Το Άρωμα Καλοκαιριού είναι η πέμπτη δισκογραφική απόπειρα του συνθέτη Νίκου Γεωργάκη και περιέχει δεκατρία τραγούδια σε στίχους του μόνιμου συνεργάτη του Γιάννη Περδίκη και ένα ορχηστρικό tango. Οι ενορχηστρώσεις είναι του ίδιου του συνθέτη, ο οποίος επίσης τραγουδάει και πέντε από τα τραγούδια με την κάπως ιδιόμορφη, αλλά οπωσδήποτε επαρκή, φωνή του. Τρία τραγούδια ερμηνεύει η Λιζέτα Καλημέρη, από δύο η (ηθοποιός) Λυδία Φωτοπούλου και ο Απόστολος Δεληγεώργος, ένα ο Τάσος Μισυρλής, ενώ στο τελευταίο τραγούδι συμμετέχει μια αυτοσχέδια (από συντελεστές του δίσκου) τετραμελής χορωδία. Τα τραγούδια, γραμμένα με απλότητα και μεράκι, εκφράζουν στο σύνολό τους έναν λυρισμό ο οποίος, αν και μοιάζει κάπως παράταιρος στη σημερινή εποχή, εν τούτοις δεν στερείται ουσίας. Ωστόσο κάποια στοιχεία που υπάρχουν στο album μοιάζουν να υπονομεύουν αυτή την ουσία και να δυσχεραίνουν την επικοινωνία των τραγουδιών με τον ακροατή. Οι κλασικότροπες ερμηνείες κυρίως του Γεωργάκη (αλλά και των άλλων τραγουδιστών πλην της Καλημέρη) θα λέγαμε ότι αφαιρούν κάτι απ' την αμεσότητα που έχουν τα τραγούδια από μόνα τους. Όπως επίσης και οι κάπως συντηρητικές ενορχηστρώσεις, στις οποίες κυριαρχούν οι κλασικές κιθάρες του συνθέτη, που προσδίδουν κάποια υποτονικότητα στα τραγούδια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η "Γνωριμία", ένα τραγούδι που έχω την αίσθηση ότι με μια λιγότερο επιτηδευμένη φωνή, αλλά και μια πιο δυναμική ενορχήστρωση, θα έπειθε πολύ περισσότερο και θα ακουγόταν πολύ πιο ευχάριστα.Όπως και να 'χει όμως, το υλικό που περιέχεται στον δίσκο μόνο αδιάφορο δεν είναι: το "Περπατώ Μονάχος", για παράδειγμα, είναι ένα πολύ ωραίο ζεϊμπέκικο το οποίο αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο ερμηνευμένο από την εξαίσια φωνή της Λιζέτας Καλημέρη. Η Καλημέρη τραγουδάει και στο μάλλον πιο ξεχωριστό, μουσικά, κομμάτι του album ("Κοίτα Τους"), κομμάτι όπου δεσπόζει το δυναμικό φλάουτο της Κικής Συμεωνίδου. "Το Παγκάκι", αντίθετα, είναι ένα χαμηλόφωνο τραγούδι στο οποίο επιτυγχάνεται - μ' έναν αρκετά πρωτότυπο στιχουργικά τρόπο - μια μελαγχολική επισκόπηση της καθημερινότητας στην πόλη. Ξεχωριστή, τέλος, περίπτωση αποτελεί το "Κατευόδιο Στην Παλαιστίνη" ως μια συναισθηματική, αλλά και οργισμένη, προσέγγιση στο Παλαιστινιακό μέσα από τη ματιά των αδυνάτων: «Στον κόρφο του με πήρε ο Θεός/ δε με φοβίζει πια ο ουρανός/ Το αίμα που χύθηκε φωνάζει/ θάρρος καρδιά/ ρίξε φωτιά προστάζει». Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η συνολική ακρόαση του δίσκου αφήνει μία διφορούμενη αίσθηση. Ωστόσο, παρά τον μάλλον παλιομοδίτικο χαρακτήρα τους και τα όποια μειονεκτήματα που παρατηρήσαμε, τα τραγούδια είναι αρκετά καλά, παιγμένα από ικανούς μουσικούς και με στίχους που έχουν κάτι να πουν. Εν τέλει νομίζω ότι αποδεικνύουν πως έχουν λόγο ύπαρξης και ότι αξίζουν την προσοχή μας.
