Υλικό από τις δύο συναυλίες που έδωσε ο Μάριος Φραγκούλης στο Ωδείο Ηρώδου του Αττικού τον Οκτώβριο του 2006 σε συνεργασία με τη Novaya Opera Of Moscow Orchestra And Choir (σε διεύθυνση Evgeny Samoilov) και σε σκηνοθεσία Richard Jay-Alexander (συνεργάτη της Barbra Streisand και της Bette Midler) περιλαμβάνει η παρούσα κυκλοφορία, η οποία περιλαμβάνει cd και dvd μαζί - το πρώτο με 16 επιλογές, το δεύτερο με 25. Το ζωντανά ηχογραφημένο ετούτο album αποτελεί νομίζω μια πολύ καλή εικόνα της ταυτότητας του Μάριου Φραγκούλη ως καλλιτέχνη, περιλαμβάνοντας όλα εκείνα τα στοιχεία για τα οποία άλλοι τον θαυμάζουν και άλλοι τον λοιδορούν. Από την αρχή σχεδόν της δισκογραφικής του παρουσίας ο Μάριος Φραγκούλης εκπροσώπησε στην Ελλάδα ένα φαινόμενο που στο εξωτερικό μετράει αρκετά ήδη χρόνια παρουσίας: η κρίση του κλασικού τραγουδιού και το δραματικό ψαλίδισμα της απήχησής του οδήγησε ορισμένους εκπροσώπους του να κινηθούν με διαφορετικούς όρους, ακόμα και να νερώσουν το κρασί τους. Έτσι και ο Φραγκούλης κατατάσσεται, κατ’ εμέ τουλάχιστον, σε εκείνους τους εκπροσώπους της κλασικής μουσικής οι οποίοι κινούνται και λειτουργούν με όρους αστέρων της pop - με αποτέλεσμα λ.χ. σε ένα τμήμα του κοινού να αρέσει για τους ίδιους λόγους που αρέσει π.χ. και ο Σάκης Ρουβάς. Κάπως έτσι κατέληξε να θεωρείται προδότης από τους πιουρίστες της κλασικής (ανθρώπους κατά βάση αντιδραστικούς, οι οποίοι συνήθως θεωρούν πως κάθε συζήτηση περί μουσικής τελειώνει στον Schostakowitsch) και ήρωας για ένα ευρύτερο κοινό - κατά βάση μικροαστούς που η σχέση τους με την κλασική μουσική εξαρτάται περισσότερο από την έλξη την οποία ασκεί πάνω τους η αίγλη ενός παλιού, αριστοκρατικού κόσμου, παρά από την ουσία των αμιγώς μουσικών επιτευγμάτων της. Τα παραπάνω είναι άμεσα συνδεδεμένα με τα όσα ακούμε εδώ, με ένα πρόγραμμα δηλαδή το οποίο ξεκινά με μια (απαραίτητη;) εσάνς Μάνου Χατζιδάκι, πριν προχωρήσει σε κλασικότροπα τραγούδια από γνωστά μιούζικαλ, επιλεγμένες άριες από την ιταλική όπερα και κάποιες ελληνόφωνες επιλογές από την πρόσφατη στούντιο δουλειά του Φραγκούλη. Αναντίρρητα κυριαρχεί ένας χαρακτήρας τουρλού, όπως όμως ξέρουν όσοι εκτιμούν τη μη κρεατοφαγική πλευρά της κουζίνας μας, το τουρλού είναι ένα νοστιμότατο πιάτο αν ξέρεις να το μαγειρέψεις. Με αυτό εννοώ ότι δεν θεωρώ ως σωστή την κριτική που κρίνει το αν ένα τέτοιο πρόγραμμα είναι ή όχι καλό ανάλογα με τη στάση της στο ερώτημα του τι αρμόζει να κάνει και να λέει ένας κλασικός τραγουδιστής - πρόκειται τελικά για μια άλλη συζήτηση. Το ίδιο λαθεμένες θεωρώ όμως και τις υπερενθουσιώδεις κορώνες οι οποίες έχουν κατά καιρούς ξεφύγει απερίσκεπτα από συναδέλφους της μουσικής δημοσιογραφίας για τον Μάριο Φραγκούλη και ως έναν βαθμό αναπαράγονται και από το συνοδευτικό δελτίο τύπου της παρούσας κυκλοφορίας. Είναι καλό να θυμόμαστε πού ακριβώς ζούμε και να έχουμε επίγνωση κάποιων πραγμάτων, όπως π.