Βράδυ Σαββάτου και η επανεμφάνιση της Λευκής Συμφωνίας μετά από 17 χρόνια σιωπής, ήταν πλέον γεγονός. Κι όλα έγιναν όπως έπρεπε: το γκρουπ απέδωσε με πάθος τα κομμάτια με τα οποία έχτισε τη λαμπρή του πορεία στον χώρο του εγχώριου ροκ και το κοινό σχεδόν γέμισε το Piraeus Academy κι έστησε μια ζεστή κερκίδα, τραγουδώντας μαζί με τον Θοδωρή Δημητρίου για Μυστικούς Κήπους και άλλα τινά. Ήταν ένα λάιβ από εκείνα που δημιουργούν μια κάποια συγκίνηση, τόσο πάνω στη σκηνή, όσο και στις γραμμές του ακροατηρίου.
Ήταν ένα λάιβ, με άλλα λόγια, στο οποίο έπρεπε να ενεργοποιήσεις το θυμικό σου ως ακροατής, αν ήθελες να καταλάβεις τον παλμό που υπήρχε τριγύρω (ή, ακόμα καλύτερα, να συμμετάσχεις σε αυτόν), με ανθρώπους γύρω στα 40 (ή και παραπάνω) να κλείνουν τα μάτια και να τραγουδούν, αφήνοντας, φαντάζομαι, τις εικόνες της πρώτης τους νιότης να εγκαθίστανται για 2 ώρες μέσα στο μυαλό τους. Κάνω εικασία, βέβαια, διότι ο ίδιος ποτέ δεν υπήρξα στον στενό πυρήνα των οπαδών της Λευκής Συμφωνίας –αν και προφανώς δεν θα μπορούσα να αγνοήσω την παρουσία τους, έχοντας περάσει την εφηβεία μου στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990. Μου έλειπε δηλαδή εκείνος ο κρίσιμος σύνδεσμος μεταξύ της παρούσας στιγμής και του πολύ προσωπικού παρελθόντος, στοιχείο μάλλον απαραίτητο για να αντιληφθεί κανείς το συγκεκριμένο γεγονός στην πληρότητά του.
Έτσι, ενώ επί της ουσίας δεν είχα ιδιαίτερες ενστάσεις για το πώς έπαιζε η Λευκή Συμφωνία στη σκηνή, έπιανα τον εαυτό μου να αναρωτιέται: προς τι όλο αυτό; Τι μπορούν δηλαδή να πουν για το τώρα εκείνα τα τραγούδια και πόσο «αντίθετα στη ροή» (όπως το θέλει το κομμάτι από το τελευταίο άλμπουμ της μπάντας) είναι σήμερα η συγκεκριμένη μουσική; Νομίζω πως οι απαντήσεις είναι «όχι πολλά» και «όχι τόσο», αντιστοίχως· αλλά νομίζω επίσης πως δεν έχει και μεγάλη σημασία, ιδίως αν δεν έχεις καμία διάθεση να γίνεις ο γκρινιάρης της όλης γιορτής.
Διότι μπορεί η μουσική να μην είχε τον αέρα της συγχρονικότητας, αλλά στην ουσία της η βραδιά δεν ήταν τόσο καλλιτεχνική, όσο ήταν γιορτινή. Η Λευκή Συμφωνία δεν φάνηκε δηλαδή να επέστρεψε για να επικυρώσει την ιστορική της αξία, όσο για να καλέσει τους φίλους και τις φίλες της να γιορτάσουν για μία ακόμα φορά μαζί, για όλα αυτά που τους/μας έφεραν ως εδώ· για να επαληθεύσει ξανά κι εκείνον τον στίχο «Κι εγώ θα είμαι εκεί».
Και ήταν όντως εκεί. Χωρίς μεγάλα λόγια (μόνο με τα ειλικρινή ευχαριστώ του Δημητρίου) και με αρκετό πάθος, ώστε να μην γίνει η όλη αναδρομή μία ξενέρωτη μάζωξη παλιών συμμαθητών, αλλά κάτι που είχε όντως σημασία, ιδίως για τους πιο μυημένους. Και ήταν εκεί, φυσικά, με όλα τα τραγούδια που θα μπορούσαν να τραγουδήσουν οι φίλοι τους, δυνατά και περήφανα –αυτά που φλερτάρουν με το new wave (τα οποία νομίζω πως φέρνουν τη μπάντα στην καλύτερη εκδοχή της), μα κι εκείνα που τραβάνε προς μία πιο ξεκάθαρη ροκ περιοχή. Ακούστηκαν έτσι τα “Όλα Αυτά Που Σε Σκοτώνουν”, “Το Μέλλον Είναι Τώρα”, “Άνθρωποι”, “Το Φεγγάρι Αιμορραγεί”, “Θα Είμαι Πολύ Μακριά”, “Τροχός Των Ονείρων”, μαζί φυσικά με τα “Μυστικοί Κήποι”, “Θα Είμαι Εκεί” –το οποίο, αν δεν απατώμαι, ακούστηκε εις διπλούν– και “Κοιτάζοντας Πίσω”. Συμπληρώνοντας ένα γεμάτο μουσικό δίωρο, με δύο μάλιστα encore, εν μέσω ιδιαίτερα θερμών επευφημιών.
Στο τέλος, νομίζω πως όλοι έφυγαν χαμογελαστοί και ικανοποιημένοι, ευχαριστώντας τη Λευκή Συμφωνία γι' αυτό το σύντομο ταξίδι στον χρόνο. Ακόμα και η μειονότητα των λιγότερο μυημένων, που εκπροσωπούσαν τύποι σαν την αφεντιά μου…
{youtube}lr3mmTqlstE{/youtube}
