Για κάποιον παράξενο λόγο, ο Joe Henry ίσως μείνει στην ιστορία του rock σαν ο μουσικός που είναι ταυτόχρονα και γαμπρός της Madonna, υποφέροντας κι αυτός από την ευχή και κατάρα του να είναι συγγενής ή να συνδέεται με κάποιον τρόπο τέλος πάντων με ένα πολύ διάσημο πρόσωπο. Ας ελπίσουμε πάντως ότι, με ένα εξίσου παράξενο γύρισμα της τύχης, τα πράγματα δεν θα καταλήξουν έτσι για τον αξιόλογο αυτόν καλλιτέχνη. Κι ότι τελικά θα μείνει στη μνήμη όσων είχαν την τύχη να ασχοληθούν μαζί του και να ακούσουν τη μουσική του και να εισπράξουν τα όσα αξιόλογα έχει να δώσει μέσω αυτής για ένα σωρό άλλα χαρίσματα πέραν αυτής της ατυχούς (ίσως) σύμπτωσης που του έλαχε του ανθρώπου… (σημείωση αρχισυντάκτη: ατυχούς;;;!!!)
Γιατί εκτός του ότι ηχογραφεί από το 1986, κι εκτός του ότι έχει υπογράψει καμιά δεκαριά δίσκους, κι εκτός του ότι έχει παίξει μπάλα σ’ ένα σωρό μουσικά είδη με επιτυχία, κι έξω ακόμη του ότι οι περισσότεροι από τους δίσκους του αυτούς είναι αληθινά καλοί με στίχους που λένε πολλά και ήχους που δίνουν ακόμη περισσότερα - και για να μην πούμε για την άλλη του ιδιότητα του παραγωγού σε δίσκους της Kristin Hersh και άλλων τους οποίους δεν θυμάμαι τώρα - ο τύπος έχει κάνει τελευταία μια φοβερή στροφή στους δίσκους του, που γίνονται όλο και σπουδαιότεροι και αξιολογότεροι. Ηχογραφεί πια στην ίδια εταιρία με τον Tom Waits, κι αυτό για μία μόνο φορά θα το πω σαν καλό, επειδή μουσικά οι δυο τους πλησιάζουν πια αρκετά χωρίς να χρειάζεται να ανεχόμαστε τους βρυχηθμούς του τελευταίου… (σημείωση αρχισυντάκτη: πάλι παρέα με τον Τσάβαλο τα πίνατε;) Με εκλεκτούς μουσικούς να τον βοηθούν στο πλάι του (ο πανταχού παρών κιθαρίστας Bill Frisell, ο εξίσου γνωστός Greg Leisz επίσης στην κιθάρα, ο Loudon Wainwright III, πατέρας του Rufus, στα φωνητικά και τη σύνθεση ενός κομματιού, και ο σπουδαίος ενορχηστρωτής Van Dye Parks στο πιάνο σε δύο κομμάτια), ο Henry γράφει ένα album που αγγίζει την αμερικανική τραγουδιστική παράδοση σε μια σειρά από διαφορετικά επίπεδα. Σε βαθμό τέτοιο ώστε ο Alan Lomax του μέλλοντος να το βάλει ανάμεσα στις πρώτες θέσεις μιας λίστας με τους δίσκους τους οποίους ο αμερικάνικος λαός διαθέτει σαν πολιτιστική παρακαταθήκη!
Ο ήχος του Civilians οφείλει τόσα στο παρελθόν όσα δημιουργεί για το μέλλον. Ζει και αναπνέει σε ατμόσφαιρα που έχει το άρωμα παρελθόντων χρόνων - μιας μεταπολεμικής Αμερικής όπως αυτή αντικατοπτρίζεται στις φωτογραφίες του εξωφύλλου - αλλά ζωγραφίζει μια ιδεατή σημερινή πραγματικότητα, με γοητευτικές αντιθέσεις ανάμεσα στο λευκό και το μαύρο, που φαντάζουν περισσότερο φιλόξενες από τον παρδαλό κόσμο τον οποίον βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Είναι ένας δίσκος που θα μπορούσε να γράφει «κλασικός» στο εξώφυλλο, μα δεν περιμένουμε κάτι τόσο υπερφίαλο από έναν σεμνό μα καθ’ όλα αποτελεσματικό καλλιτέχνη, όπως έχουμε μάθει τον Joe Henry όλα αυτά τα χρόνια…
