Όταν ένας (μεγαλο)παραγωγός παίρνει την απόφαση να διοχετεύσει αυτό που κάνει για άλλους σε μια ατομική προσπάθεια αυτοέκφρασης, πάντα ελπίζω στην «ανθρώπινη ανάπαυλα», ειδικά σε μια εποχή όπου οι πρωταγωνιστές της maistream pop μοιάζουν με μέλη περιοδεύοντος θιάσου. Με την ανάλογη πρόσφατη προσπάθεια του Mark Ronson, οι περισσότεροι αισθανθήκαμε ένα άβολο μούδιασμα. Με τον Emile Haynie, όμως, τα πράγματα βαίνουν σαφώς καλύτερα –δεδομένου πάντα πως μιλάμε για τραγούδια η συναισθηματική φύση των οποίων δεν διαβάζεται σε δεύτερο επίπεδο.
Σ' αυτό λοιπόν το δισκογραφικό ντεμπούτο, ο Haynie κρατάει περισσότερο τον ρόλο του τεχνίτη και λιγότερο αυτόν του καλλιτέχνη, ενώ ρυθμίζει με ακρίβεια και επαγγελματισμό τον δείκτη απόλαυσης. Πρόκειται άλλωστε για παραγωγό που έχει να περηφανεύεται για τη βαριά του προϋπηρεσία στο χιπ χοπ και στη σύγχρονη ποπ σοδειά, εκείνη που στοχεύει μετωπικά σε καλές επιδόσεις στις digital κατηγορίες του Billboard (Pink, One Republic, Bruno Mars). Ο ίδιος αντιλαμβάνεται τις μελωδίες του σε πλαίσιο σινεμασκόπ και αντλεί από την τρυφερή ποπ της δεκαετίας του 1960 και από την ψυχεδελική soul.
Η συνταγή του We Fall είναι βέβαια αναμενόμενη και αυτήν φαντάζομαι ακολούθησε και ο Mark Ronson: ο Haynie ξεφυλλίζει δηλαδή ένα πρωί τη μεγάλη ατζέντα των επαφών του και καλεί κατά βούληση στη σουίτα του. Αφού προσπερνάει πολλά ονόματα από ενζενύ κοριτσόπουλα και φιλόδοξα αγόρια, καλεί τα απόρρητα τηλέφωνα πρωτοκλασάτων φίλων. Με όσους είναι διαθέσιμοι, κατευθύνεται κατόπιν στο υπερλουσάτο του στούντιο στο Λος Άντζελες.
Με το αποτέλεσμα κατορθώνει πάντως να ευχαριστήσει τους πάντες. Τον σοφιστικέ μεσήλικα που ένα απόγευμα γυρνώντας από τη δουλειά θα πετύχει στο ραδιόφωνο του αυτοκινήτου το "Falling Apart" με τον Brian Wilson και θα δυναμώσει την ένταση. Τον φοιτητή που στα ακουστικά του το "Little Ballerina" με τον Rufus Wainwright θα κάνει πιο υποφερτή μια μεγάλη διαδρομή στο μετρό. Το μελαγχολικό κορίτσι που θα αποσπάσει προσοχή και σχόλια στα social media όταν θα ανεβάσει το τρυφερό "Wait For Life", με τη φωνή –καρτ ποστάλ μελοδράμα– της Lana Del Rey. Τη νεαρή νοικοκυρά που θα κάνει ανέμελα δουλειές στο σπίτι τραγουδώντας δυνατά στο "Nobody Believes You" με τον Andrew Wyatt. Το ζευγάρι που θα μοιραστεί σιωπηλά ένα ποτό σε wine bar του κέντρου ενώ θα ακούγεται στα ηχεία το "Come Find Me" της Lykke Li. Τον γιάπη που θα το ρίξει έξω σε ένα παράξενο «μπαράκι» τη βραδιά που θα θέλει να μεθύσει με αξιοπρέπεια, τρεκλίζοντας υπό την πιανιστική αύρα του Randy Newman στο "Who To Blame". Το δε "Ballerina’s Reprise" με την Julia Holter στα αισθαντικά δεύτερα φωνητικά, ταιριάζει γάντι σε μια μορφωμένη παρέα που θα το ακούσει ξεκινώντας για αυτοκινητάδα, μια Κυριακή πρωί.
Ο Haynie ανοίγει λοιπόν όσο μπορεί το εν δυνάμει ακροατήριο και αποδεικνύει πως διαθέτει το απαιτούμενο craft για να ανεβάσει το σύνολο ένα επίπεδο πάνω από την ευπρεπή κοινοτοπία. Σε θέρμη είναι που υστερεί: εκείνη η ανθρώπινη ανάπαυλα, δεν ήρθε τελικά ποτέ.
Παρεμπιπτόντως, κάπου πήρε το μάτι μου ότι πρόκειται για «άλμπουμ χωρισμού». Αγνοήστε το σαν άχρηστη πληροφορία...
{youtube}ZwSSsld_YnY{/youtube}
