Δυναμική επιστροφή σηματοδοτεί για την Janet Jackson ο 11ος δίσκος της, που στρογγυλοκάθεται για μία ακόμα φορά στην κορυφή των αμερικάνικων charts, σπάζοντας και μερικά ρεκορ στην πορεία. Το 7ο αυτό νούμερο 1 κατατάσσει τη 49χρονη καλλιτέχνη στην 3η θέση των γυναικών με τα περισσότερα άλμπουμ κορυφής –μονάχα η Barbra Streisand με 10 και η Madonna με 8 την ξεπερνούν. Δεν είναι όμως καν το πιο εντυπωσιακό ρεκόρ που κατακτά φέτος η Jackson, μιας και η επιτυχία του τωρινού της πονήματος την καθιστά μόλις τον 3ο καλλιτέχνη που καταφέρνει να έχει έναν νούμερο 1 δίσκο για 4 συνεχόμενες δεκαετίες. Κάτι που στο παρελθόν έχουν κατορθώσει μόνο ο Bruce Springsteen και η Streisand.
Βέβαια και το προηγούμενο άλμπουμ κατέκτησε την κορυφή των αμερικάνικων charts, στην περίπτωσή του όμως δεν γινόταν να μιλήσεις για θρίαμβο, μιας και περισσότερο με δείγμα καριέρας που έπαιρνε την κάτω βόλτα το χαρακτήριζες, παρά ως κάτι το ελπιδοφόρο: παρά δηλαδή την επιτυχία στις πωλήσεις, το Discipline (2008) δεν είχε κερδίσει τους κριτικούς, αλλά κυρίως τους νεότερους ακροατές, με μια απόπειρα εκσυγχρονισμού του ήχου της Jackson που βρώμαγε όμως επιτήδευση από χιλιόμετρα. Μάλλον δεν είναι τυχαία τα 7 ολόκληρα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι το Unbreakable...
Στο οποίο η Janet Jackson αποδεικνύεται έτοιμη για επανασύνδεση με τη σύγχρονη πραγματικότητα, κάνοντας μια πιο τίμια (αυτή τη φορά) προσπάθεια να συστηθεί με τις νεότερες γενιές. Αυτό δεν γίνεται μέσω της μουσικής καινοτομίας, αφού τη βρίσκουμε να επιστρέφει στον παραδοσιακό της ήχο, με τη βοήθεια του διδύμου Jimmy Jam & Terry Lewis –πολύπειροι μουσικοί και επί χρόνια συνεργάτες της, που ξανακάθονται εδώ στις καρέκλες των παραγωγών, φέρνοντας μαζί τα «μυστικά» του R'n'B ήχου, τα οποία και κατέχουν όσο λίγοι στο κουρμπέτι. Γίνεται όμως μέσω της διάθεσης που επιδεικνύει: το Unbreakable χαρακτηρίζεται από νεύρο, χαμόγελα, όρεξη για ζωή και μια ηχητικά διάσπαρτη διάθεση για ρυθμό, χωρίς προκαθορισμένες συνταγές και μανιέρες.
Κι έτσι το στοίχημα κερδίζεται. Μπορεί η Jackson να μην ακούγεται πια όπως στα 25 της, όμως αναζωογονείται, παρουσιάζοντας ένα σύνολο τραγουδιών με σκέρτσο, αισθαντικές πινελιές κι έναν παλμό που είχαμε χρόνια να διακρίνουμε σε δίσκο της. Διαμαντάκια όπως το “Take Me Away”, το “Gon' B Alright”, το “BURNITUP!” (με αρκετές «δανεικές» ιδέες από τον Timbaland του FutureSex/LoveSounds) και το “Shoulda Known Better” κουβαλούν περισσότερη ενέργεια από όση ολόκληρο το Discipline μαζί, ενώ στις mid-tempo στιγμές του άλμπουμ συναντάμε μερικές πραγματικά θαυμάσιες συνθέσεις: “Broken Hearts Heal”, “The Great Forever”, “2 B Loved”, το single “No Sleep” και αρκετά ακόμα.
Ε, κι αν τώρα το Unbreakable τραβάει σε διάρκεια παραπάνω από όσο έπρεπε, λίγο επηρρεάζεται η τελική αποτίμηση. Αρκεί που καταφέρνει να επιστρέψει μία από τις σημαντικότερες Αμερικανίδες τραγουδίστριες των τελευταίων 30+ ετών όχι μόνο στο προσκήνιο, αλλά και στις συνειδήσεις των ανήσυχων μουσικόφιλων, συστήνοντάς την παράλληλα στους νεότερους ως καλλιτέχνιδα ενεργή, αντί για ένα ιερό τοτέμ που πλέον δεν αφορά κανέναν.
{youtube}2_t0ffY3JvE{/youtube}
