Οι μυημένοι μαυρομεταλάδες μάλλον δεν χρειάζονται καμία εισαγωγή στο τι εστί Striborg. Για τους υπόλοιπους όμως αναγνώστες μας καλό θα ήταν αφενός να τους πληροφορήσουμε πως Στρίμποργκ λέγανε τον θεό των ανέμων στην αρχέγονη μυθολογία των σλαβικών λαών, αφετέρου δε να τους καθησυχάσουμε: παρά τα φαινόμενα, δεν χρειάζεται να καλέσει κανείς τους Ghostbusters να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, καθώς ο συγκεκριμένος Striborg δεν είναι παρά ένας Αυστραλός black metal δημιουργός, ένας άνθρωπος-ορχήστρα, το one-man-show του οποίου φτάνει αισίως στο όγδοο album του με το Solitude.
Ο Striborg δεν έχει περάσει απαρατήρητος στα στενά, από αισθητικής άποψης, πλαίσια όπου διάλεξε να εκφραστεί. Το black metal του, όπως το κατέθεσε στο πρόσφατο παρελθόν σε δουλειές όπως το Ghostwoodlands ή το Black Desolate Winter/Depressive Hibernation, διέθετε πράγματι αυτό το κάτι το ξεχωριστό. Θες η πειστικότητα των μουντών, μισάνθρωπων μελωδιών του, θες τα ανατριχιαστικά του φωνητικά, τον επέβαλλαν ως ένα όνομα με cult φήμη και με ένα μικρό μα αφοσιωμένο κοινό.
Στο νέο του album τα φωνητικά παραμένουν το πιο εντυπωσιακό στοιχείο. Αισθάνεσαι σε διάφορα σημεία της ακρόασης λες και το Κτήνος το ίδιο να εγκατέλειψε τον πύρινο θρόνο του και να ανέβηκε μέχρι την Αυστραλία για να αναλάβει τα τραγουδιστικά μέρη του Solitude και να μας διηγηθεί τη δική του πλευρά της ιστορίας: ότι π.χ. η ομορφιά του κόσμου αποκαλύπτεται στα πιο σκοτεινά δάση (στο εννιάλεπτο “Pernicious Paths Of Perception”), ότι o άνθρωπος είναι ένα φύσει αποτυχημένο ον (“The Failure Of Human Nature”) ή ότι τελικά είμαστε πάντοτε μονάχοι στον άδειο και κρύο τούτο κόσμο (“The Grandeur Of Melancholy”). Τα τραγούδια όμως είναι συχνά απογοητευτικά: ναι μεν συνεχίζουν να περπατούν στα γνώριμα μονοπάτια του Striborg, ακούγονται όμως τώρα κυκλοθυμικά, με αδικαιολόγητα μεγάλη διάρκεια και υπερβολικά κλεισμένα στην άρνησή τους για τον κόσμο, με αποτέλεσμα έτσι να σου μεταδίδουν ένα συναίσθημα μονοτονίας και κόπωσης. Τηρούνται βέβαια οι - διόλου αυτονόητες, ειδικά στον εν λόγω μουσικό χώρο - αποστάσεις από την κακογουστιά, σπανίως όμως επιτυγχάνεται κάτι παραπάνω από αυτό.
