Ο αγώνας δεν τελειώνει ποτέ για τους GY!BE. Ειδικά τώρα που μια χαραμάδα ελπίδας διαφαίνεται στον ορίζοντα...

 Οι Γάλλοι περνάνε πολύ καλά στον πολύχρωμο αφρό τους κι αυτό βγαίνει προς τα έξω.

 Οι μέρες του metalcore μπορεί να έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, όμως κάποιοι εξακολουθούν να κουνάνε τη σημαία του είδους με τιμιότητα.

 Ο Adrian Younge υψώνει τη δική του γροθιά στο Black Lives Matter, αλλά χάνεται στον ωκεανό της μαύρης οδύσσειας που ο ίδιος σκηνοθέτησε.

 Το ταλέντο και η σπουδαία εκφραστική δύναμη συναντιούνται στις οκτώ παραλλαγές του "Fantas".

Μία άβολη και εξαντλητική, ψυχεδελική εμπειρία. Στυλ vs Ουσία, σημειώσατε ένα. 

Ένα ep-που-όμως-είναι-lp και αναζωογονεί απολαυστικά το βρες-κι-εσύ-την-άκρη-ποιο-κύμα emo.

 Ήρθε η ώρα το σχήμα της Taylor Momsen να λάμψει για τους σωστούς λόγους.

Ένας από τους δίσκους της χρονιάς μας προτρέπει στο "Do everything, feel nothing". Οι Λονδρέζοι προσπαθούν για το πρώτο κι αφήνουν στη διακριτική σας ευχέρεια το δεύτερο.

Η Γαλλίδα γράφει ένα ώριμο κεφάλαιο στην καριέρα της, θρηνώντας τον χαμό της κόρης της στα αγγλικά.

 Ακόμα και τα αεικίνητα party animals μπορεί να υποκύψουν στο cocooning διαρκείας.

H Jenny Hval παραχωρεί πρόθυμα τον έλεγχο στο απελευθερωμένο alter ego της, σε ένα χορευτικό δίσκο που ακούγεται σαν το Big Bang και την Αποκάλυψη ταυτόχρονα.

Ο ταλαντούχος dance παραγωγός αποδεικνύει πως η διαδρομή Λος Άντζελες–Νέα Υόρκη είναι ένα drum beat δρόμος.

 Ήταν μια φορά σε ένα δωμάτιο ένας σαξοφωνίστας, ένας νευροεπιστήμονας και μια συμφωνική ορχήστρα. Και τα υπόλοιπα, είναι ιστορία...

Το ντεμπούτο της neo-soul τραγουδίστριας δεν είναι κάτι που δεν έχεις ξανακούσει, αλλά όχι και κάτι που μπορείς να προσπεράσεις.

Η Tamara Hope κλείνει το μάτι στο indie κοινό με συμπαγείς συνθέσεις και ιστορίες με βάθος, που νοηματοδοτούν τις επανειλημμένες ακροάσεις.

Η μελαγχολική βασίλισσα της Καλιφόρνια πατάει γκάζι για τις μεσοδυτικές πολιτείες, για να σφυρίξει την παράταση του Norman Fucking Rockwell!. Προσοχή στα αυτογκόλ.

Μια γέφυρα μεταξύ του sui generis θορύβου και της αστρικής ambient τάσης που ακόμα κι αν μοιάζει με teaser οδύσσειου διαστημικού ταξιδιού, αποτελεί τελικά άξιο προορισμό. 

Σκοτεινές παραβολές που αν κάποτε έμοιαζαν πεσιμιστικές, μετά από ένα κενό 16 χρόνων, ακούγονται σαν υπότιτλοι σε μία διαταραγμένη εδώ και καιρό πραγματικότητα.

Ο Simon Raymonde (Cocteau Twins) κι ο Richie Thomas (Jesus and Mary Chain) καλούν 16 μουσικούς σε μια φιλόδοξη αλλά, τελικά, ομοιογενή δουλειά που δίνει χώρο στο νόημα του τίτλου της.