Στο “Who Cares What The Question Is”, με το οποίο ανοίγει το τρίτο άλπουμ των βρετανών Bees, η α λα Beatles / Kinks dancehall-pop μελωδία και ρυθμός συνοδεύονται από τον ήχο της Blues bottleneck κιθάρας, αποπνέοντας όλο αυτό μαζί μια μεθυστικά ευχάριστη διάθεση.
Οι Bees, βλέπετε, είναι ένα συγκρότημα που δεν έχει αποκρύψει την προτίμησή του στις παλαιές μουσικές, όπως και τη διάθεσή του να κοιτάζει την ποπ κάπως με λοξή ματιά και με το κεφάλι στα σύννεφα του καπνού.
Γι` αυτό και οι ενορχηστρώσεις τους προκαλούν μια ελαφρά σύγχυση, η οποία όμως είναι καλοδεχούμενη γιατί λίγες φορές –τουλάχιστον σε ότι αφορά το υλικό του Octopus– εκτροχιάζεται προς το Κλούβιο Ροκ των παραισθησιογόνων.
Τα τραγούδια του Octopus, λοιπόν, είναι ζυμωμένα από τους dancehall ρυθμούς της Reggae, από ποπ ψυχεδελικές μελωδίες, από τον groovy ήχο του οργάνου, από δροσερούς ήχους πνευστών, από μοτίβα της Soul.
Τα “Left Foot Stepdown” και “Stand” μας υπενθυμίζουν πόσο κοντά αυτοί βρίσκονται στους Coral και τους Specials αντίστοιχα. Με το “Got To Let Go” ταξιδεύουν πίσω στις jazzy & groovy μέρες του οργανίστα Brian Auger, ενώ με το “Listening Man” μας θυμίζουν τους Drifters αν αυτοί ηχογραφούσαν στη Τζαμάικα για λογαριασμό της Stax! Οι παράξενες διασταυρώσεις συνεχίζονται με το “Better Days” -όπου οι Beatles συναντούν τη Soul του Memphis– και με το ψυχεδελικό ragga tου “The Ocularist”.
Στο κάτω-κάτω της γραφής τι περιμένετε να ακούσετε από ένα δίσκο που τιτλοφορείται Χταπόδι;
