Γιάννης Αγγελάκας - Νίκος Βελιώτης, σχεδόν απρόβλεπτα, αθόρυβα (όπως, δηλαδή, επιβαλλόταν) έσκασε το προϊον της συνεργασίας τους στ' αυτιά μου.
Αρχή με τη ράθυμη φιληδονία ενός βιολοντσέλου, με ηλεκτρονικά, σχεδόν σε ρεμπέτικη ρυθμολογία. Ο Αγγελάκας χώνεται ανάμεσα στις συμπληγάδες και βαράει στο ψαχνό, απαγγέλει «μ' αυτό που με ξεκάνει και μου σταματάει το νου ειναι που δεν είσαι καν... αλλού». Μαζευόμαστε και ταυτόχρονα ανοίγουμε τα αυτιά. Ο Νίκος Βελιώτης ξεδιπλώνει με μυστικιστικό τρόπο τις μελωδίες στο βιολοντσέλο του, οι Coti K, Χρήστος Χαρμπίλας & Τίτος Καργιωτάκης τις διαστρεβλώνουν ακόμα περισσότερο κατά το δοκούν και τις ενισχύουν ρυθμικά.
Ο Γιάννης Αγγελάκας κρατά με ένα θλιμμένο χαμόγελο το βέλος που ξέρει να σαϊτεύει τις ψυχές μας. Μιλά για τις ανάσες των λύκων που ξαγρυπνάν κάτω από το στρώμα του, αναρωτιέται ποιος καίγεται απόψε και μύρισε η πόλη αγάπη, αλλά βλέπει και πάλι το φως: «θα 'ρθει ο καιρός που θα σπάσω την πόρτα κι η καρδιά μου στο φως θα χυμήξει». Στο μεταξύ, όσο βαθαίνει ο δίσκος, τα μακρόσυρτα μοτίβα αποκτούν ακόμα περισσότερο avant-garde σχήμα (οξύμωρο μεν, πραγματικό δε). Αλλοτε θορυβώδες και επίμονο, άλλοτε καταπραϋντικό το άλμπουμ, άλλοτε επιληπτικό και χαμένο σε ένα αχανή κόσμο θορύβου και ασκήσεων. Άλλοτε εξαιρετικά μελωδικό, με μια ελληνικότητα, μια ρεμπέτικη μυρωδιά (δεν είναι τυχαίο ότι, εκτός του Μάνου Χατζιδάκι -"Κάθε Τρελό Παιδί", ασελγεί με δημιουργικό τρόπο και στην "Πλημμύρα" του Μάρκου Βαμβακάρη).
Η φωνή δεν σπαράζει, αλλά είτε ψιθυρίζει, είτε φτύνει με μίσος τα λόγια στον υποφωτισμένο διάκοσμο. Ανατριχιαστικό, διόλου εύκολο, με τις επικές του κορυφώσεις, τις βρωμιές με τα δοξάρια, τα επαναληπτικά κλειστοφοβικά ηχοτοπία, το παροξυσμικό κύμα που διαδέχεται τις φαινομενικά ήρεμες εισαγωγές, απευθύνεται σ' εκείνον που θα το βάλει μόνος στο σπίτι, αργά το βράδυ και θα έχει την υπομονή να ελέγξει κάθε σπιθαμή αυτής της αριστουργηματικής δουλειάς.
Για κάποιους από τους συντελεστές της δουλειάς τούτο εδώ δεν είναι παρά ένα μικρό καταστάλλαγμα μιας πορείας καθημερινών αναζητήσεων -για τον Αγγελάκα όμως είναι μια συγκινητικά υπέροχη δημιουργική στιγμή. Μεγάλη μουσική, από μεγάλους μουσικούς, έστω και για λίγους...
