Όταν το Infernal Decadence των Καναδών Spectral Wound είχε σκάσει πριν 3 χρόνια στις παρυφές του underground, ο ενθουσιασμός από τους απανταχού φίλους του παραδοσιακού black metal ήταν μεγάλος. Η λύσσα με την οποία έπαιζαν το metal τους σε συνδυασμό με τις ύπουλες μελωδίες, δημιουργούσε ένα πρωτόγνωρο, ζοφερό ύφος που ήταν απόλυτα πειστικό. Κάπου εκεί πάτησαν εκ νέου, για την κυκλοφορία του A Diabolic Thirst, ενός άλμπουμ που αποτελεί μια από τις σημαντικές κυκλοφορίες της χρονιάς για το είδος. Το γεγονός ότι η μπάντα υπέγραψε συμβόλαιο με μεγάλη εταιρεία του χώρου (Prosthetic Records) δεν πτόησε το πώς προσέγγισε τον ήχο της. Άλλωστε η συγκεκριμένη εταιρεία έχει πολύ καλή φήμη για την ελευθερία που παρέχει στους καλλιτέχνες που υπογράφει. Και το ίδιο το γκρουπ όμως ανταποκρίθηκε στα πιο μεγάλα σαλόνια που πλέον θα διαμένει. Αν και διακρίνω μια αναμενόμενη αύξηση των μελωδιών, η διατήρηση του παραδοσιακού, βρώμικου, πριμαριστού ήχου και της λογικής «όλα τα όργανα στην μάπα σου» δεν αλλοιώνει τον τρόπο των Spectral Wound. Εκεί που η μπάντα επιτυγχάνει πλήρως είναι στο να διατηρεί ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα σε κάθε κομμάτι. Είτε μέσω εναλλαγής στην εξέλιξη των μελωδιών, είτε μέσω καίριων διαφοροποιήσεων (πχ. το solo στο τέλος του "Imperial Saison Noire", το ακουστικό ιντερλούδιο του "Frigid and Spellbound", το σχεδόν χορευτικό, τύπου Satyricon, μπάσιμο του "Diabolic Immanence") τα τραγούδια ξεχωρίζουν, ενώ περιλαμβάνουν στο σώμα τους αρκετούς κοινούς, trademark, black metal θύλακες. Και ακριβώς εκεί κρύβονται τα όποια ερωτηματικά εγείρονται για την πρωτοτυπία ενός τόσο καλοφτιαγμένου άλμπουμ. Ευτυχώς, για όλους όσους συνεχίζουμε να ασχολούμαστε με αυτόν τον ήχο, τέτοιας υφής θέματα όπως η πρωτοτυπία ή η παρθενογένεση έχουν ξεπεραστεί εδώ και αρκετά χρόνια, με το ζητούμενο να παραμένει η πειστικότητα.
Άκου κι αυτό: Suffering Hour – The Cyclic Reckoning (2021), Wode – Wode (2016), Schammasch – Triangle (2016)
