Της γενιάς του Capleton, τον οποίο εξετάσαμε πρόσφατα, και στο ίδιο label, ένας ακόμα ενδιαφέρων καλλιτέχνης του νέου κύματος της reggae. Τον Junior Kelly πάντα τον θαύμαζα για την εξαιρετική του φωνητική τοποθέτηση. Κάτι σαν «χαμηλού προϋπολογισμού» Jimmy Cliff στο τραγούδι, rude boy από τα λίγα όταν ο ρυθμός γλιστρούσε στο slack και φυσικά ο πλέον πνευματώδης της γενιάς του όταν η συζήτηση πήγαινε στις θεματικές της θρησκείας των Rastafarians.
Mετά από πέντε χρόνια απουσίας, βρίσκουμε έναν κεφάτο Junior Kelly στο Red Pond, το νέο του άλμπουμ. Βέβαια, στην εποχή που διανύουμε, συγχωρέστε με, αλλά δεν μπορώ να ορίσω τι ακριβώς θα ακουγότανε ως «επαναστατικό» στη reggae. Από την άλλη, το γεγονός ότι πολλοί της γενιάς αυτής των ύστερων 1990s εξακολουθούν να δισκογραφούν σε ικανοποιητικό επίπεδο, είναι ενδεικτικό του ότι –αν μη τι άλλο– υπήρξαν και παραμένουν ταλαντούχοι.
Το Red Pond έχει βετεράνικη παραγωγή. Dusty Miller είναι αυτός και όσοι ξέρουν από soundsystems αντιλαμβάνονται ότι ο ήχος βρίσκεται σε πολύ υψηλό επίπεδο. Κάτι πειράγματα στη φωνή, ελέω auto tune, τα διακρίνεις βέβαια, αλλά εδώ κολλάει και η ρήση «O tempora o mores». Το μουσικό πάντως χαλί περιλαμβάνει όλο το reggae φάσμα. Ραγκαμάφιν και ραπ στο “She’s Gone”, φανκιά και γκρούβες σε κομμάτια όπως το “Celebrate Life” και το “Real Love”, παραδοσιακή dancehall στο “Slackness” και φυσικά πολλά στοιχεία της roots σημειολογίας –με την ενορχήστρωση να κουβαλάει μαζί της μπόλικα πνευστά, σωστά τοποθετημένα τύμπανα και wah wah παραμορφώσεις στη κιθάρα. Κοινώς, όλα τα φίλτρα της δεκαετίας του 1970 και του 1980 μιξαρισμένα όμως στην αισθητική των 1990σ και του νέου κύματος της dancehall/reggae…
Ο Junior Kelly κεφάτος. Πραγματικός χαμαιλέοντας, μπορεί να μην τραγουδάει τα «κομμάτια δίχως αύριο», σου υπενθυμίζει όμως γιατί κατέχει πανάξια μια αξιόλογη θέση στοn χάρτη των μουσικών της γενιάς του. Εξάλλου το “Murderer” είναι και μια αξιοθαύμαστη στιγμή του δίσκου, αποδεικτική της ως άνω θέσης: ένας σωστός δυναμίτης όπου ο KRS-One συναντάει νοερά τους Firehouse Crew και αναδύεται έντονα αυτή η αγνή δύναμη που έχει το ragga όταν μπλέκει με μια «μπασογραμμή που σκοτώνει» (και σχολιάζει εύστοχα την όλη κακή αναπαραγωγή των slack στερεοτύπων). Θεματικά, τα μοτίβα στο Red Pond είναι, όπως πάντα, τα ίδια με έντονες αναφορές στο ορθόδοξο δόγμα του Ρασταφαριανισμού. Προσωπικώς, δεν δίνω ποτέ μεγάλη σημασία στις τόσες βιβλικές αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη.
Συνολικά, δεν πρόκειται για κάποιον εξαιρετικό δίσκο. Το Red Pond του Junior Kelly δεν περιέχει καμιά απολύτως καινοτομία, ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ «κλασικό» στο είδος του. Ωστόσο διαθέτει άριστη παραγωγή, κάποιες ωραίες στιγμές, σωστή ροή και έναν Junior Kelly ο οποίος κατορθώνει να σε κάνει και να χαλαρώσεις, αλλά και να χτυπηθείς…
