Είναι αυτονόητο ότι κάθε νέος δίσκος των AC/DC αποτελεί γεγονός για τη rock μουσική και αυτό αποδεικνύει τόσο το μέγεθος του γκρουπ, όσο και τη διαχρονική αξία που έχει η μουσική τους. Τα τραγούδια τους, όχι μόνο έχουν αντέξει στον χρόνο, αλλά, έχουν καταφέρει να κερδίζουν συνεχώς «νέες γενιές»: είτε γιατί έντυσαν επιτυχημένα κάποια ταινία της Marvel, είτε γιατί αποτελούν κομμάτι μιας rock προσέγγισης που περιέχει το groove για το οποίο διψούν οι zoomers. Πράγματα όχι πλέον αυτονόητα, αφού οι τάσεις έχουν αλλάξει δραστικά σε σχέση με τα ‘90s και ‘00s.
Το Power Up έρχεται μετά το λιγότερο επιτυχημένο άλμπουμ των AC/DC, το μέτριο Rock Or Bust, οπότε δεν μπορώ να πω ότι είχα μεγάλες προσδοκίες από τα τραγούδια και κυρίως, από τα κουράγια του γκρουπ. Όταν παίζεις ένα νευρικό rock’n’roll, με αυξημένο ρυθμό και ένταση, είναι φυσικό να υπάρχουν πραγματικές δυσκολίες, σε αυτές τις ηλικίες, στο να αποδοθούν όπως πρέπει τα τραγούδια. Και σε αυτόν τον τομέα φαίνεται ότι οι AC/DC διαθέτουν το ελιξίριο της νεότητας. Σε αντίθεση με άλλα συνομήλικά τους γκρουπ, καταφέρνουν και ακούγονται εξαιρετικοί, χωρίς μεγάλες εκπτώσεις (ναι, ακόμα και ο Brian Johnson).
Τι ζητάμε από τους AC/DC το 2020; Βασικά ζητάμε από τον Angus Young να παίζει την κιθάρα του όπως στα πολύ όμορφα "No Man’s Land" και "Systems Down". Τον Brian Johnson να βγάζει το λαρύγγι του όπως στο "Witch’s Spell". Τον Phil Rudd να γκρουβάρει όπως στο "Wild Reputation". Το rock των AC/DC ήταν πάντα απλό και είναι το μόνο στοιχείο που τους χρεώνουν όσοι δεν τους πολυγουστάρουν. Είναι, όμως, ένα συγκρότημα πάντα πιστό στις διδαχές των μεγάλων rock’n’rollers των 50s-60s. Και το υλικό που φτιάχνουν στο Power Up δεν παρεκκλίνει ούτε εκατοστό από τους ιερούς αυτούς κανόνες. Για παράδειγμα, το "Kick When You’re Down", πόσο εύκολα θα μπορούσε να ανήκει σε μια άλλη εποχή; Με αυτές τις slide κιθάρες και τον southern rock ήχο στο solo του Angus Young...
Βέβαια, παρέα με αυτές τις επιλογές, έρχονται και τα αρνητικά. Είναι γεγονός ότι γνωρίζεις τι ακριβώς θα ακούσεις από τους AC/DC μετά από 45 χρόνια καριέρας. Κι αν κάποιες φορές, το σύγχρονο υλικό τους βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο (Rock or Bust, Stiff Upper Lip), είναι γιατί στερείται λεπτομερειών που θα κάνουν τα κομμάτια να τα θυμάσαι για πάντα. Όμως, όταν τα τραγούδια έχουν αυτές τις μικρές εκλάμψεις ιδεών, τότε τα «παντρεύεσαι» για την υπόλοιπη ζωή σου, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα το υπερεπιτυχημένο Black Ice.
Το Power Up στέκεται κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά, με αρκετές συνθέσεις να μην προσθέτουν σχεδόν τίποτα στην υπέρλαμπρη δισκογραφία τους και κάποιες άλλες να σου προκαλούν έντονη επιθυμία να θες να τις χορέψεις, να τις τραγουδήσεις δυνατά, ακόμα και να τις νιώσεις ζωντανά (ευσεβείς πόθοι μιας άλλης εποχής, που γίνονταν live).
.jpg)
