Στην εδώ συναυλία τους πριν από δύο καλοκαίρια, οι Unisonic του Michael Kiske έπιασαν τους Χαλογουϊνάδες εξ απήνης, παίζοντας ένα αεράτο rock 'n' AOR (και όμως υπάρχει αυτό το συμπαθές τερατίδιο) και αναγκάζοντάς με να πω χίλια μπράβο –όχι μόνο για τη φωνάρα του Kiske, μα και για την τόλμη του ν' αρνηθεί να κάτσει σαν τεμπέλα κλώσσα στα εύκολα προς επώαση «αυγά» μιας Helloween κατασκευής. Αντιθέτως, παρότι γνωρίζει την απέχθεια του μεταλλικού κόσμου προς το αμερικάνικο AOR, έβαλε κάτω τους συνεργάτες του και τράβηξαν μαζί μια γραμμή την οποία ακολουθούν έκτοτε πιστά. Κάτι που φανερώνει και τούτο το φετινό, δεύτερό τους, πόνημα.
Τα πράγματα βέβαια αλλάζουν ελαφρώς στο Light Of Dawn. Οι ταχύτητες δηλαδή ανέβηκαν σε μερικές περιπτώσεις, εκεί που συνήθως συναντούσαμε mid-tempo, ενώ μερικές επιρροές –οι Iron Maiden λ.χ.– έγιναν ακόμα πιο φανερές, στα κουπλέ ας πούμε του "Throne Οf Dawn" (αν και η εισαγωγή φέρνει κατά νου και την κιθάρα του Kirk Hammett). Το έξυπνο πάντως που κάνουν εδώ οι Unisonic είναι ότι, εκεί που η όλη κατάσταση θα μπορούσε να θυμίζει τις Κολοκύθες (όπως για παράδειγμα στο "Your Time Has Come"), ενισχύουν το έτσι κι αλλιώς φρεζαρισμένο μπάσο και τραβάνε παράλληλα τα φωνητικά του Kiske σε αμερικάνικους δρόμους, ώστε να περάσει για ακόμα μία φορά το μήνυμά του περί της οριστικής απομάκρυνσης από τη μπάντα που (δικαίως) τον έκανε παγκοσμίως γνωστό.
Το υλικό του νέου δίσκου των Unisonic δεν είναι μόνο πιο συναυλιακό, αλλά πατάει και πιο γερά στα πόδια του, συγκριτικά με το ντεμπούτο του '12. Ο δικός μας δε Κώστας Ζαφειρίου παίζει όχι μόνο παπάδες στα ντραμς, αλλά και τα μανουάλια πλησίον αυτών. Εντάξει, η πάντα ενοχλητική τρίγκα στα τύμπανα υπάρχει, και πάλι όμως είναι περιορισμένη αναλογικά με άλλα σχήματα του κεντροευρωπαϊκού speed/epic. Η Αμερική βέβαια φρονώ ότι θα αργήσει ακόμα για τους Unisonic. Η Ευρώπη παραμένει πολύ βαθιά μέσα τους και ακόμα και οι Νιού Τζέρσεϊ μελωδικές γραμμές του Kiske διαθέτουν έντονη τευτονική χροιά, η οποία δεν θα γίνει εύκολα δεκτή στο Γιου-Ες-Εϊ, παρά τις μικρές περιοδείες που ήδη κάνει εκεί η μπάντα.
Σημειώστε επίσης πως το artwork –πιστό σχεδόν στην 1970s sci fi αισθητική, όπως την ανέπτυξαν οι Journey (γκου χου, γκου χου!)– συνεχίζεται και στο Light Of Dawn, με έναν ωραίο αστρικό θόλο να κοσμεί κάθε γωνιά του εξωφύλλου και όχι μόνο το υπερώο του διαστήματος, άνωθεν του σκάφους. Είναι μάλιστα φανερό ακόμα και από τη γραμματοσειρά (θυμίζει μια μέταλ εκδοχή εκείνης του παιδικού φιλμ Robots) ότι οι Unisonic προσπαθούν να φτιάξουν έναν δικό τους δρόμο, άσχετα με το αν τους παρακολουθεί ή όχι η fan base των Helloween. Έχω μάλιστα την εντύπωση ότι και ο Kai Hansen νιώθει ακόμα πιο ελεύθερος πλέον, ώστε να αναπτύσσει στην κιθάρα οράματα που η τυπολογία των Helloween (ή των Gamma Ray αργότερα) δεν επέτρεπε. Κρατάω ως πλήρη κατάθεση της ψυχής του το Δευτερονόμιο/Δευτεροσόλιο του "For The Kingdom" όπου κάνει το παλιό καλό κόλπο που μόνο οι αναλογάδες της παλιάς εποχής είχαν σαν ευαγγέλιο: άλλαξε-παλικάρι-μου-κιθάρα-στο-δεύτερο-σόλο-να-τους-ψαρώσουμε-ούλους!
Σιγά μη σας πω για τη φωνή του Kiske. Ακούστε μόνοι σας και αν δεν πείτε δώσε και σώσε ρε καραφλογύπα Θεέ του Λαρυγγιού, ειδικά σε τραγούδια σαν το "Not Gonna Take Anymore" (αμερικάνικης π[λ]ατίνας) ή το "Judgement Day" (ή αλλιώς, πώς να κάνετε τον Bon Jovi να μεταναστεύσει στην Ευρώπη), εμένα να μου βάψετε την κόμη με ανταύγειες….
Με λίγα λόγια ρε παιδί μου, αν εγουσταρίζεις παλαιάς κοπής μέταλ με σύγχρονους κομπρέσορες και αμερικάνικες επιρροές πάνω στην έτσι κι αλλιώς μελωδική γερμανική πέτρα (του διαστήματος), πέτα άγκυρα και άραξε στο κοσμοδρόμιο #2 των Unisonic.
{youtube}92_XyoAGprc{/youtube}