χ. πως η κλασική μουσική υφίσταται σε μεγάλη πλανητική κλίμακα, στην οποία ο Φραγκούλης, η στενή του συνεργάτης Deborah Myers και η Novaya Opera Of Moscow Orchestra And Choir δεν είναι παρά μεγέθη μικρά. Δεν λέω πως δεν είναι επαρκείς για ό,τι κάνουν ή ότι τους λείπει το ταλέντο και οι αρετές. Οπωσδήποτε όμως δεν ανήκουν και στην παγκόσμια κλασική αφρόκρεμα. Με αυτές νομίζω τις σκέψεις πρέπει να προσεγγίσει κανείς την εν λόγω κυκλοφορία, το γενικό αποτέλεσμα της οποίας κρίνω ότι υπήρξε συμπαθητικό. Σε αντίθεση με παρελθούσες δουλειές του, ο Φραγκούλης δεν παρασύρεται να πει τραγούδια με τον κόσμο των οποίων δεν έχει ουσιαστική επαφή, ούτε γέρνει επικίνδυνα προς λυπηρά φαινόμενα τύπου il Divo. Δεν λέω πως είναι όλα καλά - βρήκα π.χ. ότι στο “Caruso” του Luccio Dalla επέμεινε στις πιο φαντεζί του όψεις δίχως να φωτίσει τις πιο ουσιώδεις αποχρώσεις του, ότι υπήρξε γλυκερός στο “We Kiss In A Shadow” από το μιούζικαλ Ο Βασιλιάς Κι Εγώ, καθώς και ότι τα πρόσφατα ελληνόφωνα τραγούδια του υπήρξαν αισθητά χαμηλότερης στάθμης σε σύγκριση με το υπόλοιπο υλικό. Από την άλλη όμως θα ήταν μεγάλη αδικία να μη σημειωθεί πως απέδωσε συγκινητικά το “The Impossible Dream” από το υποτιμημένο μιούζικαλ Man Of La Mancha, πως δεν του διέφυγε η απαιτούμενη επικότητα του “Here’s To The Heroes” του John Barry ή ότι ερμήνευσε ωραία τις άριες του Puccini “Ch’ Ella Mi Creda” και “E Lucevan Le Stelle”. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει και στον συμμετέχοντα Γιώργο Μισαϊλίδη για την εκτέλεση την οποία επεφύλαξε στο “Lensky’s Aria” του Tchaikovsky. Παραμένει βέβαια άποψή μου ότι οι άνθρωποι η σχέση των οποίων με το κλασικό τραγούδι δεν εξαντλείται στον Andrew Lloyd Webber μπορούν να βρουν πολλά από τα παραπάνω σε εκτελέσεις υψηλότερης συγκινησιακής στάθμης. Αυτό όμως δεν πρέπει να συνεπάγεται πως οι αποδώσεις του Φραγκούλη στερούνται ενδιαφέροντος. Δεν θα διαφωνήσω με όσους θα θεωρήσουν το παρόν cd ως «κλασική μουσική για τις μάζες». Από τη στιγμή όμως που και φροντισμένο είναι ως περιεχόμενο και ένα minimum καλαισθησίας διαθέτει, δεν βρίσκω γιατί κάτι τέτοιο θα έπρεπε να θεωρείται ντε και καλά κακό.
