Στον κατά βάθος ρομαντικό χώρο του heavy metal (και δη της power metal σκηνής), αποτελεί παλιό συνήθειο να εμφανίζονται κιθαριστικά μελοδράματα γύρω από βασίλισσες του χιονιού, πανέμορφα και αδίστακτα ξωτικά-φύλακες πανάρχαιων μυστικών, μοναχικούς ήρωες με τσουχτερά βιώματα και θρυμματισμένες καρδιές και κακούς μάγους-βασιλιάδες, α-λα-Άρχοντας Των Δαχτυλιδιών. Κάθε σχεδόν μεταλλική γενιά εφήβων χειροκρότησε και μια μπάντα στην εποχή της: η δική μου π.χ. το Keeper Of The Seven Keys, η επόμενη το ντεμπούτο των Rhapsody, η τελευταία τους Nightwish.
Με τη λάμψη λοιπόν που κέρδισε ως τραγουδίστρια των Nightwish, η Φινλανδή σοπράνο Tarja Turunen κάνει το δεύτερο προσωπικό της δισκογραφικό βήμα με το My Winter Storm, ένα άλμπουμ αγγλόφωνο και πολύ πιο φιλόδοξο από το περσινό Henkδys Ikuisuudesta -το οποίο ήταν βασικά μια εποχιακή, χριστουγεννιάτικη δουλειά. Στο My Winter Storm το heavy metal στοιχείο υποχωρεί προς όφελος μιας ηλεκτρισμένης ροκ/μπαρόκ αισθητικής, που ανακατεύει κλασικότροπες ενορχηστρώσεις με ηλεκτρικές κιθάρες. Χαρακτηριστικό δείγμα το ήδη επιτυχημένο πρώτο single “I Walk Alone”, εμπνευσμένο από τον Μότσαρτ. Επιπλέον, η όλη ατμόσφαιρα σκοτεινιάζει περισσότερο σε μελαγχολία συγκριτικά με τις δουλειές των Nightwish και τα πάντα συνωμοτούν ώστε όλο το φως των προβολέων να πέσει πάνω στην Tarja.
Η Tarja είναι πράγματι μια καλή τραγουδίστρια, έχει μια επιβλητική, γκλάμορους εξωτερική εμφάνιση και ξέρει να συνδυάζει τεχνική και έκφραση. Οι μουσικοί της είναι επίσης έμπειροι, η παραγωγή κρίνεται προσεγμένη, το artwork της δουλειάς αρκούντως φαντασιακό και όλα γενικά μοιάζουν τοποθετημένα με μαεστρία στην άψογη βιτρίνα του My Winter Storm. Πίσω όμως από αυτήν δεν υπάρχει κατά τη γνώμη μου τίποτα το άξιο λόγου. Αντιθέτως, όπως και με τους Nightwish (τους Evanescence της σύγχρονης power metal σκηνής), η Tarja υπηρετεί έναν προκάτ εφηβικό ρομαντισμό, άδολο μα και άγουρο, με πάμπολλες υπερβολές και μια αδικαιολόγητη ροπή προς την κατάθλιψη.
Όσο όμορφα και αν ερμηνεύει λοιπόν στιγμές όπως το προαναφερόμενο “I Walk Alone”, το “Reign”, το “Die Alive” ή το “Sing For Me”, πουθενά δεν σε πείθει ότι υπάρχει μια βαθύτερη καλλιτεχνική ανάγκη για όλη αυτήν την παραμυθένια και χιονοστόλιστη κλάψα. Άσε που διέπραξε και το τερατώδες λάθος να εντάξει στην παραπάνω αισθητική και το αθάνατο “Poison” του Alice Cooper, παραδίδοντας έτσι μια κακόγουστη και άκρως εκνευριστική διασκευή...
