Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να αντιπαθήσεις τον Kanye West. Η υπερφίαλη προσωπικότητά του. Η αέναη υπεροψία του. Οι βλακείες του με την Taylor Swift στα VMAs. Η αυτοανάδειξή του σε κάποιου είδους εκπρόσωπο τύπου του καταπιεσμένου μαύρου Αμερικανού. Κάτι όμως που δεν μπορείς να αμφισβητήσεις είναι η ικανότητά του να δημιουργεί τραγούδια ποιοτικά μα και με τη δύναμη να μιλήσουν σε ένα μαζικότερο κοινό από αυτό του hip hop. Βέβαια με το 808s & Heartbreaks έκανε πολλούς να πουν «πάει το ’χασε» –και δεν εννοούσαν μόνο το ταλέντο, αλλά και το μυαλό του. Αλλά, όπως αποδεικνύει το My Dark Beautiful Twisted Fantasy, ο Kanye West επέστρεψε αποφασισμένος να διαψεύσει τους αμφισβητίες.
Η ιστορία ξεκίνησε τον Αύγουστο, με τα G.O.O.D. Fridays. Κάθε Παρασκευή, λοιπόν, από το επίσημο site του καλλιτέχνη κυκλοφορούσε και από ένα καινούργιο τραγούδι. Και, παναθεμά τα, δεν σε προδιαθέτανε καθόλου για θάψιμο. Αντιθέτως τα διέκρινε –πλην της αναμενόμενης εξαιρετικής παραγωγής και των πολλών καλεσμένων– η συνθετική έμπνευση, οι φρέσκιες ιδέες, και το κυριότερο, ωραίες μελωδίες. Από αυτά κάποια μπήκανε τελικά στο My Dark Beautiful Twisted Fantasy ενώ άλλα μείνανε εκτός. Απορίας άξιο βέβαια το γιατί δεν συμπεριελήφθησαν κομμάτια σαν τα “Christian Dior Denim Flow” και “Chain Heavy” ενώ αντιθέτως βρίσκουμε στο tracklist το “Lost In The World” (για παράδειγμα). Αν και η συμμετοχή του Bon Iver στο τελευταίο σε κάνει να υποψιαστείς για ένα ακόμα άνοιγμα προς το indie ακροατήριο…
Πάντως, οι παραφωνίες στο άλμπουμ είναι πραγματικά ελάχιστες. Ίσα-ίσα που, από την αρχή κιόλας, ο Kanye West σε βουτάει από το μαλλί και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Μια αφήγηση σαν από παραμύθι ξεκινάει το “Dark Fantasy” με τα samples από Mike Oldfield, οδηγώντας σε ένα εθιστικότατο beat, με κερασάκι στην τούρτα την εναλλαγή κουπλέ και ρεφρέν, με τα γλυκερά φωνητικά και τον ήχο του πιάνου. Το “Gorgeous” στη συνέχεια –με Kid Kudi και Raekwon μα τον Chef να κάνει τη διαφορά– διαθέτει κάτι από το ύφος του No I.D. στις πρόσφατες παραγωγές του με τις σαμπλαρισμένες κιθάρες και διόλου τυχαία: πρόκειται για δική του σύνθεση, όπως πιστοποιούν τα credits. Το sample από το “21st Century Schizoid Man” των King Crimson στο “Power” έχει ήδη συζητηθεί αρκετά (καθώς ήταν από τα πρώτα νέα κομμάτια που ακούστηκαν στα G.O.O.D. Fridays), αξίζει όμως να προσέξετε και το drum break, το οποίο στέλνει το κεφάλι κατευθείαν για ρυθμικό κούνημα. Αμέσως έπειτα βρίσκουμε το καλύτερο ίσως τραγούδι του δίσκου, το “All Of The Lights”, με πάνω από 8 συμμετοχές να το κοσμούν –με σημαντικότερη αυτή της Rihanna– όσο από πίσω σε σφυροκοπεί μια λούπα που παραπέμπει ευθέως σε jungle beats των αρχών των 1990s. Όχι δηλαδή ότι υστερεί κατά πολύ και το “Monster” που ακολουθεί, όπου ναι μεν ο Jay-Z αποτελεί το μεγάλο όνομα, αλλά την παράσταση κλέβει η Nicki Minaj με το (χαλαρά) καλύτερο verse που έχει ποτέ της ραπάρει.
