων στο "Ο Ισιος Δρόμος", από ποίημα του Κωστή Παλαμά, έδωσε ένα αρκετά ενδιαφέρον τραγούδι - παρά τη δυσκολία του εγχειρήματος. Τέλος, το μουσικό μοτίβο στο, όμορφο στιχουργικά, "ΙΧ" παραπέμπει άμεσα στα παλιότερα και αγαπημένα "Τσιγάρα", δημιουργώντας έτσι κάποιες απορίες για τις προθέσεις του δημιουργού. Επαναδιαπραγμάτευση, αναφορά ή απλώς επανάληψη; Ο πολυπράγμων Σταύρος Λάντσιας συμπράττει ως παραγωγός, ενορχηστρωτής αλλά και μουσικός και η παρουσία του εγγυάται ένα μίνιμουμ αισθητικής για το album, το οποίο δεν είναι πάντοτε αυτονόητο στο δισκογραφικό σκηνικό των ημερών μας. Οι λιτές, και σε πολλά σημεία εμπνευσμένες, ενορχηστρώσεις συμβάλλουν - με τη βοήθεια βέβαια και των καλών μουσικών - στην ανάδειξη του υλικού χωρίς να επιχειρούν να το «προσπεράσουν». Μοναδική ένστασή μου οι ιδιαίτερα συγκρατημένες ηλεκτρικές εξάρσεις σε σημεία και σε τραγούδια που ενδεχομένως να σήκωναν περισσότερο δυναμισμό (όπως π.χ. στο "Μες Στον Υπόνομο"). Η έλλειψη κάποιων κορυφώσεων, καθώς και η, ενοχλητική ίσως για κάποιους ακροατές, αίσθηση ότι όλα αυτά κάπου έχουν ξανακουστεί (ακόμα κι από τον ίδιο τον Περίδη), ενδέχεται να αποδυναμώσουν την τελική εντύπωση που αφήνει το album. Εντύπωση όμως η οποία δεν μπορεί παρά να είναι θετική για έναν δίσκο που προσφέρει αρκετά ειλικρινή, και πάνω απ' όλα, όμορφα τραγούδια. Λίγο είναι αυτό;
