Είναι στ’αλήθεια τόσο πολύπλοκο και βαθύ αυτό που κάνει ο Βρετανό-Νιγηριανός ράπερ Dave και εντυπωσιάζει ή μήπως είναι η ανάγκη του κόσμου να ακούσει καλοδουλεμένο flow με Brick Lane προφορά πάνω σε σχεδόν "κλασσικά" μουσικά μοτίβα και μίνιμαλ τραπ beats;
Όπως και να έχει, η Αγγλία επεφύλασσε στα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του (αφρικάνικες ρίζες, μελαγχολικές μελωδίες και από την ζωή βγαλμένες ρίμες) υποδοχή Mεσσία, καθώς το αναμφισβήτητα ριζοσπαστικό Psychodrama του 2019, κυκλοφόρησε την εποχή που το υπο-είδος drill ανέβαινε στα ντόπια charts ενώ παράλληλα, ο άρχοντας του βρετανικού ραπ, Stormzy, ευαγγέλιζε τον ήχο του στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Στην χαραμάδα που είχε για λίγο δημιουργηθεί, η Αγγλία έψαχνε τον επόμενο μεγάλο ραπ ήρωα και η Αμερική, που αποθέωνε ήδη τον Stormzy, κατανάλωνε μανιωδώς βρετανικό ραπ σε περίπτωση που κάτι της έχει ξεφύγει. Κάπου εκεί τρύπωσε στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη ο Dave, και παρά το γεγονός ότι δουλεύει με τα “σκοτάδια” του, έγινε στ’αλήθεια το φως μίας νέας σκηνής που "φτύνει ρίμες με άποψη" από το Λονδίνο.Tο εξειδικευμένο κοινό και οι κριτικοί, έχρισαν σύντομα κλασσικό το Psychodrama (βραβευμένο με Mercury Prize) και το βάρος του δίσκου που θα ακολουθούσε το ωμό ταλέντο που ξετύλιγαν κομμάτια όπως το “Location”, ενώ θα έπρεπε να μεγαλώνει, για έναν παίχτη της κλάσης του Dave, γινόταν η πρόκληση για τον καλύτερο επόμενο δίσκο που μπορούσε να δώσει.
Αν στο “Black” του 2019, ήταν ο πρωτάρης που βρίσκει τη δύναμη να ραπάρει για τις φοβίες του, στο εναρκτήριο “We’re All Alone” έχει μετατρέψει τη νιγηριανή καταγωγή του σε υπερόπλο και ξέρει πως είναι ικανός για πολλά περισσότερα από το να μηδενίζει τον Boris Johnson στην δημόσια τηλεόραση αποκαλόντας τον ρατσιστή.
Λίγο το περίφημο DSS ("Dark Skinned Society") παρεάκι με τον σούπερ σταρ Damon Idris και τον Daniel Kaluuya -ειδικά όταν ο τελευταίος φέτος σήκωσε το Όσκαρ Δεύτερου Ανδρικού- και λίγο ο ρόλος του Dave στην σειρά Top Boy του Netflix, του έδωσαν τα φτερά που βλέπαμε έτσι και αλλιώς να φυτρώνουν στους ώμους του δύο χρόνια πριν. Απλώς, σαν έτοιμος από καιρό, έχει έρθει για να πάρει το μερίδιο της πίτας που του ανήκει.
Δίκαια, το We’re All Alone In This Together θρονιάστηκε στο #1 των βρεατνικών charts τόσο όσο χρειαζόταν για να γίνει το album με τις περισσότερες πωλήσεις στην πρώτη εβδομάδα εδώ και μερικά χρόνια. Το single “Clash” τον βρήκε να συνεργάζεται επιτέλους με τον Stormzy σε μία σύνθεση που θα μπορούσε άνετα να οδηγεί την playlist από το Psychodrama, το νέο video "Verdansk" τον κατοχυρώνει σαν τον άνθρωπο ορχήστρα που είναι -κινούμενος σχεδόν παράλληλα πλέον με τον Frank Ocean αλλά σε διαφορετικά είδη-, ενώ στο “Both Sides Of A Smile” χώρις να φοβάται τον πλεονασμό, μοιράζεται το πιάνο του και την ενορχήστρωση με τον James Blake και το αποτέλεσμα είναι η καλύτερη μουσική που μας έχει δώσει ο τελευταίος εδώ και μία πενταετία.
Αμέσως μετά, στο “Twenty To One” πατώντας σε ακόρντα που θα μπορούσαν να θυμίζουν μπαλάντα των Spice Girls, ο φίλος μας παραδίδει την πιο δυνατή, άμεση και πιο μελωδική στιγμή του δίσκου επιστρέφοντας στις gospel και afro καταβολές και ραπάροντας για όλη την ανελευθερία που ζούμε τελευταία.
Αντίθετα με τα όσα κλισέ -περί εμπορίου ναρκωτικών, επίδειξη γυναικών και πλούτου- καταπιάνονται οι σύγχρονοί του Βρετανοί ράπερ, ο Dave, έχει υπάρξει και θα συνεχίζει να είναι η πιο δυνατή φωνή της κοινωνικής τους συνείδησης. Είναι μόλις 23 ετών και όλη η ζωή που δεν του χαρίστηκε μέχρι τώρα, από την προσφυγιά μέχρι την επιβίωση και τώρα την καταξίωση, ακούγεται σαν ένα αφήγημα απόλυτα διαχειρίσμο από τον ίδιο, δημιουργώντας παράλληλα τον χαρακτήρα και τον μουσικό (γιατί φέρει σε μεγάλο βαθμό την ευθύνη για την παραγωγή, ενορχήστρωση και σύνθεση των κομματιών του) που είναι φτιαγμένος για να συγκλονίσει και να αλλάξει τον κόσμο.
