«Ευτυχώς, μου άρεσε να συλλέγω μικρόφωνα και παλιούς προενισχυτές και έτσι, όταν έκλεισαν όλα, μπόρεσα να συνεχίσω να ηχογραφώ στο σπίτι[…]Μερικές φορές μπορείς να έχεις τόσο άφθονο εξοπλισμό τελευταίας τεχνολογίας που να εθίζεσαι σε αυτόν και έτσι καταλήγεις να μην κάνεις καθόλου μουσική, που είναι η πεμπτουσία του να παίζεις», δήλωσε ο λονδρέζος συνθέτης και πολυοργανίστας Andy Baxter, μιλώντας για την κυκλοφορία του τρίτου άλμπουμ του προσωπικού του project Robohands, με το οποίο φιλοδόξησε να πραγματοποιήσει τη δικό του vintage δημιουργικό ταξίδι στον μουσικό χρόνο. Εμπνευσμένος από τις μεγάλες παραγωγές θρυλικών συνθετών όπως ο David Axelrod, ο Baxter επανεφευρίσκει και επανασυστήνει με το Shapes το παρεξηγημένο είδος της library music, μας μουσικής «στοκ», γραμμένης για να πουληθεί ως φασόν σε εμπορικούς πελάτες της τηλεόρασης, του κινηματογράφου και των διαφημιστικών, η οποία όμως έγραψε τη δική της χρυσή ιστορία κυρίως τη δεκαετία του 1970. Τα φρέσκα εξαιρετικά μέρη των drums δίνουν στο Shapes εκείνη την υπέροχη σύγχρονη αισθητική που ανθεί στην βρετανική jazz σκηνή. Η δημιουργική μουσική μηχανική στην οποία κατέφυγε ο Baxter, εξαναγκασμένος να τελειώσει από το σπίτι τον δίσκο λόγω της πανδημίας, εκφρασμένη κυρίως μέσω απροσχεδίαστης χρήσης vintage εξοπλισμού, κεντάει το λάγνο πέπλο της γοητείας των technicolor films των ‘70s. Το απαλό και ράθυμο groove του “Leaves” και του “Odyssea” είναι ιδανικό για την πλάνη του Σαββατοκύριακου, ενώ τα vintage funk twists του “Perceptron” θα τα ζήλευαν σίγουρα ως και οι Tame Impala. Το Shapes είναι μια ακόμα όμορφη στιγμή της λονδρέζικης jazz funk που μας κακομαθαίνει σταθερά τα τελευταία χρόνια.
Άκου και αυτό: Piero Umiliani – Switched on Naples (1972), Janko Nilovich – Underground Session (1974), Yusef Kamaal – Black Focus (2016), Belbury Poly – The Gone Away (2020)
