Προσωπικά δεν τους γνώριζα τους Vietnam, αν και είχαν βγάλει και άλλη μια δουλειά στη Vice Records -σε extendend play όμως μορφή. Με τράβηξε όμως το όνομα της μπάντας και το ένστικτό μου με δικαίωσε, τουλάχιστον σε σχέση με τη δική μου ακουστική απόλαυση.
Δυνατό acid rock με Ντυλανική φωνή μεθυσμένη από την ίδια της την ύπαρξη και καλοί στίχοι -πραγματικά καλοί στίχοι- όπου λυρικότητα, ρεμπελισμός, ντρόγκες και ξερό ψωμί, υπαρξισμός και ουτοπισμός μπλέκονται σε ένα θαυμάσιο χαρμάνι. Και η κιθάρα. Μάρτυς μου ο Πανάγαθος, είχα πολύ καιρό να ακούσω κιθαρίστα να παίζει τόσο καλά. Χωρίς πολλά κουτιά παραμόρφωσης, αλλά με έναν όμορφο καρφάτο και καθαρό ήχο. Ο άνθρωπος παίζει χωρίς βιασύνες και με αυτήν την όμορφη, κελαριστή φωνή της σκληρής κιθάρας του acid rock.
Κάπου διάβασα την κουταμάρα (πάλι) περί post-rock. Ποιο post-rock είναι τόσο χαρούμενο και πανηδονιστικό; Ούτε σε επίπεδο ενορχήστρωσης υπάρχουν ομοιότητες. Για να μη μιλήσουμε για τα εμπνευσμένα πνευστά που παραπέμπουν σε Electric Flag. Μπορεί να πρόκειται περί πλάκας, αλλά ακόμα και στο image οι άνθρωποι είναι λες και ξεπήδησαν από το 1972. Κάτι ακούω πάλι για τον Ντεβέντρα και τις ακολουθίες του, αλλά κωφεύω για να μην εκνευριστώ.
Η παραγωγή του δίσκου είναι επίσης σε υψηλά επίπεδα. Θαυμάσια ηχοληψία, άψογος χειρισμός της έννοιας του χώρου, ενώ, με πολύ έξυπνο τρόπο, δίδεται και μία ατμόσφαιρα χαλαρή. Γίνεται φανερό ότι έχει γίνει πολύ δουλειά στην ηχογράφηση, σε όλα τα επίπεδα. Θα ξαναπώ για άλλη μία φορά για τα φωνητικά και την κιθάρα του δίσκου, που πραγματικά χαρακτηρίζουν τον ομώνυμο δίσκο των Vietnam, χωρίς να πρέπει να παραγνωρίσουμε τα ντραμς, τα οποία πραγματικά κόβουν κουστούμια σε πολλούς ομότεχνους. Θαυμάσιος και απολαυστικός δίσκος…
