Είναι παραπλανητικές περιπτώσεις σαν το Trouble In Paradise και ολισθηρές, τελικά, ως προς την αντικειμενική μας κρίση. Ένας δίσκος-μπανανόφλουδα δηλαδή, εκ μέρους μιας αξιοπρεπούς παρουσίας, γεμάτος με ευχάριστη και ανέμελη ποπ, η οποία καταλήγει υπερτιμημένη λόγω της γλυκάδας της.
«Πρόσωπο» των Άγγλων είναι βέβαια η κοκκινομάλα Elly Jackson, αλλά, όπως συμβαίνει και με την περίπτωση Goldfrapp, πίσω από αυτό το όνομα κρύβεται κι ένας παραγωγός. Κι αν στην περίπτωση των τελευταίων ο καλλιτεχνικός δεσμός καλά κρατεί εδώ και μία 15αετία (πλέον), δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο και για τους La Roux: ο Ben Langmaid, καλλιτεχνικό μισό της Jackson μα και υπεύθυνος για μερικές εναλλακτικές χιτάρες όπως το “Bulletproof” και το “In For The Kill”, παράτησε το σχήμα το 2012, αφήνοντας την Elly σε αναζήτηση δημιουργικού παρτενέρ. Τον βρήκε τελικά στο πρόσωπο του Ian Sherwin, ο οποίος δεν έγινε μεν κανονικό μέλος του γκρουπ, αλλά έχει βάλει τη δημιουργική του σφραγίδα στο Trouble In Paradise.
Εν μέρει, πάντως, ο τίτλος του δίσκου αποδείχτηκε προφητικός. Γιατί μπορεί να μην εντοπίζεται κάποιο σοβαρό πρόβλημα στον παράδεισο, εντούτοις κάτι τον κάνει να μοιάζει ως βήμα προς τα πίσω. Το ομώνυμο ντεμπούτο των La Roux πίσω στο 2009 (σαν αιωνιότητα μοιάζει πλέον στα χρόνια του ίντερνετ) μπορεί να ήταν άνισο, με εμφανή σκαμπανεβάσματα, διέθετε όμως τραγούδια τα οποία ξεχωρίζανε με την πρώτη ακρόαση κι αντέξανε καλά στα χρόνια που κύλησαν. Προσθέστε δε και μερικά εξαιρετικά δημοφιλή remix –όπως εκείνο του Skream, αλλά κι αυτά από Nero, Skrillex και Jackbeats– και καταλαβαίνετε πως το La Roux άφησε τελικά το στίγμα του στο τέλος των '00s.
Το Trouble In Paradise, από την άλλη, μπορεί να μην επιδεικνύει ανισότητα και να διαθέτει απόλυτη ποιοτική εναρμόνιση μεταξύ των τραγουδιών του, τελικά όμως αφήνει λίγες αξιομνημόνευτες στιγμές, οι οποίες δεν φτάνουν το επίπεδο εκείνων του πρώτου δίσκου. Ναι, είναι όμορφη και γοητευτική η ποπ που εμπεριέχεται εδώ, αλλά στο τέλος της ημέρας τι θα έχει μείνει στον ακροατή; Ένα δυναμικό “Silent Partner”, που μπορεί να τραβάει 2-3 λεπτά παραπάνω από ότι θα πρεπε, μα επιδεικνύει μουσική πυγμή; Ο εύθραυστος συναισθηματισμός του “Let Me Down Gently”; Θέλετε κι ένα “Uptight Downtown”, με τις εφεδιάρικες κιθάρες του; Όπως και να 'χει, τραγούδια του καλλιτεχνικού βάρους και της μαζικής ικανότητας ενός “Bulletproof” ή ενός “In For The Kill” απουσιάζουν, ενώ το σύνολο του δεύτερου La Roux άλμπουμ φαίνεται καταδικασμένο να ακουστεί επανειλλημένα για μερικές εβδομάδες και σε έναν χρόνο από τώρα να μη μας δημιουργεί πια την ανάγκη να το αφήσουμε να ξαναχρησιμοποιήσει τα ηχεία μας.
Καλά έκανε λοιπόν η La Roux και επέστρεψε, μιας και θα μας συντροφεύσει όμορφα για το υπόλοιπο του καλοκαιριού. Αλλά αν θέλουμε να ακούμε synth pop και μετά τον Σεπτέμβρη, μάλλον θα προτιμήσουμε το καλλιτεχνικό βάθος και την ευφάνταστη τραγουδοποιία των Chvrches...
{youtube}BtCXE1FfwAY{/youtube}
