Ένας ήχος πιο στρογγυλός, που ανεβαίνει σε πλαγιές, αλλά όχι και σε μυτερές κορυφές.

Όταν η μουσική του Beethoven μεταμορφώνεται σε αγνώριστα samples.

Ο ήχος της αφύπνισης του ηλεκτρονικού ανθρώπου που συνειδητοποιεί ότι ακόμα κι αυτός χρειάζεται μια διαπροσωπική επαφή για να κάνει ένα βήμα παραπέρα.

Στο δεύτερο δίσκο του, το ντουέτο από το Μπέλφαστ φτιάχνει «dance δωματίου» -δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς...

Αυθεντική nordic folk, μεσαιωνικά κρουστά και πνευστά όργανα και μια Dead Can Dance προσέγγιση σε έναν πρωτοκλασάτο world music δίσκο που επιχειρεί να «κατέβει» λίγο από τη Βόρεια Ευρώπη.

Η λονδρέζικη jazz funk πάλι μας κακομαθαίνει, αυτή τη φορά, βουτώντας στη library music.

Οι sci-fi ουρανοί έχουν έναν coldwave διάβολο κρυμμένο στις λεπτομέρειες, που αξίζει να ακουστεί με τη δέουσα προσοχή.

Η απάντηση στο τι χρειάζεται το rock 'n' roll για να ξαναβρεί τον ακομπλεξάριστο εαυτό του έρχεται σε έναν αναγραμματισμό και πολλές σοκολάτες Twix, από τη γειτονική Ιταλία.

Ο Four Tet κάνει μια τρελή κούρσα ανάμεσα σε δύο δίσκους που οι διαυγείς ambient υφές στέκονται απέναντι από μια δωρική industrial φύση και ισορροπεί στη λεπτή γραμμή που χωρίζει το εκπληκτικό από το ακατάληπτο.

Ο πρώτος δίσκος του post Brexit punk που εγκαινιάζει το αληθινό «μετά» της κατάστασης, από μια μπάντα που δανείζεται στοιχεία αλλά, για την ώρα, δεν έχει συνθέσει τον δικό της χαρακτήρα.

Ή αλλιώς, λίγο May Our Chambers Be Full ακόμα.

Indie pop με pop punk γωνίες από (και για) κορίτσια που περνάνε το χρόνο τους στην εναλλακτικά cool δισκοθήκη τους, την ονειροπόληση κάτω από τις κρεμασμένες σε πίνακα με φελλό φωτογραφίες τους, το infinite scrolling στο Instagram και το ανάμεσά τους.

Ένας δίσκος που θα 'θελε να 'χει τη δύναμη ενός τούβλου που σπάει τζαμαρία, αλλά ακούγεται συχνότερα από όσο υπολόγιζε σαν ένα ακόμα απηυδισμένο status update -με ή χωρίς hashtags.

To «όχι-ακριβώς-post-punk» των Σουηδών αδιαφορεί ολόψυχα να πάρει σοβαρά τον εαυτό του. Είναι μια μουσική πλασμένη από επιδόματα, που σε κουνάει, ούσα ταυτόχρονα χιουμοριστική και βαθιά προσωπική.

Ο νότες του Howard Shore συντροφεύουν πρωτόγνωρα την τραγική κινηματογραφική αποτύπωση του θανάτου ενός νεογνού.

Η remix εκδοχή του περσινού δίσκου της Grimes σχεδόν εκμηδενίζει την pop δομή για να κατέβει στην techno αρένα.

Λίγος ρετροφουτουρισμός ακόμα που «κερνάει» δοκιμασμένα electro κόλπα και 80s cult synth μοτίβα.

Μουσική που καταφέρνει να συλλάβει το μοτίβο της ακινησίας και να το μετατρέψει στις διεσταλμένες νότες μια αργής ambient κίνησης.

Ένα από τα καλύτερα black metal άλμπουμ των τελευταίων ετών, από το project του Naas Alcameth. Αλλά και ένα άλμπουμ που ίσως δεν χρειάζεται να προωθηθεί για λόγους που ξεπερνούν τη μουσική.

Ο βρετανός παραγωγός επιστρέφει με ένα άρτιο ηχητικό αποτέλεσμα που ζητάει απεγνωσμένα μια ισάξια μεγάλη εικόνα για να αναδειχθεί όπως του αρμόζει.