Ιστορίες για κατάφωρες αδικίες και παραμύθια για την άφατη καλοσύνη που κρύβουμε μέσα μας τραγούδησε για άλλη μία φορά η Ματούλα Ζαμάνη, το βράδυ της Τρίτης. Η Βλάχα με τη φωνή που σείει τα ντουβάρια φαίνεται να έχει αποκτήσει μεγάλο γκελ, γεμίζοντας την πλατεία της Τεχνόπολης με ένα κοινό που αδιαφόρησε για το επικείμενο μπουρίνι και φάνηκε διατεθειμένο ακόμα και να βραχεί, προκειμένου να μυρίσει τον αλμυρό αέρα που φυσάνε τα τραγούδια της.
Με 3 προσωπικούς δίσκους στη φαρέτρα της και στέκοντας στο μουσικό πλευρό του Θανάση Παπακωνσταντίνου κοντά μια δεκαετία τώρα, η Ματούλα Ζαμάνη κατάφερε να δομήσει μία πλούσια setlist, με κομμάτια που γέννησε η καλπάζουσα φαντασία της, μα και άλλα, τα οποία σφράγισε με το στεντόρειο τραγούδισμά της.
Οι ενορχηστρώσεις έφεραν έναν έντονα indie folk αέρα, με στρώσεις ήχων να δημιουργούν μία περίπλοκη οργανική κατασκευή, στην οποία έδινε κατεύθυνση η Ζαμάνη με την αξιοθαύμαστη προβολή της φωνής της. Η οποία φαίνεται να τραγουδάει με τον ίδιο τρόπο που περιφέρεται στη σκηνή: με βέβαια, αεισθενή βήματα, που τη φέρνουν σε κάθε νότα με σιγουριά, αλλά χωρίς μεγάλη σημασία για το φαίνεσθαι και τα πρέπει.
Η Ζαμάνη δεν δείχνει να έχει ιδρώσει για να πετύχει το ιδανικό έντεχνο βιμπράρισμα, ούτε ασχολείται με τη δημιουργία κομψών legato φράσεων. Αφήνει τη φωνή της να ξεχυθεί με ορμή στον χώρο, γεμίζοντας τα κενά ανάμεσά μας, και μας μιλάει για την αγάπη που έχουμε τόσα χρόνια αρνηθεί στα ζώα, μας μεταφέρει με κλινική ακρίβεια τη σκληρότητα με την οποία φερθήκαμε σε ανθρώπους με αυξημένες ευαισθησίες και δεν ντρέπεται να σερβίρει και μία γερή δόση καψούρας –γιατί καταλαβαίνει το άλγος, μα και την ομορφιά της ανθρώπινης ύπαρξης.
Αξίζει ωστόσο να απομακρυνθούμε για λίγο από την κριτική της ίδιας της συναυλίας, ώστε να ανατέμνουμε το κοινό. Στην Τεχνόπολη ήρθε ένας κόσμος μεταξύ 20 και 35, διψασμένος για τις διονυσιακές, «θανασέικες» τελετές στις οποίες έχει συνηθίσει τη Ζαμάνη ως Πρωθιέρεια· χωρίς όμως να την αντιμετωπίζουν ως τη «Ματούλα του Θανάση», αλλά γνωρίζοντας –και εκτιμώντας– το υλικό της ως αυθύπαρκτο, δίχως τη συνδρομή στιβαρών πλατών. Έτσι, υπήρξε τεράστια η απογοήτευση που ένα τέτοιο πλήθος στάθηκε τόσο ανεπαρκές απέναντι στην ομορφιά της διαφορετικότητας.
Όταν δηλαδή ο γνωστός ράπερ Βέβηλος έκανε την έκπληξη και ανέβηκε στη σκηνή για να πει το “Μήνυμα Στο Μπουκάλι”, η «πλατεία» της Τεχνόπολης αντέδρασε με επευφημίες. Πέντε όμως λεπτά πιο μετά, όταν εμφανίστηκε η Imiterasu –με το φαλσέτο της να βραχυκυκλώνει κάθε νευρώνα σε μία θάλασσα εύθραυστης αρρενωπότητας– όλοι αυτοί οι «πες τα ρε Βέβηλε» και «μπράβο ρε Μάτα», στάθηκαν σαν χάνοι. Ανίκανοι να αποκωδικοποιήσουν κάτι που περιέπαιζε τις αυστηρά ορισμένες κοινωνικές δομές που δυναστεύουν τα κεφάλια τους.
Πραγματικά αξιοθαύμαστη η απόφαση της Ζαμάνη να φέρει στη σκηνή της Τεχνόπολης μία drag queen –και θαρραλέα η επιλογή της ίδιας της Imiterasu να εμφανιστεί σε ένα τόσο ετεροκανονικό κοινό. Ήταν όμως τρομερά αποθαρρυντικό να βλέπεις τη Ζαμάνη να προσπαθεί επί ματαίω να δώσει παλμό σε μία εμφάνιση υψηλής αισθητικής, μόνο και μόνο γιατί ο κόσμος της αδυνατούσε να σπάσει τις προσταγές της ταυτότητας του φύλου. Έτσι, φάνταζε ακόμα πιο υποκριτικό το α-λα-μπρατσέτα τραγούδισμα «όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει, ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει». Γιατί, όταν είχες μπροστά σου ένα Αερικό να πλέκει ένα αφήγημα ελευθερίας κι απόδρασης από το κελί της ματσίλας και της πατριαρχίας, ήσουν απλώς ανεπαρκής για να τραβήξεις την παράλληλο.
Παρότι τελικά έβρεξε την περασμένη Τρίτη, η Ματούλα Ζαμάνη άναψε μία φωτιά που δεν γινόταν σβήσει με δύο ψιχάλες, τροφοδοτώντας τη με την ενέργεια που φέρει, σαν σίφουνας. Ήταν ένα μεγάλο δώρο για όποιον αποφάσισε να αψηφήσει τις προγνώσεις, γιατί χάρισε απλόχερα αυτό που φέρει μέσα της: από τα τραγούδια της και τις λέξεις της, ως τις πράξεις της.
{youtube}pY5ITTmqn1s{/youtube}
