«Έχω μια φυσική τάση προς τον αυτοσχεδιασμό. Δεν μπορώ να στέκομαι και απλά να ακολουθώ ένα θέμα», έχει σχολιάσει παλαιότερα το άλλοτε παιδί-θαύμα της Βρετανίας, ο βιολονίστας Nigel Kennedy. Και είναι κάτι που τον χαρακτηρίζει απόλυτα. Στις μουσικές του περγαμηνές μετράμε μια ζωντανή εμφάνιση στο Carnegie Hall με τον θρυλικό Stephane Grapelli (μόλις 16 χρόνων), ατελείωτο φλερτ με υλικό των Doors, καίριες επιρροές από Jimi Hendrix, βραβευμένα άλμπουμ κλασικής παιδείας, balkan-gypsy-klezmer εμμονές, όμως η μεγάλη του αδυναμία ανέκαθεν υπήρξε η jazz. Πέντε χρόνια λοιπόν μετά το θαυμάσιο Blue Note Sessions στην εταιρεία-μεγαθήριο και πλάι στους Ron Carter, Joe Lovano και Jack De Johnette –όπου αναφώνησε ότι πλέον κάθε μουσική του προσπάθεια θα είναι κατά το ήμισυ δοσμένη στη jazz– έχουμε στα χέρια μας ένα ατόφιο διαμαντάκι δια χειρός Nigel Kennedy, το Shhh!, το οποίο ακούγεται από την αρχή ως το τέλος, ξανά και ξανά…
Mε αυτό τον αποστομωτικό τίτλο και επτά προσωπικές συνθέσεις (πλην μίας του Nick Drake), ο Kennedy μεταμορφώνεται σε ένα ξωτικό που παιχνιδίζει άλλοτε λυρικά, άλλοτε δύστροπα κι άλλοτε με ροκ διάθεση στους πλούσια ηχητικούς του κόσμους. Πλάι του το πιστό του πολωνικό κουιντέτο από μάστορες μουσικούς, οι οποίοι πειραματίζονται, αυτοσχεδιάζουν και ενίοτε γόνιμα «ξεφεύγουν». Οι Tomasz Grzegorski (σαξόφωνο), Piotr Wylezol (πιάνο), Adam Kowalewski (μπάσο), Krzysztof Dziedzic (ντραμς), Xantone Blacq (κρουστά), διαθέτουν γνήσιo jazz πνεύμα που απογειώνει το όλο εγχείρημα, τολμώντας ένα ελεύθερο άλμα. Έργο αξεδιάλυτο από τη μια όταν ακούς το κομμάτι “Transfiguration” και την ίδια στιγμή προσγειωμένο στο αυτονόητο, εξ’ αιτίας ενός 1970s αέρα α-λα-John McLaughlin και Mahavishnu Orchestra. Ή όχι; Ο fusion αυτοσχεδιασμός δίνει αμέσως τη θέση του σε ένα ποπ αριστούργημα, ήδη από την εποχή του: δεν είναι άλλο από το “Riverman” του Nick Drake, εδώ δια στόματος μιας ιδιόμορφης ροκ φιγούρας της δεκαετίας του 1980, εκείνης του Boy George –απλά υπέροχο. Στη συνέχεια, περπατάμε στα μονοπάτια της cool jazz με τις συνθέσεις “Siver Lining” και “Shhh!”, ώσπου να μας χτυπήσουν τα heavy rock ξεσπάσματά τους και να μείνουμε στις θέσεις μας αποσβολωμένοι. Το δε κλείσιμο του δίσκου δεν θα μπορούσε να μην κλέψει τις εντυπώσεις μιας και το hard rocking “Oy!” κυριολεκτικά τα σπάει.
Κάθε δουλειά αυτού του εκκεντρικού –ψυχή τε κε σώματι– καλλιτέχνη αποτελεί μια αυτόνομη μουσική πρόκληση, στην οποία ουδείς μουσικόφιλος δεν μπορεί να μην υποκύψει. Ο Nigel Kennedy παραμένει ένας μανιώδης λάτρης της μουσικής, ο οποίος δεν καταλαβαίνει από είδη, όρια και κανόνες. Είναι ο κύριος λόγος που τον λατρεύουμε, τόσο απλά…
