Αυτά τα αποσιωπητικά που κλείνουν το όνομα των Νορβηγών In The Woods... είναι, μπορεί να πει κανείς, κειμήλιο μιας παλιότερης εποχής. Σύμφωνα με τον ορισμό του, το συγκεκριμένο σημείο στίξης υποδηλώνει είτε συγκίνηση και έντονο συναίσθημα, είτε την αποσιώπηση (για ποικίλους λόγους) κάποιου πράγματος.
Αυτό σύμφωνα με τον ορισμό βέβαια, μιας και σήμερα θαρρώ πως οι περισσότεροι τα θεωρούμε ως έναν βαθμό παρωχημένα, κυρίως λόγω της αλόγιστης χρήσης τους στον διαδικτυακό λόγο. Δύσκολα λοιπόν θα έπαιρνε κανείς στα σοβαρά όποιο συγκρότημα θα τα χρησιμοποιούσε στην ονομασία του. Στα μέσα των 1990s, όμως, τόσο τα μέλη της μπάντας, όσο και η όλη αίσθηση που απέπνεε η ατμοσφαιρική black metal σκηνή, ήταν σαφώς πιο αθώα, με ελλείμματα κυνισμού. Περί του λόγου το αληθές, αρκεί να ακούσουμε τα πηγαία ουρλιαχτά του Jan Transeth στο HEart Of The Ages (1995), συνδυασμένα με εκείνη την εξωπραγματική συγκίνηση που αποπνέει η μουσική του δίσκου, τη γνήσια λαχτάρα για μια χαμένη φαντασιακή έκφανση της Φύσης. Συγκίνηση, θλίψη και λύσσα –και αποσιώπηση της συνειδητοποίησής του ότι αυτή είναι ίσως εξαφανισμένη για πάντα ή ότι δεν υπήρξε ποτέ.
Έκανα αυτήν την εισαγωγή για να περιγράψω πώς περίπου έχω στο μυαλό μου τους In The Woods... Ως εκ τούτου, και το πόσο εξεπλάγην όταν έμαθα πως η μπάντα επανασυνδέθηκε, έναν χρόνο μετά τον θάνατο του ενός κιθαρίστα τους, του Oddvar Moi. Η αλήθεια είναι ότι μια επανασύνδεση μετά από 14 χρόνια δημιουργεί υπόνοιες για την ύπαρξη (και μη) αγνών σκοπών, κάτι που δεν ταιριάζει με την εικόνα μου για εκείνους. Όπως και να έχει, πάντως, 17 χρόνια μετά το Strange In Stereo, έχουμε τον διάδοχό του, ονόματι Pure.
Ρομαντισμός, φυσιολατρική (έως ένα σημείο) αίγλη πνευματικότητας και κυρίως πηγαία συναισθηματικότητα, δίνουν όλα το παρών. Δεν είναι λίγες μάλιστα οι φορές που ο ακροατής συμπαρασύρεσαι από αυτήν τη συναισθηματικότητα –όπως για παράδειγμα στη σπαρακτική έναρξη του “The Recalcitrant Protagonist”. Οι κιθάρες κυριαρχούνται από ατμοσφαιρική και ελαφρώς ψυχεδελική διάθεση, θυμίζοντας τόσο το Omnio (1997), όσο και συγκεκριμένα σημεία του HEart Of The Ages. Τα riffs κινούνται σε στιβαρές συστοιχίες, οι οποίες ακολουθούν ένα μονοπάτι μεταξύ keyboard και κιθαριστικής λογικής, σαν αστρικές πινελιές πάνω σε έναν ημι-δασικό, ημι-ενδοσκοπικό καμβά. Εδώ θα βρούμε επίσης και τον ήχο του ατμοσφαιρικού metal των 1990s.
Το πρόβλημα, συνθετικά τουλάχιστον, έγκειται στην απλοϊκότητα ικανής μερίδας της κιθαριστικής ουσίας· η οποία ναι μεν μένει κρυμμένη στον φόρτο της ενορχήστρωσης, αλλά με λίγη προσοχή αποκαλύπτεται ως κατώτερη του ονόματος της μπάντας. Σε μεγάλο μέρος του άλμπουμ, έτσι, είναι οι φωνητικές γραμμές που παίρνουν τα ηνία: ο καινούριος Mr. Fog καλύπτει ικανοποιητικότατα το κενό του Transeth, κινούμενος κυρίως σε καθαρά μονοπάτια και εμπλουτίζοντας το μείγμα με κάποια ακραία φωνητικά, χωρίς ωστόσο να αναζητείται η σπαραξικάρδια, λυκίσια αχλή που κυριαρχούσε στο HEart Of The Ages.
Για να μην παρερμηνευτώ, υπάρχουν συνθετικά διαμάντια εντός του Pure –με αποκορύφωμα το 11λεπτο διαστημικό instrumental “Transmission KRS”– ενώ ολόκληρος ο δίσκος ισορροπεί έξυπνα ανάμεσα στο εσωτερικό/ενδοσκοπικό και στο εξωστρεφές/κοσμικό στοιχείο, όσον αφορά την αίσθηση που αφήνει. Συν τοις άλλοις παρασέρνει με τη δυναμικότητά του, έστω κι αν αυτή δεν είναι πάντα ιδιαίτερα οξυδερκής ή κομψή.
Το Pure δεν είναι λοιπόν αδιάφορο άλμπουμ και στέκεται πολύ ψηλότερα από τα περισσότερα γεννήματα των reunions. Σαφώς και δεν φτάνει το HEart Of The Ages και το Omnio (με το οποίο έχει και τα περισσότερα κοινά), αλλά κάλλιστα θα προσφέρει στιγμές απόλαυσης στον οπαδό. Αναπάντεχα, επίσης, θα μπορούσε να λειτουργήσει και ως καλό σημείο εκκίνησης για γνωριμία με τους In The Woods...
{youtube}oX5S2ZU4P-U{/youtube}
