(#1): εκτός συγκροτήματος, κάτω από περίεργες συνθήκες
(#2): νεκρός από υπερβολική δόση ναρκωτικών
Είναι η πρώτη φορά που κάποιος απουσιάζει. Για τους οπαδούς, δεν χρειάζεται να πούμε ονόματα: ξέρουν τη σημασία των ατόμων που απουσιάζουν. Για τους μη οπαδούς, όπου (#1) βάλτε τον ντράμερ Joey Jordison και όπου (#2) τον μπασίστα, συνθέτη και πολλά άλλα Paul Gray. Σαν να λέμε δηλαδή ότι σε ένα «φυσιολογικό» συγκρότημα με 4-5 μέλη λείπει η rhythm section.
Λίγο-πολύ, πάντως, τα Slipknot γεγονότα από το 2010, όταν και πέθανε ο Paul Gray, είναι γνωστά στους περισσότερους μουσικόφιλους: μια περιοδεία που ξεκίνησε από την Ελλάδα για να τιμηθεί η μνήμη του, η απόφαση των Αμερικανών να συνεχίσουν, η περίεργη αποχώρηση του Joey Jordison κατόπιν, τα προβλήματα και η παραίτηση του κιθαρίστα Jim Root από τους Stone Sour (το άλλο συγκρότημα που είναι μαζί με τον Corey Taylor) καθώς και οι φημολογίες για τις ταυτότητες των νέων μελών σε μπάσο και ντραμς, με τα ονόματα να μην έχουν ακόμα αποκαλυφθεί επίσημα.
Από τον τίτλο και μόνο, εύκολα καταλαβαίνεις ότι ο νέος δίσκος των Slipknot είναι αφιερωμένος στον Paul Gray. Φαίνεται άλλωστε ξεκάθαρα και στο εισαγωγικό “XIX”, τραγούδι που είχε σκεφτεί ο Shawn Crahan την ώρα της κηδείας του: εκτυλίσσεται σε αργό, σχεδόν δραματικό τέμπο, με την ψιθυριστή φωνή του Crahan να δηλώνει πως «this song is not for the living/this song is for the dead». Ακόμα δε και στα «άγρια» τραγούδια του άλμπουμ φαίνεται ότι θέλουν να εκφράσουν θυμό για τον χαμό του φίλου τους.
Σε μια δήλωσή του ο Corey Taylor είχε πει ότι το 5ο άλμπουμ θα είναι μια μίξη ανάμεσα στο Iowa (2001) και στο Vol. 3: (The Subliminal Verses) του 2004· αλλά το πιο σωστό είναι ότι το .5: The Gray Chapter ανακατεύει όλες τις μέχρι στιγμής κυκλοφορίες τους, προσθέτοντας το πιο μελωδικό στοιχείο των Stone Sour. Βγάζοντας λοιπόν έξω τα μελαγχολικά “Goodbye”, “The One That Kills The Least” και “If Rain Is What You Want” –όλα τους ξεκάθαρα γραμμένα για τον Gray– μένουμε με ορισμένα καθαρά συναυλιακά κομμάτια όπως τα “Sarcastrophe”, “Custer”, και "The Negative One". Το δε “Devil In I”, που υπάρχει και στο τέλος του παρόντος κειμένου, είναι το πιο ισορροπημένο νέο τραγούδι, έχοντας όλα σχεδόν τα στοιχεία που αγαπήσαμε στους Slipknot.
Βέβαια η μπάντα από την Αϊόβα δεν ήθελε μόνο να τιμήσει τον Gray με το .5: The Gray Chapter· θέλησε επίσης να δηλώσει ότι είναι ακόμα εδώ, δίνοντας παράλληλα κι ένα στίγμα για τη μετέπειτα πορεία. Έτσι το «We are kill gods» που ακούμε στο ρεφρέν του “Sarcastrophe” απευθύνεται –σύμφωνα με τον Taylor– προς όσους αμφισβήτησαν, εντός κι εκτός συγκροτήματος, το ότι οι Slipknot έπρεπε να συνεχίσουν. Όσο για τον ήχο του αύριο, ίσως η απάντηση να βρίσκεται στο “Killpop”: ένα τραγούδι που οι περισσότεροι οπαδοί ήδη μισούνε, αλλά βαθιά μέσα τους ξέρουν πως χτίζει ένα αρχέτυπο (heavy κιθάρες σε συγκατοίκηση με έντονα μελωδικά στοιχεία) το οποίο θα συναντήσουν κατά κόρον στο μέλλον.
Αν επομένως το στοίχημα για τους Slipknot ήταν να κυκλοφορήσουν το καλύτερο δυνατό άλμπουμ, το κέρδισαν. Και το κατάφεραν μάλιστα αυτό έχοντας να αντιμετωπίσουν και επιπλέον δυσκολίες. Ίσως φανεί παράξενο, όμως δεν κατάλαβα σε καμία περίπτωση την απουσία του καλού αλλά υπερτιμημένου Joey Jordison από τα ντραμς. Επίσης, παρά τις ενστάσεις που διατυπώθηκαν από τους «ειδικούς» στο ίντερνετ για την παραγωγή του Greg Fidelman, αποδείχθηκε πιστεύω ότι κάτι ξέρουν και τον προτιμούν μπάντες σαν τους Metallica, τους Slayer ή τους Black Sabbath.
Από εκεί και πέρα, σίγουρα το .5: The Gray Chapter δεν είναι το «καλύτερο άλμπουμ του 2014», όπως έγραψε το Revolver, ούτε και το "Negative One" έχει το «καλύτερο ριφ» της χρονιάς που μόλις πέρασε, όπως πιστεύουν οι αναγνώστες του Total Guitar. Είναι όμως δουλειά που στέκεται επάξια ενώπιον της υπόλοιπης δισκογραφίας των Slipknot, περιέχοντας ορισμένα πολύ καλά τραγούδια και τιμώντας με τον πρέποντα τρόπο τη μνήμη του Paul Gray.
{youtube}XEEasR7hVhA{/youtube}
