Η τριάδα από το Μπρίσμπεϊν μεγαλώνει όμορφα τον post-punk ήχο της, παρά της τρικλοποδιές της ενηλικίωσης.

O Oliver Ackermann το γυρνάει στη μελωδία, έστω για 22 λεπτά.

O βέλγος παραγωγός κυκλοφορεί το ντεμπούτο άλμπουμ του στην εξαιρετική Lurid Music και εντυπωσιάζει με τον μυστικιστιστικό, ηλεκτρονικό ήχο του.

 Στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, ο Perturbator ακούγεται σαν να συναντά τους Nine Inch Nails,  τους πρώιμους Depeche Mode, τους Bauhaus και τους Sisters of Mercy.

Στον σόλο δίσκο του, ο αρχηγός των Τρίο Τεκκέ και των Monsieur Doumani αποκτά punk attitude και αντικαθιστά το χιούμορ με τον πολιτικό λόγο.

Tο 1/2 των Justice στο προσωπικό του ντεμπούτο βουτάει στα άδυτα της ευρωπαϊκής ηλεκτρονικής μουσικής με στυλ ρομαντικό.

 Άλλη μια φιλόδοξη κυκλοφορία με την οποία ο Tamás Kátai βάζει λίγο παραπάνω την Ουγγαρία στον black metal χάρτη.

 Όταν τα «σκληρά» hip hop συστατικά καταφέρνουν να ακούγονται σαν μια παστέλ βόλτα στο πάρκο.

Η αινιγματική, βρετανική κολεκτίβα επιστρέφει για να αποδείξει πως δεν ήρθε να κεφαλαιοποιήσει μία στιγμή, αλλά να τιμήσει διαχρονικά τη μαύρη κουλτούρα.

Με περισσότερη ωριμότητα, μια από τις πιο δημιουργικές μουσικές φιγούρες της γενιάς του, μπορεί να οδηγήσει το rap σε νέες κορυφές, μπολιάζοντάς το ξανά με τις διαχρονικές του αξίες.

Ντεμπούτο άλμπουμ για το psychedelic tropical disco ντουέτο κι ένας δίσκος ταμάμ για το καλοκαίρι.

Όσο το δυναμικό συνδιαλέγεται με το εύθραυστο, η Loraine James γράφει έναν από τους κορυφαίους ηλεκτρονικούς δίσκους της χρονιάς.

Στο δεύτερο δίσκο της μουσικού, ο avant pop ρομαντισμός χτίζει τον μικρόκοσμό της, τα όρια του οποίου δε φοβάται να καταργήσει.

 Στον πρώτο τους δίσκο για τη Sub Pop, οι Ιαπωνίδες κερνάνε donuts την Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων υπό weird pop υπόκρουση.

Η Michelle Zauner γίνεται πιo pop, αλλά για το indie κορίτσι, το πεπρωμένο φυγείν αδύνατον.

 Η ακούραστη αυστραλέζικη μηχανή γράφει τον δεύτερο δίσκο της για το 2021 αλλά και το πιο νεανικό άλμπουμ της μπάντας ως τώρα.

To rock της «πρωχό» μαμάς σπανίως ακούγεται τόσο ανάλαφρο και γοητευτικό.

Ένα τυπικό δεύτερο άλμπουμ ή μια άτυπη avant-rock βουτιά στο ασυνείδητο; Εξαρτάται από τη γωνία που θα το δεις.

 Το νέο πουλέν της pop συστήνεται με μια καλή πρώτη ύλη και ψάχνει το σμίλευμα. 

Ο Shabaka Hutchings για άλλη μια φορά βλέπει στην προγονική πνευματικότητα το jazz μέλλον.