Όταν οι Shame κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους Songs Of Praise ακριβώς πριν τρία χρόνια, το post Brexit punk είχε αρχίσει μόλις να κάνει θόρυβο. Στο διάστημα που μεσολάβησε μέχρι τη δεύτερη τους δουλειά, το μουσικό ρεύμα έφτασε στο peak του, με την εδραίωση των Idles, το ποιητικό post-punk των Fontaines D.C και το θεατρικό ντεμπούτο των Murder Capital, μεταξύ άλλων, ενώ οι ίδιοι περιόδευαν ατελείωτα σε ολόκληρη την υφήλιο, κεφαλαιοποιώντας την καυτή τάση. Γυρίζοντας πίσω στην πατρίδα τους μετά από δύο χρόνια, βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα ξαφνικό υπαρξιακό κενό, ακριβώς στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην εφηβεία και την ενηλικίωσή τους.
Είναι κάπως ειρωνικό, αν όχι διαισθητικά προφητικό, πως το Drunk Tank Pink είναι η απάντησή τους σε μία ζωή χωρίς κίνηση και συναυλίες, χωρίς καν ακόμη να γνώριζαν, όταν το ηχογραφούσαν, πως το προσεχές μέλλον θα έμοιαζε ακριβώς έτσι. Επομένως, στο νέο άλμπουμ της λονδρέζικης πεντάδας αποτυπώνεται αυτή η αγωνία και το άγχος που συνάδουν με τη post-punk ρητορική, ενώ παράλληλα ακούμε και μία μπάντα η οποία μεταλλώνεται ηχητικά, αναζητώντας την ταυτότητα της. Οι συνθήκες ασφυξίας που επικρατούν εδώ, προκύπτουν όχι μόνο από τα τσιτωμένα φωνητικά του frontman του γκρουπ Charlie Steen και την επείγουσα μουσική συνθήκη, αλλά και από τους στίχους που υποδηλώνουν ακριβώς αυτή την ψυχική εσωτερίκευση και οπισθοχώρηση της εποχής, όπως το “I live deep inside myself/ Just like everyone else”.
Ο δίσκος χαρακτηρίζεται από μία ηχητική ομοιογένεια η οποία είναι αποτέλεσμα τόσο της πολύ καλά μελετημένης συναρμολόγησης υλικών του γκρουπ, από το new wave των Talking Heads, τις πιο «σκληρές» στιγμές της Britpop και της post-punk αναβίωσης των τελευταίων 15 χρόνων, όσο και της παραγωγής του James Ford που προσδίδει μία όσο πρέπει γυαλισμένη βρωμιά στον ήχο της μπάντας.
Αν και οι Shame, λοιπόν, φαίνεται να εξελίσσονται προς τη σωστή κατεύθυνση, για την ώρα παρουσιάζονται ως μία μπάντα που ξέρει να δανείζεται πολύ καλά στοιχεία από άλλες μπάντες, χωρίς όμως να έχει συνθέσει το δικό της χαρακτήρα. Ελάχιστα κομμάτια ξεχωρίζουν πραγματικά από το σύνολο και απαιτούν περισσότερες ακροάσεις: το “March Day”, που μοιάζει με το πως θα ακούγονταν οι Franz Ferdinand αν έπαιζαν με τις κιθάρες των Viet Cong, το έπος τσέπης “Snow Day”, με την post-punk ψυχρότητα που θυμίζει Iceage να λιώνει σε μελωδικές κιθάρες παρόμοιες με αυτές των Women, αλλά και το “Station Wagon” στο κλείσιμο με το jazz πιάνο και την εξαγνιστική κορύφωση, είναι όλα φοβερά τραγούδια, αλλά ακόμα κι αυτά δεν μοιάζουν αδιαπραγμάτευτο, ανόθευτο κτήμα των Shame.
Με το post Brexit punk πλέον να έχει παγιωθεί ως μουσικό φαινόμενο, το Ηνωμένο Βασίλειο να έχει όντως αποχωρήσει από την Ε.Ε και τη πανδημία να έχει ακινητοποιήσει τις ζωές μας, το Drunk Tank Pink είναι ο πρώτος δίσκος του ρεύματος που έρχεται να εγκαινιάσει το αληθινό «μετά» της κατάστασης. Δεν έχει το εκτόπισμα για να κινήσει τα πράγματα, αλλά τουλάχιστον εκφράζει τη διάθεση να εξερευνήσει το νέο, ρημαγμένο τοπίο. Οι Shame φαίνεται πως ξέρουν να πυροδοτούν γεγονότα, αλλά πρέπει να μάθουν και πως να πρωταγωνιστούν εντός τους.
.jpg)
