Την έχεις ακούσει τόσες φορές αυτή τη γκαραζιέρικη indie pop που παίζουν οι 4 Μαδριλένες στο ντεμπούτο τους, ώστε ξέρεις από πολύ νωρίς αν θα «leave them alone» να κάνουν το κέφι τους ή αν θα πειστείς να πλησιάσεις, να πιεις κι εσύ μια μπύρα μαζί τους.
Καθώς ρουφάς τις δυο πρώτες μεγάλες γουλιές απ' το μπουκάλι που σου βάζουν στο χέρι –τις αγχωμένες, εκείνες της γνωριμίας– γίνεται πολύ φανερό ότι οι Hinds ούτε καμιά μπάντα με σπουδαία τεχνική είναι, ούτε και μπάντα που έχει κάτι ιδιαίτερο να πει. «Απόνερα» της καημένης γενιάς που μεγάλωσε με τους Strokes δείχνουν τα κορίτσια, ψιλοχαμένα τα κόβω στην παραζάλη της έρλι φοιτητικής ζωής, θέλαν κι εκείνα προφανώς λίγο «ρρροκ», οπότε πήραν τα όργανά τους και καβάλησαν το μεγάλο indie τρένο των καιρών τους. Τις νιώθω· απλά το έχω ξαναδεί το έργο, με όλες του τις καλοκαιρινές επαναλήψεις.
Είναι πάντως σε αυτό το «καλοκαιρινές» όπου συμβαίνουν όλα –ή, ακριβέστερα, ένα κάτι τις. Όσο δηλαδή φωτοτυπημένες από το πλούσιο παρελθόν της σκηνής κι αν ηχούν οι κιθάρες των Ισπανίδων, τη διατηρούν μια ηλιολουσμένη ποιότητα· και εφαρμόζει η άτιμη τέλεια με την ανοιξιάτικη λιακάδα έξω από το παράθυρό σου. Επιπλέον, όσο άτεχνα κι αν τα βρίσκω τα διπλά φωνητικά της Carlotta Cosials και της Ana Perrote, μια χαρά εν τέλει κολλάνε στο κλίμα και στις απαιτήσεις των δεδομένων τραγουδιών.
Δεν χρειάζεται να έχεις πάντα κάτι σημαντικό να πεις στο ροκ εν ρολ. Μπορεί να είσαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης, μα να φέρνεις στο τραπέζι την αλήθεια σου. Έτσι κάνουν και οι Hinds στο Leave Me Alone: γρατζουνάνε την επιφάνεια των πολυδαίδαλων βιολογικών και συναισθηματικών εξαρτήσεων με το άλλο φύλο. Δεν έχουν τον πιο εύστοχο τρόπο να τα εκφράσουν όσα νιώθουν, γι' αυτό και θεωρούν ως cool στίχους τύπου «All I see is a big cow/And now I'm eating all your corn» (ας είμαστε ειλικρινείς, είναι σαχλό). Βρίσκονται όμως εκεί, στις επάλξεις του έρωτα, τον εξερευνούν με τον ενθουσιασμό της ηλικίας τους και τα βάζουν όλα τούτα, με έναν τρόπο, στη μουσική τους –σε κομμάτια π.χ. σαν το "Walking Home", το "Garden" ή το "Fat Calmed Kiddos".
Δεν θα γραφτούν λοιπόν στις χρυσές σελίδες της μουσικής ιστορίας οι Hinds και δύσκολα θα θυμάσαι τον δίσκο τους σε 2-3 χρόνια. Μια χαρά την πίνεις όμως μια μπύρα μαζί τους. Μη σας πω ότι σε ψήνουν και για μια δεύτερη.
{youtube}cdHVboNNkAo{/youtube}
