Ξέρεις ότι μια συναυλία πήγε καλά και είχε αντίκτυπο στο σκηνικό της μουσικής σου πραγματικότητας, όταν ξυπνάς την επόμενη ημέρα έχοντας την αίσθηση «hangover» χωρίς στάλα αλκοόλ και αναζητώντας διακαώς κομμάτια της μπάντας ή του καλλιτέχνη στο Διαδίκτυο –ή τουλάχιστον αυτό είναι ένα πολύ καλό δείγμα.
Ο λόγος για τους Θραξ Πανκc, οι οποίοι, ακριβώς μία ημέρα μετά την εμφάνισή τους στο Principal της Θεσσαλονίκης, έστησαν ένα non-stop δίωρο πανηγύρι στο Fuzz, θυμίζοντάς μας ότι η ελληνική παράδοση είναι πολύ πιο punk από όσο νομίζαμε.
Το ζέσταμα ανέλαβαν οι Αθηναίοι Breath After Coma, με ηχηρό rock 'n' roll και πολύ τσαμπουκά. Με σαφείς μάλλον οδηγίες προς τον ηχολήπτη «τέρμα τα μπάσα και οι μπότες, στα κόκκινα οι ενισχυτές», κατάφεραν να προθερμάνουν για τα καλά το κοινό, με κομμάτια από το πρώτο τους EP Breath After Coma (2015), το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ Leaders (2017), αλλά και με κάποια ακόμα ακυκλοφόρητα. Το ευτυχές με τους Breath After Coma ήταν ότι δεν αποτέλεσαν λύση ανάγκης για το support των Θραξ Πανκc. Με αδιαπραγμάτευτο αέρα, όλα τα intros επέβαλλαν το χαλαρό έως και έντονο headbanging όλων μας. Η συνέχεια της συναυλίας δεν σε άφηνε να ξεχάσεις για ποιον λόγο ξεκίνησες να κουνάς το κεφάλι σου, έστω και ανεπαίσθητα.
Η χημεία τους πολύ καλή και η εμφάνισή τους αρκετά επαγγελματική, παρά τα μικρά τεχνικά προβλήματα που προέκυψαν στην ηλεκτρική κιθάρα του Ορέστη Τεντζέρη, τα νώτα του οποίου κάλυψαν (ώσπου να λυθεί το ζήτημα) οι υπόλοιποι της μπάντας, με ένα γκρουβ σε ρόλο καμουφλάζ. Με αποτέλεσμα να παραμείνει αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού, ακόμα και στην «κοιλιά» του προγράμματος.
Τα πράγματα σοβάρεψαν όμως όταν η σκηνή άδειασε από κάθε υποψία «συναυλιακού στησίματος» και εμφανίστηκαν σιωπηλά και ταπεινά (πού να ξέραμε τι θα ακολουθήσει) οι εξ Έβρου ορμώμενοι Θραξ Πανκc, με τα άκρως απαραίτητα. Ο Γιώργος Σταυρίδης ζωσμένος με το νταούλι του, ο Βαΐτσης Χαρακοπίδης κρατώντας σφιχτά τη γκάιντά του και ο Πάνος Γκίνης εξοπλισμένος με την πολυμορφική του κιθάρα και τα πετάλια της. Αυτά ήταν μόνο όσα χρειάζονταν για να ξεκινήσει ένα πραγματικό psych-punk πανηγύρι, την έναρξη του οποίου σήμανε επίσημα το "Σήκω Κουκουνούδα Μ’", παραδοσιακό άσμα από την Ανατολική Ρωμυλία.
Ζωναράδικοι, συγκαθιστοί, μπαϊντούσκες και headbangings τίμησαν την αρένα του Fuzz, στην οποία προσήλθε αρκετός κόσμος, τόσος ώστε να χωρούν χοροί και τραγούδια χωρίς να ασφυκτιεί κανείς. "Ψες Είδια", "Δέντρο", "Μηλίτσα Που 'Σαι Στο Γκρεμό", "Αλεξαντρής", "Γιούρια", "Τσιρτσιλιάγκους", ήταν μόνο μερικά από τα παραδοσιακά θρακιώτικα που, κρατώντας αδιάβλητο το παραδοσιακό μέτρο –ακόμα και την τεχνική, μιας και σε πολλά κομμάτια τηρήθηκε το πολυφωνικό στοιχείο– συγκρούστηκαν μετωπικά με ηλεκτρισμένες μπασογραμμές, punk attitude και ψυχεδελικές νύξεις.
Σε ένα σκηνικό όπου το μπάσο διαδεχόταν το νταούλι και στη συνέχεια παντρευόταν με το δοξάρι της λύρας, ενώ λίγο αργότερα αγκάλιαζε σε μονοτονία πολυφωνικά συμπλέγματα, η εκτέλεση του "Τι Καλά Το Λέει Τ’ Αηδόνι" –ενός πραγματικά punk τραγουδιού της εγχώριας παράδοσης– ήταν από τις πιο ανατριχιαστικές της βραδιάς, με μια κατανυκτική ατμόσφαιρα να παύει για λίγο τους χορούς, έχοντας ως μύστες της όλους τους παρευρισκόμενους στο Fuzz.
Η ενέργεια, το χιούμορ και η εκτόνωση υπήρξαν βασικά συστατικά της εμφάνισης, με τους Θραξ Πανκc να δίνουν μια πολύ καλή συναυλία και το κοινό να χορεύει ασταμάτητα στους ρυθμούς τους, για 2 ώρες. Η «πανκοπανηγυροψυχεδέλειά» τους μας έβγαλε κυριολεκτικά από τη θέση μας, αφού έκαναν τον χορό «προεπιλογή» για όσους βρέθηκαν απέναντί τους το βράδυ του Σαββάτου.
{youtube}Bwr1YXvNQ-o{/youtube}
