Ο Kristoffer Rygg, κατά κόσμον Garm, αποτελούσε μια περίπτωση καλλιτέχνη που τον χαρακτήριζε μια συνεχής ανησυχία. Δεν περιμέναμε ποτέ κάτι συμβατικό από τους Ulver και αυτός μας δικαίωνε με κάθε κυκλοφορία, είτε για αυστηρά καλλιτεχνικούς λόγους είτε για τις φιλόδοξες αλλαγές πλεύσης που δοκίμαζε κάθε φορά. Από το black metal του Bergtatt μέχρι τις πειραματικές, ambient αναζητήσεις του Shadows of the Sun, η ατμοσφαιρική μουσική που πάντα συνέθετε πέρασε πολλά στάδια. Έτσι φτάνουμε αισίως στον κρίσιμο δίσκο The Assassination of Julius Caesar του 2017 στον οποίο δοκίμασε να ακουστεί απλός, άμεσος, ουσιαστικά pop και τελικά κέρδισε το στοίχημα με την επιτυχία του άλμπουμ. Λογική συνέπεια, λοιπόν, στον επόμενο δίσκο να δοκιμάσει την ίδια συνταγή με ακόμα περισσότερη pop διάθεση, διατηρώντας την σκοτεινή ατμόσφαιρα που γενικά έχει η μουσική του. Με τον Martin Glover των Killing Joke, πίσω από την κονσόλα, το Flowers of Evil έχει έναν εξαιρετικά πειστικό ‘80s ήχο που βασίζεται σε βασικά drum beats και κάθε προσθαφαίρεση από το πλαίσιο, γίνεται με έναν απόλυτα smooth τρόπο. Εάν προσθέσουμε στην εξίσωση και ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα δίσκων που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια (σκηνή από την ταινιά La passion de Jeanne d'Arc του Carl Theodor Dreyer από το 1928) το πακέτο είναι ελκυστικό χωρίς να χρειαστεί ο μουσικός να κάνει πολλά. Και ακριβώς αυτό συμβαίνει. Τα τραγούδια απλώνουν το groove που διαθέτουν πάνω σε πολύ απλές δομές, που ουσιαστικά σου δίνουν την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα μεγάλο κομμάτι, που απλά διανθίζεται με μικρές λεπτομέρειες (synths, πιάνο, γυναικεία φωνητικά, funk κιθάρες, παφλάσματα κυμάτων κτλ). Οι συνθέσεις που μας αποκαλύπτουν κάτι διαφορετικό και κερδίζουν εύκολα τις εντυπώσεις, είναι το up-tempo, χορευτικό "Machine Guns and Peacock Feathers" και κυρίως το μαγευτικό "Nostalgia", με τις πολύ εύπεπτες μελωδίες, που σχεδόν σε μεταφέρουν στις όμορφες μνήμες που περιγράφει ο Garm. Αν και συνολικά, το άλμπουμ είναι πολύ φυσικό να σε κερδίσει, τελικά και μετά από πολλές ακροάσεις θα σε αφήσει να ασχολείσαι με κάποιες στιγμές του. Σίγουρα, κάποια από τα τραγούδια του θα αγαπηθούν, κάποια γρήγορα θα ξεχαστούν. Όπως δηλαδή συμβαίνει με όλους τους αξιόλογους pop δίσκους. Και το Flowers of Evil δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένας τέτοιος.
Άκου κι αυτό: Steven Wilson – To The Bone (2017), Leprous – Pitfalls (2019), Ionnalee – Everyone Afraid To be Forgotten (2018)
