Το έβδομο άλμπουμ τους μετά από εννιά χρόνια σιωπής.
Ευχάριστη και αναπάντεχη πράγματι η επιστροφή των Βοστονέζων ρόκερς – και μάλιστα για όσους από εμάς τους θεωρούσαμε κάτι πολύ καλύτερο από ένα κακέκτυπο των Dinosaur Jr. Αλλά αναρωτιέμαι από την άλλη αν τελικά έχουν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης –για τον ακροατή μιλάω– όλα τούτα τα αργοπορημένα comebacks. Η απάντηση είναι, μάλλον, αρνητική – και αυτό ανεξάρτητα από την όποια ποιότητα του υλικού.
Εντάξει, οι Buffalo Tom μπορεί να παραμένουν συναισθηματικά πολύ εκφραστικοί –ποιος άραγε μπορεί να ξεχάσει το “Taillights Fade’’– το κιθαριστικό τους rock να κουδουνίζει μελωδικά σε έναν ωκεανό χαρμολύπης, ο ήχος τους να διατηρεί κάτι από την τραχύτητα των προπατόρων τους (Big Star, Replacements) και ο Bill Janovitz να συνεχίζει να τραγουδάει περισσότερο με την καρδιά του και λιγότερο με τη φωνή του, όμως όλα αυτά τα έχουμε ξανακούσει από τους ίδιους και μάλιστα πολύ καλύτερα.
