Άλλη μια συμμετοχή στα σεμινάρια ενηλικίωσης των indie ημι-διάττοντων αστέρων των early 10s δηλώνουν οι νεοϋορκέζoι Cults με το Host. Το τέταρτο κατά σειρά άλμπουμ του ντουέτου που μαρκάρει δέκα χρόνια από το ομώνυμο ντεμπούτο τους, με το οποίο έπαιξαν δυνατά σε όλα τα μικρά cosy indie bars του 2010. Το Host ισορροπεί αξιόλογα μεταξύ των κοίλων και κυρτών του σημείων, με τα καλλιτεχνικά ρίσκα του ντουέτου να καθρεφτίζονται όμορφα στην αλήθεια και την πυκνότητα των μουσικών ιδεών του δίσκου. Η παιχνιδιάρικη σκοτεινιά της πρώτης νιότης των Cult έχει αντικατασταθεί από μια πολύχρωμη και καθόλου επαναπαυμένη καλλιτεχνική ωρίμανση που αν και δεν διαθέτει τη δυναμική του «μπαμ και κάτω» ξεχωριστού, στέκεται αξιοπρεπέστατα στη σύγχρονη δισκογραφία. Το Host έχει, μάλιστα και τρεις σημαντικούς λόγους να διεκδικήσει μια ουσιαστική ακρόαση: την ποιότητα που εισφέρουν τα φυσικά όργανα που για πρώτη ίσως φορά επιλέγουν οι Cults και κλέβουν την παράσταση σε τραγούδια όπως το “8th Avenue” και το “Trials”. Την εξαιρετική παραγωγή του Shane Stoneback που δένει και ανεβάζει τις συνθέσεις των Cults σαν να τις είχε γράψει ο ίδιος. Και τις συνθέσεις αυτές καθαυτές (ξεχωρίζουν με άνεση τα “Low”, “Like I Do’’ και “Shoulders to my Feet”) που για πρώτη φορά φέρουν σε μεγάλο μέρος τους την υπογραφή της Madeline Follin, η οποία έχει κάνει το Host αυτό που είναι: έναν πολυσυλλεκτικό underground pop δίσκο του σήμερα που μπορεί να περηφανεύεται ότι βούτηξε κάπως πιο βαθιά από τα dark ρηχά νερά, στα οποία πλατσουρίζει η σύγχρονη «εναλλακτική» pop και όπου είχαν λιμνάσει έως πρότινος και οι ίδιοι οι Cults.
Άκου και αυτό: Tennis – Swimmer (2020)