Κάπου εκεί οι τόνοι πέφτουν, με μια τριάδα τραγουδιών που χρησιμοποιούν πιο ενδοσκοπικά οργανικά μέρη: τo “So Appalled” περιέχει λαχταριστά samples από Manfred Mann’s Earth Band, το “Devil In A Blue Dress” είναι μια κλασική Kanye West στιγμή που θα μπορούσε να βρίσκεται σε ένα από τα δυο πρώτα του άλμπουμ, ενώ το “Runaway” αποτελεί ακόμα μία κορυφή του δίσκου: το πιάνο προκαλεί το συναίσθημα, ενώ παράλληλα το μπάσο με τα κρουστά παρέχουν μια ρυθμική ραχοκοκκαλιά πάνω στην οποία και χτίζεται η επιτυχία του τραγουδιού. Το στιχουργικό περιεχόμενο βέβαια μόνο συναισθηματικό δεν είναι, αφού ο West εκτοξεύει τα βέλη του σε όλους όσους τον πρόδωσαν. Στο “Hell Of A Life” πάλι συναντάμε ηλεκτρονικές αποκλείσεις, ενώ στο “Blame Game” o John Legend πραγματικά απογειώνει ένα ούτως ή άλλως υπέροχο τραγούδι. Για το κλείσιμο, το “Who Will Survive In America” λειτουργεί σαν αποχαιρετισμός με διδακτικό χαρακτήρα.
Το ότι στο μεγαλύτερο μέρος του My Dark Beautiful Twisted Fantasy ο Kanye West αποφάσισε να παραδώσει τα σκήπτρα των συνθέσεων σε άλλους φαίνεται πως έκανε καλό στο τελικό αποτέλεσμα. Υπάρχει βέβαια μια έλλειψη συνοχής, καθώς τα τραγούδια ηχούν σαν συρραφές από διαφορετικά sessions και όχι σαν τμήματα ενός άλμπουμ που ακούγεται από την αρχή ως το τέλος. Όμως, με τη συνολική ποιότητα της μουσικής να βρίσκεται σε τόσο υψηλό επίπεδο, κάτι τέτοιο έχει τελικά μικρή σημασία. Κάτι που επίσης αποδεικνύεται υπερεκτιμημένο, είναι τα verses του Kanye West. Πολλοί τείνουν να τον αποθεώσουν για ό,τι κι αν ξεστομίσει –για παράδειγμα εδώ ραπάρει τον Αλλάχ με την… Prada. Αυτό και άλλα παρόμοια (και χειρότερα) στιχάκια ορισμένα ξένα μουσικά μέσα τα θεωρούν ένδειξη ευφυούς στιχοπλοκίας. Που να ακούγανε δηλαδή και Immortal Technique όλοι αυτοί οι ευκόλως ενθουσιώδεις «κριτικοί»…
Συμπερασματικά, το My Dark Beautiful Twisted Fantasy ούτε ο καλύτερος δίσκος του 2010 είναι (παρεμπιπτόντως, απαράδεκτο το 10άρι του Pitchfork), ούτε καν ο καλύτερος hip hop δίσκος αυτής της χρονιάς για να είμαστε ειλικρινείς. Επίσης ο Kanye West δεν είναι ο MC της επαγγελίας και φυσικά έχει πολλά στραβά σαν περσόνα, το οποίο φαίνεται και στους στίχους του. Εντούτοις διαθέτει γούστο, έξυπνες ατάκες, μια ικανότητα να σε γοητεύει με τα κομμάτια του και φυσικά μια τελειομανία η οποία τον έχει οδηγήσει στο να κυκλοφορεί προϊόντα υψηλής ποιότητας. Εκεί λοιπόν εμπίπτει και το συγκεκριμένο άλμπουμ, που ακούγεται χωρίς skips, χωρίς κανένα σύμπτωμα «ένοχης απόλαυσης» και κατακτά με ευκολία την επιστροφή σου σε αυτό για περαιτέρω ακροάσεις. Αποτελεί ένα πολύ καλό δείγμα γραφής του σύγχρονου hip hop –αλλά και ποπ πλέον– ήχου. Και ως τέτοιο οφείλει να ακουστεί από την πλειοψηφία των φίλων της σύγχρονης μουσικής.
