Πήρα στα χέρια μου το CD με τη νέα δουλειά των Skunk Anansie με μια κάποια έκπληξη, προσπαθώντας να θυμηθώ πόσα χρόνια έχω να προφέρω το όνομά τους. Είναι, ομολογουμένως, αρκετά. Τους είχα αφήσει βλέπετε σ’ εκείνο το Post-Orgasmic Chill του 1999, αγνοώντας την επανασύνδεσή τους 10 χρόνια αργότερα και τους δύο δίσκους που έχουν βγάλει από τότε. Ακούγοντας το Anarchytecture σκέφτομαι ότι δεν έχασα και πολλά.
Προσπαθούν πάντως να εκσυγχρονίσουν κάπως τον ήχο τους οι Βρετανοί, αν και αυτό που περισσότερο καταφέρνουν είναι να αφαιρούν τις αιχμές του, μένοντας με στρογγυλεμένες και ακίνδυνες μέσες λύσεις. Ακούστε για παράδειγμα το lead single του δίσκου, “Love Someone Else”: προσπαθεί εναγωνίως να αφουγκραστεί την εποχή του, εμπλέκει μια mainstream, λουσάτη και καλογυαλισμένη εκδοχή της ποπ, ρίχνει και τις κιθάρες του για το ροκ ξεκάρφωμα, αλλά τελικά καταλήγει να πνίγεται μέσα σ’ έναν συνδυασμό από κλισέ. Όχι απαραιτήτως ακαλαίσθητο, πάντως αρκετά άχρωμο.
Μ’ αυτές τις αδρές γραμμές θα μπορούσε να περιγραφεί και το Anarchytecture στο σύνολό του. Δεν είναι παλαιολιθικό, ωστόσο ακούγεται κομματάκι παρωχημένο (το “In The Back Room” επιχειρεί να σώσει κάποια προσχήματα)· ομοίως δεν είναι κακό, χωρίς όμως να βρίσκει και την απαραίτητη δυναμική για να συναρπάσει. Με άλλα λόγια, είναι μια μετριότητα που δύσκολα σε παρακινεί για οτιδήποτε άλλο εκτός από το να αδιαφορήσεις και να προχωρήσεις παρακάτω.
Για να είμαστε όμως δίκαιοι, τα παραπάνω σημαίνουν επίσης ότι οι Skunk Anansie δεν γίνονται οι καρικατούρες του εαυτού τους. Δεν προσπαθούν δηλαδή να επαναλάβουν μηχανιστικά τα όσα τους έκαναν ένα σχετικά επιτυχημένο σχήμα πίσω στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1990: επιχειρούν ανοίγματα και μετασχηματισμούς, ασχέτως αν τελικά δεν καταφέρνουν να βρουν κάποια παρόμοια ορμή. Δεν γίνονται πάντως γραφικοί, όπως αρκετοί συνάδελφοί τους, ούτε βουτάνε την πένα τους στο σακούλι με το μελό, για να μας γεμίσουν με δάκρυα για τα χρόνια που έχουνε πια περάσει.
Το Anarchytecture είναι μάλλον αυτό που λέμε «τίμιο άλμπουμ». Έκφραση που, ενώ αναγνωρίζει προθέσεις και προσπάθεια, ταυτόχρονα χρησιμοποιείται συνήθως για να καλύψει και τα χασμουρητά τα οποία προκαλεί η ακρόαση στον γράφοντα.
Το προσωπικό μου ωστόσο παράπονο από τους Skunk Anansie ότι δεν μεταφέρουν ούτε στο ελάχιστο τον τίτλο του δίσκου στο εσωτερικό του. Η αρχιτεκτονική τους, δηλαδή, δεν είναι καθόλου άναρχη και ανατρεπτική –αντιθέτως, το πρόβλημά της έγκειται ακριβώς στο ότι είναι εντελώς πειθαρχημένη, ορθοκανονική, με σαφή αρχή, σαφή μέση και σαφέστερο τέλος. Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε…
{youtube}3-Qh540VY8I{/youtube}
