Έξυπνη περίπτωση τελικά το δίδυμο των Goldfrapp. Κατάφεραν να ξαναπλάσουν την εικόνα και τον ήχο τους, πριν καταλήξουν στα κλισέ και τους πάρει η κατρακύλα.. Και τα ερωτήματα πολλά, από την πρώτη κιόλας ακρόαση του Seventh Tree. Πού είναι το sexy electro τους; Πού είναι τα grotesque ηχοτρόπια του Supernature; Πού είναι η προκλητική Alisson; Αυτή η τύπισσα σίγουρα λατρεύει τις αλλαγές. Το καλό είναι ότι μπορεί να τις υποστηρίζει κιόλας. Αφού λοιπόν μεταπήδησε από την ατμόσφαιρα του καμπαρέ στις παρυφές του glam rock, αφού μας έδειξε ότι το theremin χρησιμοποιείται και για άλλους λόγους πέρα από την δημιουργία μουσικής με μαγνητικά πεδία, αφού τα έκανε όλα αυτά, ε, είπε να μας δείξει και την άλλη της πλευρά, τώρα που η ανάσα της αναγεννημένης Kylie φαντάζει απειλητική (το ‘2 Hearts’ της Αυστραλέζας θα της ταίριαζε γάντι πάντως).
Αν περιμένετε να ακούσετε “Oh, La, La” και “Strict Machine” εδώ μάλλον θα απογοητευτείτε. Οι συνθέσεις βασίζονται κυρίως στη folk, στην ambient - το electroclash των δύο προηγούμενων albums, ανήκει στο παρελθόν. Στο εναρκτήριο “Clowns”, με την ακουστική κιθάρα και τη θέρμη της φωνής της Alisson, αντί να σε ταρακουνήσει, προτιμά να σε χαλαρώσει, σχεδόν να σε νανουρίσει. Μια τέτοια ερμηνεία όμως είναι αδύνατον να σε κάνει να βαρεθείς. Η «παραμυθένια», ταξιδιάρικη ατμόσφαιρα συνεχίζεται στο “Little Bird”, ενώ το “Happiness” σου αφήνει ένα χαμόγελο στα χείλη, με τη feel-good μελωδία και τους ευκολομνημόνευτους στίχους. Στο “Road To Somewhere” τα α-λα-Kate Bush φωνητικά σε παρασέρνουν σε έναν ονειρικό κόσμο, που συνεχίζεται και στο “Some People” και στο δυνατό χαρτί του album, τη μπαλάντα “A&E”. Ηλεκτρονικό μέλι στάzουν τα χείλη της Alisson σε στιγμές όπως το “Caravan Girl” και το “Cologne Cerrone Houdini”, οι οποίες διατηρούν κάτι από τις όχι και τόσο παλιές «αμαρτωλές» μέρες των Goldfrapp, για να έρθει το φινάλε με το μελαγχολικό και σχεδόν σπαραξικάρδιο “Monster Love”…
Φαινομενικά, δεν υπήρχε λόγος για μια εκκεντρική παρουσία σαν κι αυτήν της Alisson να αποταχθεί το glitter και το βαρύ της make-up. Φαινομενικά όμως. Γιατί αποδεικνύει ότι μπορεί να είναι και κάτι άλλο πέρα από μια κλώνος της Μάρλεν Ντίτριχ ή όλων των άλλων εαυτών που ανακαλύπτει κατά καιρούς. Το αποτέλεσμα μπορεί να μην τη δικαιώνει πλήρως, μιας και το Seventh Tree, ίσως δεν αποτελεί την επιστροφή που περίμεναν οι fans των Goldfrapp. Σίγουρα δεν μπορεί να ξεπεράσει το Felt Mountain, το οποίο παραμένει ό,τι καλύτερο έχουν κάνει μέχρι στιγμής. Αποτελεί, όμως, μια ευχάριστη έκπληξη. Θα μπορούσαν πολύ άνετα να σερβίρουν μια από τα ίδια ναζιάρικα τερτίπια της Alisson, αλλά προτίμησαν να μην πέσουν στην ίδια συνομοταξία με όλα τα άλλα «φρούτα» που ξεπηδούν, στο είδος το οποίο τους ανέδειξε, αλλά πλέον βιώνει την υπερέκθεση.
