Τι γίνονται οι Λολίτες όταν μεγαλώνουν; Πώς είναι η ζωή 13 χρόνια μετά τον σεισμό τον οποίον προξένησες, ως μία από τις ελάχιστες ερμηνεύτριες των τελευταίων ετών που επέβαλλε ένα γαλλικό τραγούδι ως παγκόσμια επιτυχία; Τι κάνεις αφού στρογγυλοκαθίσεις στην κορφή του κόσμου μόλις στα 16 σου κι αφού βαρεθείς να μετράς πωλήσεις εκατομμυρίων αντιτύπων για το ντεμπούτο σου;
Στα χρόνια που κύλησαν μετά τον χαμό με το "Moi...Lolita", η Alizée Jacotey έπρεπε να αποδείξει τα δύσκολα. Ότι δεν ήταν δηλαδή μια απλή προτεζέ της Mylène Farmer (η οποία της είχε γράψει και τους στίχους του χιτ)• και ότι μπορούσε να σταθεί και με τραγούδια τα οποία δεν θα επικαλούνταν το ίματζ της Λολίτας, μα θα στέκονταν αυθύπαρκτα, μακριά από τέτοιους συνειρμούς. Στα 28 της πλέον, στο 7ο συνολικά (5ο στούντιο –εξ ου και ο τίτλος) άλμπουμ της και παντρεμένη εδώ και μια δεκαετία περίπου, η Κορσικανή σταρ γκρέμισε ένα-ένα όλα τα κάστρα της αμφισβήτησης, υποχρεώνοντας μάλιστα ακόμα και δύσκολους κριτικούς να παραδεχτούν ότι το Une Enfant Du Siècle (2010) ήταν ένα γερό ποπ άλμπουμ.
Το φρέσκο Cinq είναι για την Alizée μια αβίαστη συνέχεια της παραπάνω πορείας, ένα φυσικό «επόμενο κεφάλαιο». Πρόκειται για δουλειά που επιδιώκει να επαναδιαπραγματευτεί τη σχέση της με τη μαζικότητα μέσω εύληπτων single σαν το "A Cause De L' Automne", ενώ ταυτόχρονα επιβεβαιώνει πως η σύγχρονη ποπ της εξακολουθεί να βρίσκεται καλά ριζωμένη στην παράδοση του chanson. Φανταστείτε μια συνεργασία της Lily Allen με τον Charles Aznavour υπό το βλέμμα του Serge Gainsbourg και θα είστε λίγο-πολύ μέσα.
Βέβαια, τα παραπάνω είναι γενικώς γνωστά για όσους παρακολούθησαν την Alizée και μετά το "Moi...Lolita". Το Cinq δεν ενδιαφέρεται να πατήσει σε νέες κορυφές, ούτε διακατέχεται από το πιο εξερευνητικό πνεύμα του Une Enfant Du Siècle. Γυαλίζει απλά τα ασημικά της Γαλλίδας ερμηνεύτριας, επιδιώκει να βάλει και 2-3 ακόμα τραγούδια στη φαρέτρα των singles της και κάπου εκεί τελειώνουν οι φιλοδοξίες του.
Μην το θεωρείτε λίγο πράγμα, ωστόσο, και μη μπουρδουκλώνεστε με τα αιτήματα των ελίτ μουσικοκριτικών για διαρκές πουσάρισμα των μουσικών συνόρων προς ένα αέναα απροσδιόριστο «εμπρός». Πολλές φορές το να φτιάξεις ένα καλό ποπ άλμπουμ, αρτίστικο και συνάμα μαζικό, μπορεί να είναι εξίσου δύσκολη δουλειά με το σπάσιμο της φόρμας.
{youtube}XPDEqUnNulg{/youtube}
