Ευκαιρία να παραμερίσουμε την πλέμπα των απανταχού εραστών με τα τσιτάτα-σλόγκαν στα ρεφρέν και να αφεθούμε στη σαλονάτη, πληθωρική art pop του Δανδή. Το Avonmore, στο σύνολό του, πραγματικά εσωκλείει όση αρσενική πολυτέλεια μπορείς να αντέξεις χωρίς να προγκήξεις από τη στυλιζαρισμένη machismo γοητεία. Ίσως έχει πέσει παραπάνω βαρύ «ανδρικό» άρωμα στην παραγωγή, διαφέρει όμως ποιοτικά σε σχέση με τα αποπνικτικά «αγορίστικα» πατσουλιά που αναδύει η σύγχρονη ποπ δισκογραφία.
O Bryan Ferry, στα 69 του, κρατάει καλά τα σκήπτρα του αρχιερέα της δαντελωτής, κλασάτης ποπ. Και σε καλεί να ρίξεις πάνω σου ένα μπλέιζερ με λεπτή, λυμένη γραβάτα και να κυκλοφορήσεις στα υποσχόμενα gala της πόλης με επιμελώς ατημέλητο χτένισμα, κρατώντας ένα τζιν τόνικ και περιφέροντας τη μπλαζέ μελαγχολία του «περπατημένου»· αποσπώντας βλέμματα λαγνείας και δέους από παστωμένες νοικοκυρές και φιλόδοξες κορασίδες, οι οποίες δαγκώνουν λάγνα τα καλαμάκια των κοκτέιλ τους. Η αίσθηση «δαντέλας» στον ήχο του λειτουργεί σαν σανίδα σωτηρίας για την τέχνη του αρσενικού ερωτισμού, συνδυασμένου με ελαφρά τσαλακωμένο ύφος.
Στο Avonmore, o Ferry παλινδρομεί ανάμεσα στον εστέτ μοντερνισμό και στις μεστωμένες φόρμες του δουλεμένου groove. Σε τραγούδια όπως το "Driving Me Wild" ή το "Loop De Li", οι εικόνες σαγήνης εκρήγνυνται χάρη στο υδάτινο ερωτικό άγγιγμα της ενορχήστρωσης. Αν και ο ίδιος δεν είναι σε θέση πια να φτιάξει το απόλυτο μανιφέστο του ορκισμένου εργένη, στο "One Night Stand" μιλάει για το πανίσχυρο εμπειρικό τελετουργικό –τη μούσα που θα τον οδηγήσει στην Ιθάκη της αγκαλιάς εξωτικών μοντέλων (όπως αυτά που κοσμούσαν τα ιστορικά εξώφυλλά του), ώστε να φωλιάσει εκεί τη θλιμμένη ματαιοδοξία του.
Επίσης, οι γκρίζες μέρες της soft rock μετρονομίας λειτουργούν σαν καλλιτεχνική αερογέφυρα για τραγούδια όπως το "Driving Me Wild", το "Midnight Train" και το ομώνυμο "Avonmore". Στο "Soldier Of Fortune" και στο "Special Kind Of Guy", από την άλλη, παραδίδει ένα δείγμα αρσενικής ευαισθησίας. Ο Δανδής θέλει να παρασύρει και να υπεργοητεύσει, φτιάχνοντας ένα ασύλληπτα ψηλοκλασάτο μείγμα από αισθαντικά art pop σκαριφήματα, ικανά να εκτιμηθούν από ένα εκπαιδευμένο αυτί. Χωρίς αποκυήματα ερωτικού παροξυσμού ενός γεροξούρου και χωρίς λάγνους κρετινισμούς. Απ’ όπου δηλαδή και να το πιάσεις, η τέρψη είναι εγγυημένη.
Ακόμα όμως κι αν δεν σας έπεισαν τα παραπάνω, θα σας πείσει τελικά η βελούδινη διασκευή στο "Johnny & Mary" (που έκανε ο Todd Terje), η οποία κλείνει ιδανικά το Avonmore, μετατρέποντας την τεχνοκρατική ποπ εξωστρέφεια του Robert Palmer σε διάχυτη ευαισθησία. Πρόκειται για έναν δίσκο που πρέπει να αντιμετωπιστεί με παρρησία ανάλογη με αυτήν που ο Ferry αντιμετωπίζει τα γοητευτικά θηλυκά γύρω του και, προς Θεού, όχι να μαγαριστεί σε ξεπεσμένα αριστοκρατικά πάρτι αργόσχολων αστών.
{youtube}6a0_ko3Vr68{/youtube}
