Πολύ το ευχαριστήθηκα το ντεμπούτο του Πάνου Μουζουράκη. Όχι γιατί ήταν κάτι το σπουδαίο, το σημαντικό για τα μουσικά δρώμενα κτλ. - ας μην χάνουμε το δάσος για το δέντρο της καινοτομίας και της προώθησης της μουσικής προς νέα, ανεξερεύνητα πεδία. Το ευχαριστήθηκα γιατί ήταν μια δουλειά με δική της ταυτότητα, που είχε πράγματι κάτι να μας πει και μας το είπε και με ωραίο τρόπο, με λόγια απλά μα δυνατά, με χιούμορ, μα και ευαισθησία όπου χρειαζόταν - μια ευαισθησία όμως μακριά από την αγοραία «έντεχνη» ευαισθησία του στιλ και-κλαίμε-φιλοσοφώντας-που-είναι-μαύρος-ο ουρανός. Ο Πάνος Μουζουράκης δεν είναι μουσικός, τραγουδιστής, συνθέτης κτλ., τουλάχιστον όχι με την αυστηρή έννοια. Είναι βασικά ένας performer, ένας καλλιτέχνης ο οποίος γράφει μεν τραγούδια, τραγουδάει και παίζει κιθάρα, συνάμα όμως είναι και ένας άνθρωπος της σκηνής, ένας ηθοποιός. Το ποια ταυτότητα επικρατεί δεν έχει και τόση σημασία, περισσότερη σημασία έχει ότι ο άνθρωπος αυτός φαίνεται να έχει ταλέντο και κάτι το ιδιαίτερο και πολύ δικό του, το οποίο κουβαλάει και στις δύο καλλιτεχνικές σφαίρες με τις οποίες καταγίνεται. Τα ραδιόφωνα προωθούν τη γραμμένη από τον Δημήτρη Κανελλόπουλο (των Domenica, όχι τον δικό μας) “Χαρά” και το “Σαλάμι”, μια διασκευή στο “Αστείο” του Βασίλη Νικολαΐδη. Τα ραδιόφωνα στην Ελλάδα, ως γνωστόν, δεν ξέρουν πια τι τους γίνεται και όσοι περιμένετε ενημέρωση από αυτά την έχετε κάνει από κούπες... Στη συγκεκριμένη ας πούμε περίπτωση παίζουν δύο από τα πιο αδιάφορα τραγούδια του Μάντεψε Ποιος. Ενώ το ζουμί βρίσκεται στο αυτοβιογραφικό - και πόσο ξεκαρδιστικό! - “Audition Στον Διονύση Σαββόπουλο”, στο όμορφο ντουέτο με την Ηλιάνα Τσαπατσάρη “Αφορμές”, στο εξαιρετικό “Μια Βουτιά” του Κώστα Παρίση, στη χιουμοριστική ματιά ενός Θεσσαλονικιού στην Αθήνα “Το Ποντίκι Του Βορρά” ή στο “Μαθαίνω Ν’ Αγαπώ”. Ο Μουζουράκης ερμηνεύει με εκφραστικότητα και χρώμα, ξέρει ότι δεν έχει καμιά ιδιαίτερη φωνή και επιστρατεύει την εμπειρία του από την ηθοποιία για να δώσει στα τραγούδια ό,τι τους πρέπει, βγαίνοντας ασπροπρόσωπος. Ας καλωσορίσουμε λοιπόν στη δισκογραφία τον Πάνο Μουζουράκη, πάντοτε είχαμε ανάγκη από τραγουδοποιούς με φρέσκια οπτική και τόσο χιούμορ, πόσο μάλλον στις μέρες μας...
