Διαβάζω για «χαμένα» και «κρυμμένα» διαμάντια και εκνευρίζομαι –ρε διάολε, άλλα πετράδια δεν ξέρουν, τουλάχιστον; Διαβάζω για «chamber pop» και ξεφυσάω. Εντάξει, πέρασαν πράγματι πολλά χρόνια. Και έχουμε υπαρκτό generation gap εδώ, δεν είναι όλα τόσο τακτοποιημένα και αυτονόητα· αλλά ας μην υποβιβάζουμε έτσι τη νοημοσύνη των νεότερων μουσικόφιλων. Δεν χρειάζεται επίσης κανένα μάθημα ιστορίας από σοφούς γέρους με δισκοθήκες για το τι εστί Peter Milton Walsh. Ρίξε ρε παιδί μου μερικά ονόματα στο τραπέζι τα οποία μπορεί να δημιουργήσουν φλασιές ή να λειτουργήσουν ως μίτος της Αριάδνης (Bathers, Go Betweens, Red House Painters, Blue Nile) και, όποιος θέλει, θα τη βρει την άκρη του.
Για τους υπόλοιπους τώρα, οι Apartments ήταν νομίζω με τον έναν ή τον άλλον τρόπο πάντοτε παρόντες στις γωνιές της μνήμης. Κι έτσι είναι εύκολο να γίνει η διασύνδεση με το No Song, No Spell, No Madrigal, παρά τα έτη που έχουν κυλήσει. Κάτι, όμως, που δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο την έκπληξή σου. Γιατί ενώ περίμενες ένα επαρκές, βετεράνικο άλμπουμ, έρχεσαι αντιμέτωπος με μια δισκάρα σφυρηλατημένη σε άγρια βάθη και σε απόκρημνες, αραιά δενδροφυτεμένες πλαγιές. Ακόμα και για τον fan, λοιπόν, η περιπλάνηση δεν αποτελεί κυριακάτικη εκδρομή και δεν βοηθά καθόλου το κακό τάιμινγκ της κυκλοφορίας: δεν γίνεται να ακούσεις όπως πρέπει, όταν το θερμόμετρο πιάνει 37 και έχεις τον νου σου στο air condition ή όταν περνάς το βράδυ σου με παράθυρο ανοιχτό, σε θερμό τετ-α-τετ με τους ήχους της πόλης. Το νέο άλμπουμ των Apartments απαιτεί σκηνικό σαν του εξωφύλλου του· θέλει πάπλωμα και τη μελαγχολία του απότομου χειμωνιάτικου δειλινού.
Μυστικά, πάντως, δεν κρύβει. Βασίζεται σε μια συνταγή παλιά όσο και οι μεσαιωνικοί τρουβέροι, στην πηγαία δηλαδή σαγήνη του τραγουδοποιού που μπορεί να σου φέρει δάκρυα στα μάτια μουρμουρώντας πάνω από μια σκέτη κιθάρα, τυλιγμένη όμως στις δεξιότητες μιας μικρής ορχήστρας, η οποία αποδίδει τα μέγιστα στα ενορχηστρωτικά θαύματα του δίσκου –άκου λ.χ. το σύμπλεγμα τσέλο/πιάνο που χτίζει το "Looking For Another Town" ή τη θέση της τρομπέτας στο "Black Ribbons". Κι εδώ κάπου βλαστημάς, γιατί αντιφάσκεις τελικά, παραδεχόμενος πως η «chamber pop» ταμπέλα δεν είναι τόσο άκυρη. Εν έτει 2015, οι Apartments έχουν έρθει πιο κοντά στις ανησυχίες του Bill Fay και του Owen Pallett, παρότι, επί της ουσίας, δεν έχουν ξεμακρύνει από το σύμπαν που 30 χρόνια πριν όρισε το The Evening Visits... And Stays For Years.
Αλλά αν θέλουμε να θέσουμε τους Αυστραλούς αντιμέτωπους με την αιχμή της δικής μας εναλλακτικής επικαιρότητας, η πλησιέστερη συγγένειά τους είναι ο φετινός Sufjan Stevens και το περσινό Sun Kill Moon. Ο πρώτος επικρατεί βέβαια στο θέμα concept, γιατί έχει υφάνει μοναδικά το σύμπαν της Carrie και του Lowell· τον δε Kozelek τον νικά κατά κράτος ο Walsh, χάρη στην καταπληκτική ισορροπία μουσικής και στίχου, με την αναγνώριση όμως ότι στο βάθος του λόγου, στην ευστοχία των λέξεων, στην απέριττα σκηνογραφημένη δραματουργία αναδεικνύονται ισόπαλοι. Είναι δύσκολο βέβαια να μη δεις την προσεκτική μέχρι κεραίας παραγωγή του Wayne Connolly ως τον κύριο παράγοντα πίσω από τη δεδομένη ισορροπία.
Μη σας ζαλίζω με τις λεπτομέρειες, είναι πραγματικά μικρές οι αισθητικές διαφορές των 3 αυτών δίσκων. Αρκεί να προσέξετε το "Twenty One", το "Fourth Of July" ας πούμε του No Song, No Spell, No Madrigal: «I’ve been stuck in the same quicksand since 1999», ακούμε τον Walsh να τραγουδά στην έναρξη κι αμέσως στήνεις αυτί για να ακούσεις πώς αισθάνεται σήμερα ο συνάνθρωπος και γονιός που έχασε το 3χρονο αγοράκι του πίσω στο καταραμένο 1999. Κι όσο τραγουδά για εκείνα που πάγωσαν στον χρόνο, για τις υποσχέσεις που έμειναν λόγια του αέρα, για τα παιδικά πάρτυ και τα μπαλόνια που τα ρούφηξε ο χρόνος, δεν μπορείς να μη θαυμάσεις με πόση γαλήνια, κατασταλαγμένη αίσθηση ήττας αποδίδονται όλα αυτά, με την ενορχήστρωση να κορυφώνει σε ένα αντεστραμμένο θαρρείς εμβατήριο, πριν απομείνει μόνο μια ηχώ να σου ραγίζει την καρδιά.
Αν δεν γνωρίζετε ήδη τους Apartments, μην περιμένετε να γράψει το Pitchfork γι' αυτούς. Δεν θα γράψει, γιατί ο δίσκος έχει βγει μόνο στη Γαλλία (όπου οι Αυστραλοί παραμένουν στοιχειωδώς δημοφιλείς) και κάτι τέτοια δεν τα πιάνουν οι κεραίες του. Έξυπνοι άνθρωποι φαίνεστε άλλωστε, δεν φαντάζομαι επομένως να πιστεύετε στα σοβαρά τώρα ότι όλη η πραγματικά ενδιαφέρουσα μουσική εκεί έξω παρελαύνει από το Pitchfork.
{youtube}Q1F1V9gwg6M{/youtube}
