Το We The Wintering Tree των Foxhole από το Kentucky πρωτοβγήκε το 2004 σε χίλιες κόπιες (φιλόδοξα παιδιά). Πέρυσι όμως επανακυκλοφόρησε, ύστερα από τη σχετική επιτυχία που γνώρισε το E.P. Push/Pull. Η χαρτονένια συσκευασία και το αφαιρετικό artwork σε προδιαθέτουν για το ασυνήθιστο περιεχόμενο, υποχρεώνοντάς σε επίσης να ανοίξεις το cd για να μάθεις τον τίτλο του άλμπουμ και το όνομα του γκρουπ. Αν είσαι δε τυχερός και βρεθείς σε καλό φως, ίσως ανακαλύψεις πως στο λευκό εξώφυλλο υπάρχει ανάγλυφο ένα δέντρο.
Σε πολλούς διαδικτυακούς ιστότοπους, οι Foxhole κατατάσσονται στο «χριαστιανικό rock». Αυτό είναι κάπως περίεργο, αν σκεφτεί κανείς πως ελάχιστες φορές χρησιμοποιούν στίχους, αλλά ακόμα κι αν γίνει αυτό, τους τοποθετούν υπερβολικά χαμηλά στη μίξη. Στο εσωτερικό του δίσκου σημειώνουν πάντως ότι «τα τραγούδια αυτά αποσκοπούν στην ανταπόδοση της αγάπης που δεχόμαστε από τον Χριστό». Οι πληροφορίες φέρουν το άλμπουμ να ηχογραφείται ζωντανά σε εκκλησιαστικό ιερό και ευτυχώς που στη μπάντα είναι όλοι άντρες γιατί θα υπήρχαν διενέξεις και ανατροπές. Δεν ξέρω τι συμβαίνει στο εξωτερικό, πάντως στη χώρα μας ελάχιστοι δημιουργοί και ακροατές οι οποίοι είναι φανατικοί χριστιανοί χρησιμοποιούν το rock για να εκφραστούν. Και όταν αυτό συμβεί τα αποτελέσματα δεν είναι εντυπωσιακά. Πού έχουν άραγε χαθεί οι Παπαροκάδες;
Φυσικά, το θέμα που αφορά τους Foxhole και το όποιο κοινό τους δεν είναι οι δοξασίες, αλλά η μουσική. Εδώ λοιπόν έχουμε έναν κατά κύριο λόγο ορχηστρικό δίσκο, με ηχητικά σχήματα που ξεκινούν υποτονικά αλλά προς το τέλος κάθε κομματιού εκρήγνυνται με επιθετικές κιθάρες, στιβαρά κύμβαλα και αφηνιασμένες τρομπέτες. Οι πειραματισμοί τους πάντως είναι αρκετά ήπιοι και αβλαβείς για να περάσουν στη συνείδηση του ακροατή. Τα πράγματα λειτουργούν καλύτερα όταν επιλέγουν πιο κλασικές φόρμες και γκρουπίστικο παίξιμο, όπως π.χ. στο “The End Of Dying”, το οποίο αποτελεί και τη μοναδική δυνατή στιγμή ενός κατά τα άλλα ασήμαντου άλμπουμ.
