Η λογική που συνοδεύει το νέο ep των Vampire Weekend είναι το άκρον άωτον του ψυχαναγκασμού. Πρόκειται για δύο διασκευές του κομματιού “2021” από το προπέρσινο Father of the Bride, η διάρκεια καθεμιάς από τις οποίες είναι 20 λεπτά και 21 δευτερόλεπτα, ενώ το άθροισμα των διαρκειών τους δίνει και τον τίτλο του ep, εκτός από τη συνολική διάρκειά του (τύφλα να ‘χουν οι Kasabian με εκείνο το ανεκδιήγητο 48:13). Αφού σχολιάσουμε ότι κανείς μας δεν σοκάρεται με το ενδεχόμενο μια μπάντα σαν τους Vampire Weekend (πάντοτε υπολογιστικοί, οριοθετημένοι και προσηλωμένοι στη λεπτομέρεια) να πάσχει από ιδιοψυχαναγκαστικά σύνδρομα, ας περάσουμε στο περιεχόμενο της κυκλοφορίας. Ο jazz σαξοφωνίστας Sam Gendel, υπεύθυνος για την πρώτη από τις δύο επανεκτελέσεις (εξού και το καμουφλαρισμένο σαξόφωνο στο εξώφυλλο, αντί φιδιού), παρέδωσε ένα ακατανόητο, ασπόνδυλο, άναρχα δομημένο experimental ηχογράφημα, ξεχειλωμένο όσο δεν πάει για να ανταποκριθεί στις προαποφασισμένες χρονικές προδιαγραφές της μπάντας, χωρίς καμία σαφή δημιουργική αφετηρία πίσω από την αλλόκοτη ροή του ή την πολυμορφικότητα της δομής του. Οι δε Goose, που ανέλαβαν τη δεύτερη εκδοχή (αμφιλεγόμενη η επιλογή της χήνας για να τους εκπροσωπήσει στο εξώφυλλο) επέλεξαν να πατήσουν πολύ περισσότερο στην αυθεντική φόρμα του κομματιού, προσθέτοντας ένα μακροσκελές rock τζαμάρισμα, με jazz υπαινιγμούς στην πορεία. Η προσέγγισή τους αντανακλά το αυτοσχεδιαστικό στοιχείο των live της τελευταίας περιοδείας των Vampire Weekend, για την οποία η μπάντα προσέλαβε μια μικρή στρατιά εξαιρετικών μουσικών, που τζάμαραν σε κάθε ευκαιρία. Πώς βαθμολογείς τώρα κάτι τόσο άνισο; Ας μείνουμε πιστοί στο πνεύμα της κυκλοφορίας και ας καταφύγουμε τα μαθηματικά. 3/10 και skip ασυζητητί στο πειραματικό ανοσιούργημα του Sam Gendel, 7/10 για την καλοδεχούμενη, ευχάριστη διασκευή των Goose, μέσος όρος 5/10. Πότε είπαμε κυκλοφορεί το LP5;
Άκου κι αυτό: Vampire Weekend – Father of the Bride (2019) (άκου κυρίως αυτό)
