Πάντα με εντυπωσίαζαν οι δυνατές γυναίκες. Μπορεί λόγω βιωμάτων δε λέω, αλλά σε κάθε περίπτωση όταν συμβαίνει αυτό, νιώθω όλο και πιο καλά. Μπορεί να φταίει ότι η ίδια είναι Αυστριακή και όλοι ξέρουμε πια για την αυστηρότητα και την βαρύτητα των Αυστριακών. Η Muriel Grossmann είναι από αυτές τις περιπτώσεις μουσικών που σε βάζουν για τα καλά να καθίσεις στο σκαμνί και να τους ακολουθήσεις τυφλά σε ό, τι κάνουν. Και όχι αδίκως. Στη μουσική της πάντα υπάρχει κάτι τόσο καλά δομημένο, κάτι τόσο αυστηρά εκεί πάντα που δεν θες με τίποτα να λείπεις από το επόμενο της βήμα.
Δεν τα πάω πολύ καλά με τα εξώφυλλα της που είναι σχεδόν πάντα εκεί, να στέκει, ξερακιανή και χαμογελαστή. Δεν μου αρέσουν οι ξερακιανές και έχω μια άρνηση στα χαμογελαστά πορτραίτα στους δίσκους. Φήμες θέλουν, οι μουσικοί που χαμογελούν στα εξώφυλλα τους να μην πιάνουν τιμές, πέρα από το ότι δεν ψαρώνουν τους ακροατές τους. Τώρα όσον αφορά την μουσική της, σίγουρα τα πάω περίφημα.
