Είναι ατυχές και άδικο να κυκλοφορούν τραγούδια όπως το “Simulation” τη χρονιά του social distancing και των σφραγισμένων nightclubs και έτσι να μην έχουν την ευκαιρία τα extended remix τους να χορεύονται μέχρι το ξημέρωμα από ημίγυμνους και ιδρωμένους ανθρώπους που ανταλλάζουν τυφλές αγκαλιές και σάλια. Βέβαια, το εν λόγω τραγούδι είχε κυκλοφορήσει πριν από επτά χρόνια αλλά η παραγωγή του φέτος στρογγυλοκάθισε σε ένα ροζ σύννεφο από glitter. Η κοσμική space disco της Róisín Murphy δεν έρχεται ούτε από το μέλλον ούτε από το παρελθόν. Η αμετανόητα κονσεπτική τραγουδίστρια μας παίρνει από το χέρι και μας καθοδηγεί στο άχρονο, καλλίγραμο και κάργα αστικό groove που έφτιαξε, με κομμάτια όπως το καλαίσθητο “Something More”.
Στον πέμπτο της δίσκο, Róisín Machine, η Murphy ακούγεται ελεγχόμενα sexy και εξωστρεφής. Παραμένει πεισματικά indie (μη την πουν και mainstream), ενώ την ίδια στιγμή δανείζεται τα μεγαλύτερα «σιγουράκια» mainstream του παρελθόντος. Ποζάρει λοιπόν με το καλό προφίλ της γαλανομάτας soul του ‘80 στο “Murphy’ Law”, γυαλίζει με φροντίδα τη δοξασμένη ρυθμολογία των Chic στο “Narcissus”, χορεύει δίπλα στο ολόγραμμα της Donna Summer στον αλάνθαστο ρυθμό του “Jealousy” και γεφυρώνει τις μεταμοντέρνες εξερευνήσεις της Björk με τον ερωτικό φετιχισμό της Grace Jones στο "Incapable". Το οποίο, αντί για τα συνήθη ερωτικά δράματα που συναντάμε στην καθαρόαιμη disco, μας χαρίζει ανατρεπτικούς στίχους όπως: "Never had a broken heart / Am I incapable of love?".
Η Róisín Murphy ποτέ δεν ήθελε να την βλέπουμε ξάστερα. Πάντα τη βλέπαμε στο ημίφως, μέσα από εφέ ή κάτω από εκτυφλωτικά strobe light. Εδώ, όμως, μοιάζει να βρίσκεται στην πίστα μαζί μας και να μας κοιτάει στα μάτια, σαν ανθρωποειδές με τρυφερή καρδιά, σαν ιέρεια όλων των παθών που ξορκίζονται μέσα απ’ τον χορό και σαν μυθολογικό πλάσμα. Ο μοναδικός της εχθρός, βέβαια, παραμένει η ίδια η πληθωρικότητά της, καθώς είναι ακατόρθωτο να συμπεριφέρεσαι στο ίδιο τραγούδι και σαν τη Μήδεια και σαν την Πανδώρα, αλλά και σαν diva που έχει καταπιεί όλη τη συνθετική pop του ντουνιά.
Η ίδια, ποτέ δεν έχει εμφανιστεί τόσο ψυχωμένη με τη χορευτική φαντασμαγορία και τα μπάσα των clubs όσο στο ανυψωτικό “We Got Together”, στο οποίο προσκαλεί τον ακροατή να παίξει, να γευτεί τη ζωή με τις αισθήσεις του, να κινηθεί, να αλληλοεπιδράσει, σαν να είναι στον κήπο των απολαύσεων. Ακούστε πώς χρησιμοποιεί τη φωνή της στο υπνωτικό “Game Changer” ή πώς αξιοποιεί την πόζα της kinky αθωότητας στο λουσάτο “Shellfish Mademoiselle”.
Το Róisín Machine ερωτοτροπεί με τον ακροατή και τον ωθεί με τα μυαλά στα κάγκελα σε μία ευπρόσδεκτη χορευτική νιρβάνα. Το πετυχαίνει θαυμάσια.
