Έχει ήδη περάσει σχεδόν μια δεκαετία και ακόμα το θυμάμαι σαν χθες! Ακόμα νωπό είναι δηλαδή στο μυαλό μου το σοκ και το δέος που με κατέλαβαν ακούγοντας, για πρώτη φορά, το Eclipse (2006) –τον καινούργιο (τότε) δίσκο μίας από τις αγαπημένες μου μπάντες. Ήταν η πρώτη δουλειά των Amorphis με τον άγνωστο, σχεδόν σε όλους, Tomi Joutsen, ο οποίος κλήθηκε να πάρει τη θέση του μοναδικού Pasi Koskinen πίσω από το μικρόφωνο και να φορέσει τα παπούτσια του, καλύπτοντας ένα μεγάλο κενό. Από τότε ακολούθησαν άλλα 4 άλμπουμ, που μπορεί να μην κατάφεραν να ξεπέρασουν το Eclipse, έπαιζαν όμως μπάλα σε υψηλό επίπεδο. Και επειδή οι Amorphis είναι από τις συνεπέστερες μπάντες της πιάτσας, μας φιλοδωρούν φέτος με μια εξαιρετική κυκλοφορία, ιδανική για τον εορτασμό της 25ετούς επετείου τους σαν γκρουπ.
Όποιος παρακολουθεί τους Φινλανδούς, γνωρίζει καλά πως, μετά το Eclipse, ακολούθησαν λίγο-πολύ την ίδια συνθετική μανιέρα, δείχνοντας κατασταλαγμένοι ως προς τη μουσική τους έκφραση. Αυτό λοιπόν έρχεται να αλλάξει, σε κάποιον βαθμό. Ενώ δηλαδή το ύφος δεν διαφοροποιείται, οι συνθέσεις αποκτούν περισσότερες brutal αποχρώσεις, το folk στοιχείο βγαίνει πιο μπροστά σε σχέση με το πιο κοντινό παρελθόν και τα τραγούδια αποκτούν έναν πιο prog rock χαρακτήρα. Δεν ξέρω αν ευθύνεται η επετειακή περιοδεία των Amorphis για την 20ή επέτειο του Tales From The Thousand Lakes (1994), πάντως το Under The Red Cloud είναι στεγνά ο πιο heavy δίσκος της Joutsen περιόδου.
Είναι, επιπλέον, ο δίσκος τους με τα περισσότερα brutal φωνητικά, μιας και τα συναντάς σχεδόν σε κάθε τραγούδι, άλλοτε σε μεγαλύτερη και άλλοτε σε μικρότερη έκταση. Άκου λ.χ. τα “The Four Wise Ones”, “The Skull” και “Dark Path”, τα οποία είναι ενδεχομένως και τα καλύτερα της φετινής συγκομιδής. Όπως προανέφερα, το folk στοιχείο δηλώνει επίσης έντονα παρών, με το “Tree Of Ages” να αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, λόγω του φλάουτου της εισαγωγής και των κέλτικων μελωδιών. Το γλυκό δένει με την απίστευτη παραγωγή του ανθρώπου-εγγύηση πίσω από την κονσόλα (Jens Bogren), ενώ ως κερασάκι στην όλη τούρτα τοποθετείται το ψυχεδελικό εξώφυλλο.
Οι Amorphis συνεχίζουν λοιπόν ένα σερί πολύ καλών κυκλοφοριών, που δεν συναντάς εύκολα στις μέρες μας. Το Under The Red Cloud είναι ένας βαθύς δίσκος με πολύ ζουμί, αλλά και με περισσή ποιότητα και έμπνευση. Θεωρώ μάλιστα πως είναι ό,τι πιο δυνατό έχουν κυκλοφορήσει από το Eclipse και μετά. Τώρα για αν κοντράρεται και με το ίδιο το Eclipse, θα δείξει ο χρόνος...
{youtube}oiOX2axSWvg{/youtube}
